Γιατί υπάρχει αντισημιτισμός;

Μετά την παγκόσμια δημοσκόπηση για τον αντισημιτισμό, όπου η Ελλάδα έχει 69% αντισημιτισμό, τον μεγαλύτερο στην Ευρώπη, το άρθρο αυτό είναι επίκαιρο.

Πολλοί αναρρωτιούνται, Εβραίοι και μη Εβραίοι, ποιος είναι αλήθεια ο λόγος της ύπαρξης του αντισημιτισμού; Αυτού του λεγόμενου μίσους εναντίον των Εβραίων. Εναντίον κάθε τι εβραϊκού. Και πρόκειται για ένα αρκετά ιδιόρυθμο και παράξενο μίσος. Θα μου πείτε, δεν υπάρχουν και άλλα μίση στον πλανήτη; Φυσικά υπάρχουν. Υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν, δυστυχώς. Δεν υπάρχουν μήπως και άλλα ρατσιστικά ή φυλετικά ή θρησκευτικά ή εθνικά μίση; Φυσικά και υπάρχουν. Φυσικά, δυστυχώς, υπάρχουν ρατσιστές που μισούν κάποιον για το διαφορετικό του χρώμα, για τη διαφορετική του φυλή, μισούν τους μαύρους, μισούν τους τσιγγάνους. Φυσικά, υπάρχουν αυτοί που μισούν θρησκευτικά, πιστούς άλλων θρησκειών. Υπάρχει μίσος εναντίον των χριστια-νών. Υπάρχει μίσος εναντίον των μουσουλμάνων. Υπάρχει μίσος ακόμη και εναντίον των βουδιστών και των ινδουϊστών.

Υπάρχουν εθνικά μίση; Και πάλι, φυσικά υπάρχουν εθνικά μίση. Και είδαμε πως αυτά τα εθνικά μίση οδηγούν σε γενοκτονίες αρκετές φορές. Είδαμε τη γενοκτονία που έκαναν οι Τούρκοι εναντίον του αρμενικού λαού. Είδαμε τη γενοκτονία που έκαναν οι Τούρκοι εναντίον των Ποντίων. Είδαμε την γενοκτονία που έκαναν επίσης οι Τούρκοι, ως ένα σημείο, στη Μικρά Ασία, εναντίον των ίδιων των Ελλήνων, της ελληνικής τότε μειονότητας στη Μικρά Ασία. Βλέπουμε σήμερα τις γενοκτονίες και τις σφαγές που γίνονται στην Αφρική, ανάμεσα σε διαφορετικές φυλές των αφρικανικών κρατών. Δυστυχώς, αυτά τα πράγματα τα είδαμε στο παρελθόν, τα βλέπουμε στο παρόν και δυστυχώς, αν δεν φτιάξουμε σαν ανθρωπότητα, θα τα δούμε και στο μέλλον.

Παρ’ όλα αυτά, έρχονται διάφοροι ερευνητές, διάφοροι ιστορικοί, και αναρωτιούνται για το λεγόμενο αντισημιτικό μίσος. Και γιατί; Γιατί το αντισημιτικό μίσος, ο αντισημιτισμός, ξεπερνάει κάθε εποχή και ξεπερνάει επίσης και σύνορα, πληθυσμούς, πολιτισμούς. Βρίσκεται παντού και πάντα. Και κάποιος εύλογα θέτει το ερώτημα: Μα γιατί; Τι ιδιαίτερο έχουν οι Εβραίοι που όλοι το μισούν, οπουδήποτε το μισούν; Σε αυτό το ερώτημα, υπάρχουν δύο ειδών απαντήσεις. Πρώτα απ’ όλα, δύο ειδών απαντήσεις που ίσως πλησιάζουν το όλο θέμα.

Πρώτα απ’όλα, να αναφέρουμε ένα άλλο είδος απάντησης. Αυτό που έρχονται κάποιοι και λένε: Μα φυσικά μισούν τους Εβραίους, γιατί οι Εβραίοι είναι διαφορετικοί. Γιατί οι Εβραίοι πάντα, ως διαφορετικό κομμάτι μέσα στους πληθυσμούς που ζούσαν, τραβούσαν την προσοχή των άλλων, και άρα και τον φθόνο ή τη ζήλεια τους. Εντάξει. Σ’ αυτό υπάρχει φυσικά μια δόση αλήθειας. Αλλά θα δούμε ότι, ως ένα σημείο, δεν είναι ο μόνος λόγος του αντισημιτισμού.

