Υπάρχουν μερικές στιγμές στην ιστορική πορεία της ανθρωπότητας που δεν είναι ό,τι καλύτερο να είσαι άνθρωπος. Τη δεκαετία του ’40, για παράδειγμα, ή το 2015, αν είσαι στέλεχος της ελληνικής κυβέρνησης.
〉 Ή αν είσαι μέλος της Εθνικής, που κοντεύεις να χάσεις πλέον ως κι απ’ την Παπούα Νέα Γουινέα ή την Εθνική Ινουίτ.
〉 Αν πάλι είσαι εργαζόμενος στην ΕΡΤ, τα πράγματα είναι χαρούμενα. Ναι, η Δημόσια Τηλεόραση της καρδιάς μας επέστρεψε, με σχεδόν τρία κανάλια (το τρίτο προς το παρόν είναι αρδευτικό) και νέα λογότυπα, παίζοντας Σκράμπλ με το σήμα της ΝΕΡΙΤ στην ταράτσα του Ραδιομεγάρου, με τις ίδιες χιλιοξεφτιλισμένες σημαίες και άμεση ανάγκη ανακαίνισης, αλλά και με τον Πάνο Χαρίτο στην παρουσίαση του κεντρικού δελτίου ειδήσεων.
〉 Και είναι πραγματικά πολύ καλός, ειδικά συγκρινόμενος με τις εναλλακτικές: Σία (όχι Λιαροπούλου), Όλγα (όχι Βασίλισσα), Μάρα (άνευ Σάρας), Μαρία (δεν έχω λογοπαίγνιο, οπότε η αναφορά στο δελτίο του ΑΝΤ1 είναι κώλο άκωλο δώρο άδωρο).
〉 Πλούσια η εμπειρία του νέου παρουσιαστή, ειδικά στις πολεμικές ανταποκρίσεις, θα καταφέρει όμως να επιζήσει στην ΕΡΤ; Άλλωστε, το Ραδιομέγαρο είναι μεγάλο ναρκοπέδιο.
〉 Την ίδια στιγμή που επανακάμπτει η ΕΡΤ, ο ανταγωνισμός σέβεται τη νέα Δημόσια προσπάθεια τροφοδοτώντας τα τηλεοπτικά μπλογκς (κάποια που διευθύνονται από νεαρούς με γνώση ελληνικής γλώσσας εφάμιλλη αυτής της Λαίδης) με κάθε δυνατή “αποκλειστικότητα”: “χαμηλότερα τα ποσοστά της ΕΡΤ από τη ΝΕΡΙΤ” (λες και θα ήταν αυτό ποτέ δυνατόν), “καμία φαντασία στα λογότυπα” (γιατί το λογότυπο – coffee table του Mega ξεχειλίζει από οριτζιναλιτέ), “χωρίς μαύρη ζάχαρη το κυλικείο της ΕΡΤ”, “η Μπίλιω ξέχασε πίσω έναν από τους έντεχνους καλεσμένους της φεύγοντας” και “ξεχειλίζει από οργή το κοινό: δεν προβάλλεται πλέον η εκπομπή ζωγραφικής βουκολικών έργων τέχνης για σπίτια γιαγιάδων του Bob Ross”.
〉 Και η υπόλοιπη σόου μπιζ; Αυτή δεν θα μπορούσε να νοιάζεται λιγότερο για την ΕΡΤ, γιατί ακόμα το Ραδιομέγαρο δεν έχει καταληφθεί από αγαπητικιές όχι του βοσκόπουλου, αλλά του εκάστοτε Υπουργού. Δώστε τους λίγο χρόνο, το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο.
〉 Όχι, η εγχώρια σόου μπιζ αντιμετωπίζει άλλα προβλήματα, πιο σοβαρά. Όπως το φίδι-ανακόντα που ενετοπίσθη στην πλαζ του Αστέρα της Βουλιαγμένης και έκανε τους λουόμενους να ανατσιρίξουν από τρομάρα. Κοινώς, εδώ καράβια χάνονται, φίδια σιχτιρίζουνε.
〉 Δεν είναι φυσικά και ό,τι καλύτερο, αλλά τι φταίει η πλαζ; Φίδι ήταν, δεν έδειξε ταυτότητα μπαίνοντας. Το πολύ πολύ να το προσέλκυσαν τα πτώματα φίλων του – τσάντες των “καθώς πρέπει” κυριών της πλαζ.
Βέβαια, εδώ που τα λέμε, “φίδι καλό, μόνο νεκρό”. Ευχαριστούμε Σέρρες. Γι’ αυτό και ο όφις (καμία σχέση με το Φόρεϊν Όφις) εφονεύθη τάχιστα από βαρβάτο φιδοφονιά.
〉 Και έτσι, η Ελλάδα γλύτωσε από ένα φίδι. Τι κρίμα που το συγκεκριμένο ήταν – πιθανότατα – το πλέον ακίνδυνο.
Εκτύπωση
e-mail
