Τα διλήμματα στη ζωή, είναι μεγάλος πόνος. Ελευθερία ή θάνατος, Καραμανλής ή τανκς, αλλάζουμε ή βουλιάζουμε, Λαμπίρη ή Στεφανίδου. Πολλά τα διλήμματα, δύσκολη η επιλογή.
Τι γίνεται όμως όταν η επιλογή είναι τόσο δύσκολη; Ρίχνεις κορώνα-γράμματα; Και πώς διασφαλίζεις ότι δεν θα κάνεις τη λάθος επιλογή;
Αδυσώπητα ερωτήματα ζητούν απάντηση αλλά ίσως ο Σταύρος Θεοδωράκης να δίνει επιτέλους μια οριστική απάντηση στο πρόβλημα που έχουμε στα χέρια μας.
Αφού έβαλε σε μια τάξη τη δημοσιογραφία, καυτηριάζοντας τα κακώς κείμενά της και αποκαλύπτοντας…. ό,τι ήταν που αποκάλυψε στην καριέρα του, τώρα ήρθε η ώρα να πάει και σ” άλλες πολιτείες, απλή φυσική εξέλιξη των πραγμάτων.
Ποια είναι η φυσική εξέλιξη ενός βραβευμένου δημοσιογράφου που έχει θητεύσει στο Mega; Η ζωγραφική; Η ζαχαροπλαστική; Η κομμωτική; Μήπως να γίνει πιλότος; Ή υπάλληλος στα διόδια; Όσο κι αν μας στεναχωρεί όχι, αν και η αντίστροφη πορεία θα μπορούσε να συμβεί, αν ο εν λόγω επαγγελματίας πει τα σωστά λόγια on και off air.
Κάποιον ακούω στο βάθος και έχει την απάντηση, ναι, είναι η πολιτική! Συγχαρητήρια, κερδίζετε ένα iPad να σας συντροφεύει τις κρύες μέρες του χειμώνα. Ο Σταύρος Θεοδωράκης κατεβαίνει στις ευρωεκλογές με το νέο κόμμα που οργανώνει και λέγεται «Το Ποτάμι» και η ελπίδα του είναι ότι ο όγκος των νερών του ποταμού δεν θα είναι αντίστοιχος με αυτόν του Ιλισσού.
Αλλά μας τα χαλάει. Βλέπετε, σαν τον Άρη τον Σπηλιωτόπουλο κι αυτός μας βάζει δίλημμα. Αποσύρεται από τη δημοσιογραφία (λέμε τώρα) και αν αποτύχει στην πολιτική θα ξαναγυρίσει. Όπως αντιλαμβάνεστε, η απάντηση είναι δεδομένη: θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να πετύχει στην πολιτική.
Πάντως αν έδειχνε την ίδια ευαισθησία στον εσωτερικό και βαθύ κόσμο της αυτογνωσίας θα μπορούσε, για παράδειγμα, να κρίνει ως επιτυχημένη ή μη και την πορεία του στη δημοσιογραφία. Αν πέσουμε στο δεύτερο αποτέλεσμα, θα μπορούσε να αποσυρθεί κι από εκεί. Το μοναστήρι να “ναι καλά κι από εναλλακτικές άλλο τίποτα.
Υποθέτουμε βέβαια πως το ποτάμι επελέγη ως κάτι ορμητικό και μη στάσιμο, σε αντίθεση με τη σημερινή πολιτική τάξη που, δικαίως, θεωρείται στάσιμη, σαν λίμνη ή όρμος. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι η συνηθέστερη κατάληξη ενός ποταμού είναι μια λίμνη ή, το πολύ, ένας όρμος.
Εκτύπωση
Email