Ας μπούμε τώρα στις άλλες δύο απαντήσεις, που είναι και πιο ουσιώδεις. Θα σας φανεί παράξενο, αλλά μία από αυτές τις απαντήσεις, τις πιο ουσιώδεις, που πλησιάζει ίσως λίγο ακόμα περισσότερο την αλήθεια, είναι η απάντηση που δίνουν οι ίδιοι οι αντισημίτες. Για παράδειγμα, έρχεται ο Κώστας Πλεύρης και αρκετές φορές αναφέρει το εξής: Τι συμβαίνει; Οι Εβραίοι κυνηγήθηκαν και μισήθηκαν από τους Αιγύπτιους, από τους αρχαίους Αιγυπτίους, από τους Ασσυρίους, από τους Βαβυλωνίους, από τους Πέρσες, ως ένα σημείο από τους αρχαίους Έλληνες, την εποχή των Σελευκίδων και όχι όλη την εποχή των Σελευκίδων, βασικά κατά την εποχή του Αντίοχου του Δ’, του λεγόμενου Αντίοχου του Επιφανούς, ό,τι έχει σχέση με την επανάσταση των Μακκαβαίων και την εβραϊκή γιορτή του Χανουκά. Μετέπειτα, είδαμε να τους μισούν οι ίδιοι οι Ρωμαίοι, ως ένα σημείο πάντα, όχι σε όλη την περίοδο, αλλά σε κάποια συγκεκριμένη περίοδο, που βέβαια αυτό έφερε και τις δύο εβραϊκές επαναστάσεις εναντίον της Ρώμης. Μετά είδαμε να τους μισούν οι Βυζαντινοί, ο χριστια-νικός κόσμος γενικότερα, οι Σταυροφόροι, η λεγόμενη Ιερά Εξέταση των καθολικών στην Ισπανία, το Βατικανό. Είδαμε να τους μισούν μετέπειτα οι διάφοροι ευρωπαϊκοί μοντέρνοι λαοί, είδαμε το αντισημιτικό μίσος ακόμα και την εποχή του Διαφωτισμού και όταν ακόμα ο χριστιανισμός άρχισε να μην έχει δύναμη στα ευρωπαϊκά έθνη. Το είδαμε λοιπόν αυτό στη Γαλλία, κατά την εποχή της Δίκης του Ντρέιφους. Είδαμε το ανισημιτικό μίσος στην Πολωνία. Είδαμε μάλιστα το αντισημιτικό, φυλετικό, μη θρησκευτικό μίσος να αποκορυφώνεται στη χιτλερική Γερμανία. Το είδαμε αυτό να φτάνει επίσης σε πολύ υψηλά επίπεδα στην κομμουνιστική Σοβιετική Ένωση και ιδιαίτερα κατά την εποχή του Στάλιν. Το βλέπουμε σήμερα το αντισημιτικό μίσος διάσπαρτο στον ισλαμικό αραβικό κόσμο. Το βλέπουμε ακόμα φυσικά και στην Ευρώπη και μέσα στους δεξιούς εθνικιστές, όπως αποκαλούνται, και μέσα στους ακροαριστερούς, ακόμα και στους κομμουνιστές και ακόμα και μέσα στους αναρχικούς. Το βλέπουμε μέσα στους θρησκευόμενους μουσουλμάνους, το βλέπουμε ανάμεσα και σε θρησκευόμενους χριστιανούς.

Τι γίνεται; Πώς είναι δυνατόν, ρωτάνε οι αντισημίτες, τόσοι διαφορετικοί λαοί και τόσες διαφορετικές ιδεολογίες, που μάλιστα μισούν ο ένας τον άλλον μεταξύ τους, όλοι να συμφωνούν στο μίσος τους εναντίον των Εβραίων;

Έρχονται λοιπόν οι αντισημίτες και σου φέρνουν την υποτιθέμενη εύλογη εύκολη απάντηση. Όπως λέει και ο Πλεύρης, ο ναζιστής Πλεύρης, ότι εάν τους μισούν όλοι, τότε σίγουρα το πρόβλημα δεν θα είναι όλων αυτών, αλλά θα είναι ίσως των Εβραίων.

Ως ένα σημείο, αυτή η απάντηση έχει μια κάποια δόση αλήθειας, όπως είπαμε. Αλλά φυσικά προέρχεται από τη δική τους πλευρά. Την πλευρά των αντισημιτών. Για να δούμε όμως τώρα την εβραϊκή απάντηση. Πώς ο εβραϊσμός, ο ιουδαϊσμός η εβραϊκή φιλοσοφία και η εβραϊκή θεολογία αντιμετωπίζει το φαινόμενο του αντισημιτισμού.

Στην αρχή της εβραϊκής Βίβλου, της Πεντατεύχου, στο Βιβλίο της Γεννήσεως, το Μπερισίτ, εκεί, στην ιστορία που αναφέρει η Βίβλος για τα δύο αδέλφια, για τα αδέλφια Ησαύ από τη μια πλευρά και Ιακώβ από την άλλη, εκεί κρύβεται όλο το μυστικό του αντισημιτισμού. Η ιστορία είναι γνωστή, περί Ησαύ και Ιακώβ. Δύο διαφορετικά αδέλφια, δύο δίδυμα αδέλφια, τα οποία ως ένα σημείο έμοιαζαν αρκετά εξωτερικά, αλλά στην ουσία των πραγμάτων, ήταν δύο εντελώς διαφορετικά άτομα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά ως ένα σημείο, δύο αντίθετα άτομα.

