Δάσκαλε που δίδασκες

Οι κινήσεις του Υπουργείου Παιδείας στο μέτωπο των πανεπιστημίων συνεχίζονται με αμείωτη ένταση και ουδείς μπορεί να αρνηθεί πως είναι και χρήσιμες, και απαραίτητες. Ωστόσο, στο ζήτημα των λεγόμενων «αιώνιων» φοιτητών, είναι απαραίτητο να διευκρινιστούν κάποια ζητήματα.

Λόγου χάρη, τι είναι ο «αιώνιος» φοιτητής. Είναι ένας τεμπέλης της εύφορης κοιλάδας, ένας βαρελοφρόνος των τσιπουράδικων, ένας βρικόλακας των after; Ένα κομματικό στέλεχος, ίσως;

Αλλά ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι ένας αιώνιος φοιτητής είναι όλα αυτά, για καθέναν από αυτούς υπάρχουν εκατό που δεν εμπίπτουν στις παραπάνω περιπτώσεις. Είναι φοιτητές που έχουν μπλεχτεί στα γρανάζια μιας δημόσιας υπηρεσίας που περισσότερη γραφειοκρατία παρά γνώση προσφέρει.

Γιατί, πώς μπορείς να έρθεις να διαγράψεις φοιτητές επειδή δεν αποφοίτησαν στην ώρα τους όταν, τα τελευταία 7-8 χρόνια ελάχιστες εξεταστικές έχουν γίνει στην ώρα τους; Όταν γίνονται μαθήματα Ιούλιο μήνα για να καλυφθούν οι συνεχείς απεργίες και καταλήψεις; Ποιος μπορεί να αδικήσει έναν φοιτητή ο οποίος 5 μήνες βρίσκεται στο σπίτι του και ξαφνικά, με το τέλος των καταλήψεων, καλείται να βγάλει ύλη ενός εξαμήνου σε ένα μήνα και να δώσει εξεταστική δύο εβδομάδων για να «μην χαθεί το εξάμηνο»;

Και με την ασυδοσία πολλών καθηγητών τι γίνεται; Το Υπουργείο τι σκοπεύει να κάνει με τους καθηγητές – χάρους που κόβουν τους 210 στους 230 φοιτητές σε ένα μάθημα; Τι έλεγχος υπάρχει σε αυτό το κομμάτι; Τι έλεγχος υπάρχει στους καθηγητές που παίζουν ΠΡΟΠΟ με τις βαθμολογίες των φοιτητών χωρίς να διορθώνουν τα γραπτά; Ή, τι έλεγχος μπορεί ποτέ να υπάρξει σε φοιτητές που, ως διά μαγείας, βρίσκουν τα θέματα επειδή ανήκουν σε φοιτητική παράταξη;

Και, για να έχουμε καλό ερώτημα, τι κοστίζει αλήθεια ένας αιώνιος φοιτητής στα πανεπιστήμια; Πάσο δεν δικαιούται (άρα ούτε εκπτώσεις), σίτιση δεν λαμβάνει, συγγράματα δεν μπορεί να λάβει χωρίς πάσο. Το όλο κόστος είναι μια κόλλα αναφοράς σε κάθε εξεταστική; Σίγουρα κάθε φοιτητής που ΘΕΛΕΙ να πάρει το πτυχίο του θα δεχόταν να πληρώσει κάποια – λογικά – δίδακτρα έπειτα από την ολοκλήρωση του προκαθορισμένου χρόνου σπουδών του. Προτιμότερο αυτό από το να πρέπει στα 27 του να βρει κάτι καινούριο να κάνει στη ζωή του.

Έτσι, και το πανεπιστήμιο θα μπορέσει να λάβει κάποια χρήματα που θα το βοηθήσουν στη λειτουργία του, και ο φοιτητής δεν βρίσκεται στο δρόμο από τη μια στιγμή στην άλλη. Δεν αποτελεί φυσικά ούτε πρόστιμο, ούτε και παραβίαση της δωρεάν παιδείας. Άλλωστε, τι είναι προτιμότερο, να καταστρέψεις το μέλλον ενός φοιτητή που ατύχησε στις σπουδές του, ή να του δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία;