Με μεγάλη εθνική υπερηφάνεια υποδεχόμαστε την 25η Μαρτίου, μια από τις ελάχιστες ευκαιρίες που έχουμε να ξεχάσουμε την γενικότερη μαυρίλα και μιζέρια των τελευταίων ετών (ως και δεκαετιών).
〉 Ναι μεν τα ρεπορτάζ των – πάντα ανιδιοτελών – τηλεοπτικών σταθμών ήθελαν να μας κάνουν να πιστεύουμε πως το 100% των μαθητών δεν γνωρίζουν τι γιορτάζουμε σήμερα, η τεράστια συμμετοχή – και μάλιστα με τόσο κακό καιρό – στη φετινή παρέλαση πάντως αποδεικνύει το αντίθετο.
〉 Κι ευτυχώς φέτος αποφύγαμε την κλασικά αποστειρωμένη παρέλαση των τελευταίων 2-3 ετών, κατά την οποία υπήρχε μία μόνη Προεδρική και Πρωθυπουργική καλαμιά στον κάμπο και γινόταν του κιγκλιδώματος το κάγκελο.
Ο νυν Πρόεδρος βέβαια, δείχνει ιδιαίτερη θέρμη στο να πτωχεύσει όλες τις επιχειρήσεις κατασκευής ομπρελών. Και είναι κι άτυχος, αφού κάθε φορά που πρέπει να καταθέσει στεφάνι βρέχει καλαπόδια.
Όχι τίποτε άλλο, θα πιάσει μούχλα ο άνθρωπος με τόσο νερό!
〉 Πέρα από την πλάκα φυσικά, είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση η στάση του Προκόπη Παυλόπουλου, ο οποίος δείχνει τουλάχιστον να συμμετέχει ουσιαστικά στους εορτασμούς σε σχέση με τους άκαμπτους και ατσαλάκωτους προκατόχους του, ενώ με την υπόκλισή του κατά τη διάρκεια της παρέλασης επιβεβαίωσε τη μέχρι τώρα σοβαρή του στάση.
〉 Για όσους βέβαια κρίνουν πως η σημερινή εορτή δεν είναι παρά θεατράκι, τους παραπέμπουμε στο πρωινό του καράΜνημουνιακού ΑΝΤ1 και στο κακοστημένο σημερινό καυγαδάκι.
〉 Αφού αγαπιέστε βρε παιδιά, μονιάστε επιτέλους να φύγει από τις οθόνες το τόσο – μα τόσο! – αληθινό μίσος, μας μαυρίζετε κι εμάς την καρδιά που θέλουμε να σας βλέπουμε μαζί κι αγαπημένους!
〉 Όχι τίποτε άλλο, αλλά “Ἐστὶν οὖν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας καὶ τελείας” και η πράξη που μιμείστε δεν είναι ούτε σημαντική, ούτε και ολοκληρωμένη. Είναι βέβαια τραγική, αλλά υπό άλλη έννοια.
〉 Θα τρίζουν και τα κόκκαλα του Κουν με τόση αγγουρίλα on screen. Και ναι, για να είσαι στην πολιτική πρέπει να μπορείς να είσαι λίγο ηθοποιός, αλλά το πρόβλημα είναι ότι ουδείς εξ΄αυτών ποιεί όντως ήθος.
〉 Στα κλου πάντως της σημερινής παρέλασης και ο σκυλάκος που στάθηκε ανάμεσα στους στοιχισμένους πεζοναύτες, σε μία τεράστια αλλαγή σε σχέση με τη συμμετοχή του μέχρι τώρα σε διαδηλώσεις.
〉 Πάντα τέτοια, χρόνια πολλά και πάντα στο νου τη μοναδική επιλογή που θα πρέπει να μας απασχολεί: “ελευθερία ή θάνατος”. Ποτέ όμως φόβος.
Εκτύπωση
e-mail