Έρχεται η εβραϊκή Βίβλος και μας λέει ξεκάθαρα ότι ο ένας, ο Ησαύ από τη μία πλευρά, ήταν άνθρωπος της ύλης, του υλισμού, άνθρωπος βίαιος, άνθρωπος του κυνηγιού. Αλλά και άνθρωπος των αγρών, της γεωργίας. Άνθρωπος της φύσης, θα λέγαμε, ως ένα σημείο. Από την άλλη πλευρά, έχουμε τον Ιακώβ. Έναν άνθρωπο, ο οποίος φαίνεται ήσυχος, ένας άνθρωπος, αυτό που θα λέγαμε αλλιώς αγαθός, ο οποίος κάθεται στην άκρη, στις σκηνές και δεν κάνει κάτι στον υλικό κόσμο. Αυτό που λέει ο εβραϊσμός, άνθρωπος του πνεύματος περισσότερο απ’ ό,τι της ύλης. Άνθρωπος όπως λέμε του Ρούαχ και όχι του Τέβα, του Πνεύματος, της Ψυχής περισσότερο, απ’ ό,τι της Φύσης και του υλισμού. Και όντως αυτά τα δύο αδέλφια κοντράρονται μεταξύ τους. Υπάρχει αυτή η ιστορία για τις λεγόμενες «ευλογίες» που ήταν να τους δώσει ο πατέρας τους. Ο πατριάρχης του εβραϊκού λαού, ο Ισαάκ. Και αν κάποιος κοιτάξει πιο συγκεκριμένα τα εδάφια της Βίβλου, της εβραϊκής Βίβλου βέβαια, θα βρει ότι την ευλογία του Αβραάμ, «μπιρκάτ Αβραάμ», ο ίδιος ο Ισαάκ ήθελε να τη δώσει εξ αρχής στον Ιακώβ και όχι στον Ησαύ. Τότε ποια ευλογία ήρθε και έκλεψε ο Ιακώβ από τον Ησαύ; Βλέπουμε ότι όταν ο Ισαάκ έδωσε ευλογία στον Ιακώβ, νομίζοντας πως μπροστά του είναι ο Ησαύ, αυτή ήταν μια ευλογία που είχε άμεση σχέση με την κυριαρχία της ύλης, του υλικού κόσμου, της φύσης, του φυσικού κόσμου. Αυτήν την ευλογία ήρθε και «άρπαξε», ας πούμε, ο Ιακώβ από τα χέρια του Ησαύ. Και έτσι, σύμφωνα με την εβραϊκή φιλοσοφία και θεολογία, έτσι έπρεπε να γίνει. Ναι. Ότι ο Εβραίος θα πρέπει να κυριαρχεί όχι μόνο στο πνεύμα, αλλά και στην ύλη. Με έναν τέτοιο τρόπο όμως, ώστε πάντα το πνεύμα και η ψυχή να είναι πάνω από την ύλη.

Και μετέπειτα, όταν ο Ισαάκ καταλαβαίνει το λάθος του, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, όπως η γυναίκα του η Ρεββέκα ήθελε να γίνουν, έτσι ώστε ο Ιακώβ, ο συνεχιστής του εβραϊκού λαού, να έχει και τις δύο φύσεις, να κυριαρχεί τόσο στον υλικό κόσμο όσο και στον πνευματικό κόσμο, τελικά ο Ισαάκ δίνει στον Ησαύ μία άλλη ευλογία. Όχι την ευλογία της κυριαρχίας της ύλης απόλυτα, αλλά του δίνει μία ευλογία που του λέει ότι θα κυριαρχείς στην ύλη, αλλά βασικά θα πρέπει να είσαι άνθρωπος ο οποίος θα πρέπει να πολεμά γι’ αυτήν την κυριαρχία, περισσότερο από τον Ιακώβ. Και όχι μόνο αυτό. Αλλά βασικά θα είσαι άνθρωπος ο οποίος θα βρίσκεσαι στη σκιά του Ιακώβ, από εδώ και στο εξής. Και θα έχεις το δικαίωμα να πολεμάς τον Ιακώβ και να ενισχύεσαι εναντίον του Ιακώβ και δυστυχώς ακόμα και να νικάς τον Ιακώβ, μόνο όταν ο Ιακώβ, οι απόγονοι του Ιακώβ, ο εβραϊκός λαός, ξεφεύγουν από το σωστό δρόμο. Και ποιος είναι ο σωστός δρόμος; Ο δρόμος του Θεού. Ο δρόμος της Τορά. Αυτό λέει ο ερμηνευτής, ο μεγάλος Γάλλος μεσαιωνικός ερμηνευτής της Βίβλου και του Ταλμούδ, ο Ραββίνος Σλόμον Γιτσχάκι, αυτός που αποκαλούμε ως Ράσι.

