Ξημερώματα 10 Μαΐου 2011, πριν τρία χρόνια, κάποια δολοφονικά χέρια, σκότωσαν αναίτια έναν νέο άνθρωπο, έξω από το σπίτι του, στο κέντρο της Αθήνας. Τον Μανώλη Καντάρη. Είχε κατεβεί στο δρόμο, να φέρει το αυτοκίνητό του, προκειμένου να παραλάβει την έγκυο γυναίκα του, να τη μεταφέρει στο νοσοκομείο, όπου θα γεννούσε το παιδί τους. Όμως, είχε στα χέρια του ένα τσαντάκι με την κάμερά του, για να φωτογραφίσει το νεογέννητο παιδί του. Κάποιοι αδίστακτοι δολοφόνοι, του άρπαξαν το τσαντάκι. Ο Μανώλης, όπως ήταν φυσικό αντιστάθηκε, και τότε τον μαχαίρωσαν θανάσιμα. Αντί να πάει στο μαιευτήριο να χαρεί τον ερχομό του παιδιού του, κατέληξε στον τάφο. Δεν τον έχασε μόνο η γυναίκα του, αλλά μια μεγάλη οικογένεια, η πικραμένη μάνα του, ο ταλαίπωρος πατέρας του, η αδελφή του, η πρώην γυναίκα του, τα δυο παιδιά του, κορίτσια της εφηβείας, κι ένα πλήθος συγγενών και φίλων. Τον έκλαψε για τον χαμό του, όλο το όμορφο νησί του, η Κύθνος.
Μαθαίνω ότι πρόκειται σύντομα να γίνει δικαστήριο από τους δολοφόνους, που ζητούν μείωση της ποινής τους!!! Δεν γνωρίζω λεπτομέρειες, ούτε μπορώ να ζητήσω να μάθω από τους πικραμένους γονείς κάτι σχετικό, γιατί δεν θέλω να ξύσω πληγές, πληγές αγιάτρευτες, πληγές που θα τις πάρουν οι δικοί του άνθρωποι και στην άλλη τους ζωής.
Και σκέπτομαι, μήπως θα έπρεπε να επανέλθει η ποινή του θανάτου, για κάποια εγκλήματα; Μήπως έτσι περιοριζόταν το έγκλημα; Όμως, ακόμη σκόπτομαι, ότι η Πολιτεία και συγκεκριμένα ο Δήμος Αθηναίων, δεν θα έπρεπε να αποδώσει κάποια τιμή, στον Μανώλη Καντάρη, αυτό το παλικάρι που τόσο απάνθρωπα χάθηκε, όχι τιμή προς παραδειγματισμό, αντίθετα τιμή προς αποφυγή τέτοιων εγκληματικών πράξεων; Η μνήμη, για να υπάρχει ζωντανή, έχει ανάγκη από παραστάσεις, για να μας θυμίζουν και να μας αποτρέπουν από θανάσιμες πράξεις. Ένας δρόμος. Ένα μνημείο, εκεί όπου άφησε την τελευταία του πνοή ο Μανώλης Καντάρης, δεν θα έπρεπε να είχε γίνει ήδη; Κάνω έκκληση – πρόταση, τώρα που έχουμε Δημοτικές Εκλογές, στον Δήμαρχο Αθηναίων, όποιος κι αν εκπλαγεί, να κάνει πράξη την πρότασή μου. Όχι μόνο για να τιμήσει τονα δικοχαμένο νέο άνθρωπο, αλλά να μας θυμίζει την αποτροπή των εγκλημάτων. Ας γίνει η μνήμη του Μανώλη Καντάρη, η αφετηρία, για να μην ξαναζήσουμε άλλα τέτοια αποτρόπαια εγκλήματα. Φοβάμαι, πως όσο δεν θα υπάρχει σκληρή τιμωρία σε τέτοιου είδους εγκλήματα, η κοινωνία μας θα υποστεί κι άλλες θανάσιμες πράξεις. Ο πολιτισμός μας, για να επιβιώσει, αλλά και να εξελιχθεί, έχει, δυστυχώς, την ανάγκη «σκληρών» νόμων.
Εκτύπωση
Email