Και εδώ κρύβεται το όλο θέμα του μυστικού του αντισημιτισμού. Σύμφωνα με την εβραϊκή θεολογία, ο εβραϊκός λαός, είναι ένας ιδιαίτερος λαός, είναι ο λεγόμενος Αμς Γκουλά. Ο λαός ο οποίος θα φέρει την τελική λύτρωση σε όλο τον κόσμο. Την έλευση του Μεσσία. Τη μεσσιανική εποχή. Γι’ αυτό είναι και εκλεκτός λαός από τον Κύριο. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο. Και γι’ αυτό ο εβραϊ-κός λαός έχει έμφυτο στη φύση του, το θέλημα να προσφέρει στα άλλα έθνη. Να δίνει το καλό παράδειγμα στα άλλα έθνη. Αυτό που λέμε φωτοδότης των εθνών. Αλλά, για να υπάρχει ελεύθερη θέληση, ελεύθερη βούληση, ο Θεός έχει δημιουργήσει στον καθένα μας αυτό που λέμε την κακιά μας φύση, η οποία προσπαθεί να σταθεί εμπόδιο στην εξέλιξή μας. Έρχεται λοιπόν η κακή φύση του Εβραίου, η εβραϊκή κακή φύση, και του λέει. Η κακή φύση μάλιστα του κάθε ανθρώπου είναι πονηρή. Ναι. Κομμάτι του εαυτού μας, που ξέρει πολύ καλύτερα τον εαυτό μας απ’ ό,τι εμείς οι ίδιοι, και ποτέ δεν θα έρθει να μας πει να κάνουμε κάτι το οποίο εξ αρχής, ιδεολογικά, θα εναντιωθούμε εναντίον του. Όχι. Αλλά πηγαίνει με πλάγιο τρόπο.

Έρχεται λοιπόν η εβραϊκή κακή φύση και λέει στον εβραίο: Θέλεις να προσφέρεις; Δεν σου λέω να μην προσφέρεις. Το αντίθετο. Πρέπει να προσφέρεις στην ανθρωπότητα. Θέλεις λοιπόν να προσφέρεις πραγματικά; Αντί να κάθεσαι ξεχωρισμένος, «μουβντάλ», από τα άλλα έθνη και εκεί να δημιουργείς μία κοινωνία, η οποία θα είναι παράδειγμα για τα άλλα έθνη, αν πραγματικά θέλεις να βοηθήσεις τα άλλα έθνη, πήγαινε και αφομοιώσου Εβραίε! Γίνε σαν όλους τους άλλους, Εβραίε! Να είμαστε όλοι ίδιοι! Γιατί όχι; Με αυτόν τον τρόπο, θα γίνουμε ακόμη πιο αγαπητοί σε όλους. Και με αυτόν τον τρόπο, θα επηρεάσουμε προς το καλό ακόμα περισσότερο όλα τα άλλα έθνη. Και ο Εβραίος, όντως, πέφτει σε αυτήν την παγίδα. Και το βλέπουμε αυτό συνεχώς. Η εβραϊκή αφομοίωση ήταν ένα φαινόμενο το οποίο δυστυχώς παρατηρείται από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα. Και δεν νομίζω να υπάρχει άλλος λαός, που να έχει τόση πολύ θέληση να αφομοιωθεί, παρ’ όλο που κυνηγιέται απ’ όλα τα άλλα έθνη, απ’ ό,τι ο εβραϊκός λαός.

Αλλά εδώ είναι και η παγίδα. Γιατί ενώ θα λέγαμε λογικά, ότι όταν κάποιος αφομοιώνεται, ενώ λέμε πριν ότι όλοι μισούν τον Εβραίο γιατί είναι διαφορετικός, ο Εβραίος θέλει να σου πει και σου λέει ξαφνικά ότι δεν θέλω να είμαι διαφορετικός, ρε φίλε. Θέλω να είμαι σαν κι εσένα. Θέλω να αφομοιωθώ, να γίνω σαν όλους τους άλλους. Ωραία. Ακόμα και ν’ αλλάξω θρησκεία, ν’ αλλάξω τα πάντα. Ναι. Και το κάνουν αυτό. Αλλάζουν ονόματα οι Εβραίοι, οι αφομοιω-μένοι Εβραίοι, αλλάζουν θρησκείες, αλλάζουν ιδεολογίες, Δεν θέλουν να έχουν καμία σχέση με τον εβραϊκό λαό. Και μάλιστα πολεμούν τον εβραϊκό λαό ακόμα περισσότερο, για να δείξουν στα άλλα έθνη ότι να, δεν έχουμε καμία σχέση με όλους αυτούς τους Εβραίους. Και παρ’ όλα αυτά, ενώ θα νομίζαμε ότι τότε οι Εβραίοι θα γίνονταν αγαπητοί όποτε το κάνουν αυτό, μπροστά στα άλλα έθνη, συμβαίνει το αντίστροφο. Τότε ξαφνικά μισούν τους Εβραίους ακόμα περισσότερο. Τους εχθρεύονται ακόμα περισσότερο οι διάφοροι αντισημίτες.

Το είδαμε αυτό σε όλη την εβραϊκή ιστορία. Το είδαμε αυτό στην αρχαία Αίγυπτο. Όταν οι Εβραίοι είχαν κατεβεί στην Αίγυπτο, κατέβηκαν ως άρχοντες και άρχισαν να αφομοιώνονται μέσα στην αιγυπτιακή κοινωνία. Και τότε σηκώθηκε, λέει η Τορά, η εβραϊκή Βίβλος, ένας καινούργιος Φαραώ, που δεν ήξερε τον Γιοσέφ, που δεν ήξερε τι πρόσφερε ο Γιοσέφ μία γενιά πιο πριν. Και άρχισε να τυραννά τους Εβραίους, να τους κάνει σκλάβους. Οι Εβραίοι, ενώ νόμιζαν τι καλά που είμαστε Αιγύπτιοι, τι καλά που αφομοιωνόμαστε, τελικά έφαγαν το κεφάλι τους.

Το είδαμε αυτό στην Περσία, κατά την ιστορία του λεγόμενου Μορντεχάι Κιαμάν. Την ιστορία του Πουρίμ, όπου οι Εβραίοι πήγαν να γίνουν σαν όλους τους άλλους. Όταν ο βασιλιάς των Περσών Ασχαβερός, κατά πάσα πιθανότητα ο Ξέρξης ή ο Αρταξέρξης, τους κάλεσε σε δείπνο, στο οποίο αυτο δείπνο οι Εβραίοι άρχισαν ακόμα και να τρώνε φαγητά τα οποία δεν ήταν σωστά, σύμφωνα με την εβραϊκή θρησκεία. Για να γίνουν σαν όλους τους άλλους. Και τότε ξαφνικά, σηκώνεται ο μεγάλος αξιωματούχος του Ασχαβερός, ο Αμάν, ο Αμαλικίτης και τότε ακριβώς ξεκινάει πόλεμο εναντίον των Εβραίων, για να εξολοθρεύσει όλους τους Εβραίους.

Το είδαμε αυτό στην Ισπανία. Ναι, στη μεσαιωνική Ισπανία της Ισαβέλλας και του Φερδινάνδου. Όπου οι Εβραίοι, λίγο πιο πριν, ήταν τόσο αφομοιωμένοι, που με τη θέλησή τους και μόνο, χωρίς να υπάρχουν ακόμα οι Ιερές Εξετάσεις, χωρίς να υπάρχουν πιέσεις εξωτερικές, με τη θέλησή τους και μόνο, γίνονταν Ισπανοί στα πάντα. Αφομοιώνονταν. Γίνονταν χριστιανοί. Ραββίνοι γίνονταν καθολικοί παπάδες. Μόνο και μόνο για να γίνουν κομμάτι της ισπανικής ελίτας. Μάλιστα, λέγεται ότι οι Ισπανοεβραίοι υψηλών ελιτών, προτιμούσαν να παντρευτούν με Ισπανίδες χριστιανές, μη εβραίες, υψηλού επιπέδου, από το να παντρεύονται με εβραίες παρακατιανές. Και τότε ξαφνικά, μας ήρθε χαστούκι από το Θεό, όταν η ίδια η Ισαβέλλα και ο Φερδινάνδος μας έδιωξαν από την Ισπανία.

Το είδαμε αυτό στην Πολωνία, όπου οι Εβραίοι, αν και λίγο πιο παραδοσιακοί, ερχόντουσαν και έλεγαν ότι η Πολωνία είναι το καλύτερο μέρος για τους Εβραίους. Τόσα χρόνια οι Πολωνοί βασιλιάδες μας συμπεριφέρονται με τον καλύτερο τρόπο. Μας δίνουν μάλιστα αυτονομία εδώ πέρα στην Πολωνία. Τόσο που ακόμα και η λέξη «Πολωνία» στα εβραϊκά προφερόταν ως «Πο-Λίν». Πολίν. Δηλαδή «Πο» = εδώ, «Λιν» = θα κοιμηθούμε. Θα κοιμηθούμε μέχρι την έλευση του Μεσσία. Τι καλά και τι ωραία. Και όντως, κοιμηθήκαμε στα εδάφη της Πολωνίας. Αλλά όχι με τον τρόπο που νομίζαμε. Γιατί ακριβώς εκεί οι Ναζί έφτιαξαν τα στρατόπεδα θανάτου.

Το είδαμε αυτό στη Γαλλία. Οι Εβραίοι νόμιζαν ότι θα αφομοιωθούν, θα γίνουν σαν όλους τους άλλους και θα τους αγαπήσουν. Η χώρα του Διαφωτισμού. Η χώρα της Γαλλικής Επανάστασης. Και ήρθε η ιστορία Ντρέιφους σαν χαστούκι επάνω μας. Όπου ο Ντρέιφους, ο Άλφρεντ Ντρέιφους, ο αξιωματικός του Γαλλικού Στρατού, ήταν ένας καθαρά αφομοιωμένος Εβραίος. Και όμως, όταν τον καθαίρεσαν και τον κατηγόρησαν ψεύτικα ως προδότη, όλοι φώναζαν «ο Εβραίος» και «θάνατος σε όλους τους Εβραίους»! Πράγμα το οποίο ταρακούνησε και τον αφομοιωμένο μέχρι τότε Θεόδωρο Χερτλ, για να στραφεί προς το σιωνιστικό κίνημα.

Το είδαμε αυτό, αν μη τι άλλο, στην χιτλερική Γερμανία. Οι Εβραίοι της Γερμανίας, πριν ακόμα την άνοδο του Χίτλερ και των Ναζί στην εξουσία, ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της εβραϊκής κοινωνίας. Πολλοί από αυτούς ντρέπονταν να λέγονται καν Εβραίοι. Αποκαλούσαν τους εαυτούς τους «Γερμανούς της μωσαϊκής πίστης». Ούτε καν Εβραίους. Αφομοιώνονταν με τρόπο εξτρεμιστικό. Ιδιαίτερα στη Γερμανία. Δεν ήθελαν να έχουν καν σχέση με τους Εβραίους. Πόσοι και πόσοι Εβραίοι δεν έδωσαν τόσα πολλά πράγματα, υπέρ της κουλτούρας της Γερμανίας. Πόσοι Εβραίοι δεν έδωσαν τη ζωή τους για το γερμανικό κράτος, κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και παρ’ όλα αυτά, το χαστούκι ήρθε. Χίτλερ, Ναζί. Και μάλιστα τι έλεγαν; Να, οι Εβραίοι χώνονται ανάμεσά μας για να μας καταστρέψουν εκ των έσω.

Το ακούμε αυτό σήμερα και στους αντισημίτες ακόμα, τους εγχώριους Έλληνες αντισημίτες. Έρχεται ο Πλεύρης, ο ναζιστής αντισημίτης Πλεύρης, και γράφει στον λίβελλο, στον αντισημιτικό του λίβελλο «Οι Εβραίοι. Όλη η Αλήθεια», ότι θα υπάρξουν αντίποινα, όπως λέει και όπως προειδοποιεί, πιο συγκεκριμένα, τους Έλληνες εκείνους Εβραίους που φέρουν ελληνικά ονόματα για να μην φαίνονται. Ενώ ο Εβραίος ο οποίος αφομοιώνεται, ακόμα και στην Ελλάδα, και νομίζει ότι να, θα έχω όνομα ελληνικό και όχι εβραϊκό, θα φαίνομαι σαν Έλληνας και θα λέω σε όλους ότι πάνω απ’ όλα είμαι Έλληνας και μετά Εβραίος και δεν με ενδιαφέρει καν η εβραϊκότητά μου. Δεν υπάρχουν τέτοιοι Εβραίοι; Δεν υπάρχουν Εβραίοι οι οποίοι πουλούν την ψυχή τους στην Αριστερά της Προόδου; Ή άλλοι Εβραίοι οι οποίοι πουλούν την ψυχή τους στο ΛΑΟΣ; Και έρχονται παρ’ όλα αυτά οι Ναζί, έρχονται παρ’ όλα αυτά οι αντισημίτες, όλων των αποχρώσεων, είτε είναι ναζί είτε ακόμα είναι και ακροαριστεροί και λένε: Όχι, παρ’ όλα αυτά για μας είσαστε Εβραίοι και θα συνεχίσετε να είσαστε Εβραίοι και θα σας μισούμε ως Εβραίους.

Και φυσικά, για να γίνω κατανοητός, κάθε Εβραίος που ζει στη Διασπορά, θα πρέπει να σέβεται τη χώρα όπου ζει. Και πρέπει να είναι επίσης στρατιώτης στη χώρα όπου ζει. Αλλά να μην το παρακάνει. Να μην φτάνει σε σημείο που να εξαφανίζει την εβραϊκότητά του για κάτι άλλο.

Και αυτό το χαστούκι το τρώμε από εποχή σε εποχή, από χώρα σε χώρα, από μέρος σε μέρος. Γιατί ο Θεός έβαλε τον λεγόμενο Νόμο της Τραμπάλας, όπως λέμε. Ναι. Χοκ Ανατνεντά. Όπου ο νόμος της Τραμπάλας είναι ανάμεσα στον Ησαύ και στον Ιακώβ. Και όπως λέει και το Ταλμούδ, είναι λέει νόμος καθορισμένος, ότι ο Ησαύ μισεί τον Ιακώβ. Πόσο μάλλον αυτό το μίσος αυξήθηκε ακόμα περισσότερο όταν ο Θεός έδωσε την Τορά, την γραπτή και προφορική Τορά, τον γραπτό και προφορικό νόμο του, στο λαό του Ισραήλ στο Όρος Σινά. Και μάλιστα, οι Ραββίνοι έρχονται και λένε ότι δεν είναι τυχαίο ότι το Όρος Σινά αποκαλείται έτσι, «Όρος Σινάι», όπως το λέμε, γιατί λένε τότε κατέβηκε «σινά», μίσος εναντίον του εβραϊκού λαού σε όλο τον κόσμο. Αυτό που λέμε η ζήλεια, ο φθόνος εναντίον των Εβραίων.

Και γιατί υπάρχει αυτός ο νόμος της Τραμπάλας; Για να κρατάει τον Εβραίο στο πόστο του, να τον κρατάει έτσι ώστε να μην αφομοιωθεί εντελώς και χάσει την αποστολή του. Και όσο ο Εβραίος θέλει να αφομοιωθεί, τόσο περισσότερο θα έρθει ο αντισημίτης να του θυμίσει ότι είναι Εβραίος και θα τον χτυπήσει. Και φυσικά, δεν δικαιολογούμε καθόλου τους αντισημίτες, γιατί ο κάθε αντισημίτης μπορεί να γίνεται όργανο στο σχέδιο του Θεού. Αλλά το κάνει με όλη του την κακία και με τη δική του αντισημιτική ελεύθερη θέληση. Γι’ αυτό ο Θεός θα τον «πληρώσει» τον κάθε αντισημίτη όπως του αξίζει.

Αλλά το θέμα είναι εμείς τι κάνουμε. Και τι πρέπει να μάθουμε από αυτά. Ναι, και ως ένα σημείο, όπως είπα πριν, οι αντισημίτες δίνουν την απάντηση, ως ένα σημείο έχει κάποια δόση αλήθειας, αλλά ως ένα σημείο. Σου λένε, δεν μπορεί να φταίνει όλοι, θα φταίνε οι Εβραίοι. Ναι, όντως φταίνε οι Εβραίοι. Και γιατί φταίνε οι Εβραίοι; Φταίνε οι Εβραίοι γιατί δεν ακολουθούν το δρόμο του Θεού. Και νομίζουν ότι είναι πιο έξυπνοι από τον ίδιο το Θεό. Και ότι μπορούν να φτιάχνουν τον εβραϊσμό ανάλογα με τα μέτρα τους. Να παίρνουν το σακάκι και να το κόβουν και να το ράβουν ανάλογα με τα μέτρα τους. Δεν είναι αυτό κύριοι ο ιουδαϊσμός. Κάποιος μπορεί να έχει οποιαδήποτε γνώμη θέλει για τον ιουδαϊσμό. Δικαίωμά του έτσι κι αλλιώς. Αλλά δεν μπορεί να έρθει και να αποκαλεί τον ιουδαϊσμό ανάλογα με τα δικά του κριτήρια και ανάλογα με τη δική του κοσμοθεωρία και να «βαπτίζει» ως ιουδαϊσμό τη δική του κοσμοθεωρία και τα δικά του κριτήρια. Όχι.

Και πρέπει να ξέρουμε ότι εξαιτίας όλων αυτών των λόγων υπάρχει τελικά ο αντισημιτισμός. Και θα υπάρξει αντισημιτισμός, μέχρι και την έλευση του Μεσσία. Μέχρι και ο εβραϊκός λαός να καταλάβει το ρόλο του και να πετύχει την αποστολή του. Δυστυχώς, αλλά έτσι είναι. Και το αντίστροφο. Το καλύτερο όπλο εναντίον του αντισημιτισμού, που σίγουρα ο Εβραίος θα πρέπει να είναι υπερήφανος Εβραίος και δυναμικός Εβραίος εναντίον των αντισημιτών. Αλλά το καλύτερο όπλο εναντίον του αντισημιτισμού, είναι ο Εβραίος να είναι πιστός Εβραίος, υπερήφανος γι’ αυτό που πιστεύει και να έρχεται και να λέει μπροστά σε όλα τα άλλα έθνη την αλήθεια του, χωρίς ντροπές και χωρίς υπεκφυγές. Και πιστεύω ότι οι καλοπροαίρετοι θα ακούσουν και θα ακολουθή-σουν το σωστό δρόμο του Θεού.

Αυτή την αλήθεια, την πικρή αυτή αλήθεια του αντισημιτισμού, την καταλαβαίνουν δυστυχώς, ίσως περισσότερο ακόμα και από τους αφομοιωμένους Εβραίους, οι ίδιοι οι αντισημίτες. Και μάλιστα οι πιο «ψαγμένοι» αντισημίτες από αυτούς. Ναι. Οι «επιστήμονες» αντισημίτες, στυλ Πλεύρη, στυλ Χίτλερ.

Ας ακούσουμε και ας δώσουμε προσοχή, σε κάτι το οποίο προέρχεται από τα λόγια του ίδιου του καταραμένου Αδόλφου Χίτλερ. Ο Αδόλφος Χίτλερ, πριν καν την άνοδο του ναζισμού, ένα χρόνο πριν την άνοδο του ναζισμού, το 1932, είχε ξεκινήσει κάποιες συζητήσεις βαθύ στοχασμού, με έναν φίλο του, τον λεγόμενο Χέρμαν Ρόσινγκ. Αυτές οι συζητήσεις διήρκεσαν από το 1932 μέχρι το 1934, ανάμεσα στους δύο άντρες. Αργότερα, ο Ρόσινγκ, φεύγοντας από τη Γερμανία, δημοσίευσε ένα μικρό βιβλιαράκι δύο τμημάτων, που αποκα-λείται ως «Συνομιλίες με τον Χίτλερ». Το βιβλιαράκι αυτό δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1939, δηλαδή λίγο πριν και κατά την αρχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Και ακριβώς λίγο πριν την αρχή του Ολοκαυτώματος.

Εκεί, μέσα σε αυτές τις συνομιλίες, κάθεται ο Αδόλφος Χίτλερ και λέει τα εξής: Ο πόλεμος για την κυριαρχία του κόσμου (λέει ο Χίτλερ), διεξάγεται μόνο ανάμεσά μας, μόνο ανάμεσα σε δύο στρατόπεδα και μόνο. Στο στρατόπεδο των Γερμανών, όπως λέει (και για Γερμανό μπορούμε να πούμε επίσης της Αρείας φυλής, σύμφωνα με τη ναζιστική λογική), και ανάμεσα στους Εβραίους. Όλα τα άλλα και όλοι οι άλλοι, δεν έχουν κανέναν αληθινό ρόλο ύπαρξης, λέει ο Χίτλερ. Δηλαδή η Ρωσία, η Σοβιετική Ένωση τότε, η Αμερική, η Αγγλία, η Γαλλία, αν και ήταν εμπόδια μπροστά στο ναζισμό και στην Γερμανία, δεν ήταν και τόσο μεγάλο πρόβλημα γι’ αυτόν.

Συνεχίζει ο Χίτλερ και λέει: Ο Εβραίος συνεχίζει να είναι ο μεγαλύτερος εχθρός μας από την αρχή του κόσμου. Ο Εβραίος, λέει, ο οποίος είναι το εντελώς αντίθετο από τον Γερμανό και τον Άρειο. Σε κάθε πράγμα. Αλλά, μαζί με όλη αυτή τη διαφορά, είναι τόσο πολύ όμοιός του. Είναι τόσο πολύ κοντά του. Σαν να είναι δύο αδέλφια. Και παρ’ όλα αυτά, τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους.

Σας θυμίζει κάτι αυτό; Σας θυμίζει μήπως το Νόμο της Τραμπάλας; Σας θυμίζει μήπως την Εβραϊκό Βίβλο, την Τορά; Την Πεντάτευχο; Που μας μιλάει για Ησαύ και για Ιακώβ; Σας θυμίζει μήπως το Ταλμούδ που μας λέει «Αλαχάι», ότι ο Νόμος είναι ότι ο Ησαύ μισεί τον Ιακώβ. Και ας μην ξεχνάμε, δίδυμα αδέλφια ήταν. Απ’ έξω έμοιαζαν πάρα πολύ. Από μέσα, εντελώς διαφορετικοί.

Συνεχίζει λοιπόν ο Αμαλικίτης, ο σπόρος του Αμαλέκ, ο Αδόλφος Χίτλερ, και λέει: Εδώ έχουμε να κάνουμε με τον αληθινό πόλεμο και την αληθινή μάχη, από την οποία θα κριθεί η μοίρα του κόσμου. Δεν μπορεί να υπάρχουν δύο εκλεκτοί λαοί επάνω στον πλανήτη. Και συνεχίζει και λέει: Ο Εβραίος είναι πολύ μακριά από τη φύση. Είναι ένα δημιούργημα, μία δημιουργία ξένη από τη φύση και μακρινή, πολύ μακρινή από τη φύση. Σελίδες 205 έως 210 αυτού του βιβλίου.

Λοιπόν, αυτό διδάσκει και ο ιουδαϊσμός. Όντως ο Εβραίος είναι μακριά από τη φύση, γιατί ο Εβραίος πρέπει να είναι πάνω από τη φύση, για να φέρει τη φύση στο σωστό δρόμο. Και όχι να καταλήγουμε σε αυτό που οι Ναζί ήθελαν. Δηλαδή, να πνίξουν τη ψυχική φύση του ανθρώπου. Να γίνουν απόλυτα υλιστές. Να καταλήξουν τον άνθρωπο να είναι σαν το ζώο, το νόμο της ζούγκλας στη φύση. Ο άνθρωπος να μην έχει καν αυτό που λέμε «μουσάρ», να μην έχει ηθική και ιδιαίτερα πολέμησαν την εβραϊκή ηθική. Γιατί ο εβραϊσμός είναι που δίδαξε την ηθική στο δυτικό κόσμο, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα. Ως ένα σημείο ο εβραϊσμός, διαμέσου του χριστιανισμού, ή και διαμέσου του Ισλάμ στον αραβικό κόσμο, ως ένα σημείο. Γιατί ο δυτικός κόσμος στηρίζεται πάνω στην ελληνική αρχαία φιλοσοφία από τη μια πλευρά και στην εβραϊκή ηθική από την άλλη.

Και αυτό ακριβώς ήθελε ο Χίτλερ να πολεμήσει. Γιατί ο Αμαλικίτης, σπόρος του Αμαλέκ, Χίτλερ, όπως και ο πρόγονός του Αμάλ, ήξεραν πάρα πολύ καλά ποιος είναι ο εβραϊκός λαός.

Μακάρι κι εμείς να μάθουμε το ρόλο μας ως Εβραίοι και να γίνουμε πραγματικά υπερήφανοι Εβραίοι, πιστοί Εβραίοι στις παραδόσεις μας και στη θρησκεία μας και στην Τορά μας και στο Θεό μας. Και να διδάξουμε στα άλλα έθνη τον σωστό δρόμο της εβραϊκής ηθικής του Θεού. Εάν το θελήσουμε, δεν θα είναι όνειρο. Με τη βοήθεια του Κυρίου.

* Ο Ραββίνος Μορντεχάϊ Φριζής είναι εγγονός του Συνταγματάρχη Φριζή, του πρώτου ανώτερου Αξιωματικού του Ελληνικου Στρατού που σκοτώθηκε (5 Δεκέμβρη του 1940) στο αλβανικό μέτωπο.

Οι στήλες μας είναι φυσικά ελεύθερες σε κάθε σχολιασμό και απάντηση.