Επικίνδυνες Μαγειρικές

Υπήρχε μια αθώα εποχή κατά την οποία οι γαστρονομικές επιλογές σου ήταν πολύ συγκεκριμένες. Ό,τι ήξερες από τους γονείς σου, που με τη σειρά τους ό,τι ήξεραν από τους παππούδες τους, που με τη σειρά τους ό,τι ήξεραν από τους πρωτόπλαστους. Δίχως αμφιβολία, οι προσδοκίες σου ήταν περιορισμένες.

♦ Μετά ήρθαν τα βιβλία μαγειρικής και αρχίσαμε να μαθαίνουμε τι σημαίνουν εξωτικές λέξεις όπως “χάμπουργκερ”, “φιλέ μινιόν”, “μπεφ μπουργκινιόν” και “α λα κρεμ”. Έπειτα, με την αυγή της ιδιωτικής τηλεόρασης ήρθαν τα ένθετα μαγειρικής και οι μαγειρικές εκπομπές, βγάζοντας το άγχος από τη μέση νοικοκυρά και το μέσο νοικοκυρό για το τι θα φτιάξει αύριο. Ακόμα και ντοκιμαντέρ μαγειρικής κέρδισαν βραβεία στο φεστιβάλ Καννών (έστω και αν ξεστόμισαν τη φράση “της βάζει αυτό το προφυλακτικό για να μην χύνεται δεξιά αριστερά” (sic)). Βρώμικα μυαλά ή βρώμικες λέξεις; Τέλος πάντων. Επανέρχομαι. Για να μην πούμε για το σινεμά, με ταινίες όπως η “Πολίτικη Κουζίνα” και οι “Επικίνδυνες Μαγειρικές”.

♦ Εσχάτως εμφανίστηκαν και ριάλιτι μαγειρικής, δίνοντας τη δυνατότητα σε ταλαιπωρημένους σεφ να χύσουν δάκρυα πάνω από κατσαρόλες φτιάχνοντας φουά γκρα με καραμελωμένα αγριοπάπαρα και σως σοκολάτας.

♦ Έχουμε λοιπόν φτάσει σε ένα σημείο που πλέον δεν υπάρχει περίπτωση να γυρίσεις σε ένα κανάλι και να μην πετύχεις μπροστά σου εκπομπές μαγειρικής. Ο ΣΚΑΪ, φερ’ ειπείν, έχει περίπου 35 εκπομπές μαγειρικής ημερησίως και, προβλέψιμα, ελάχιστες εξ’ αυτών αποτελούν επιλογές της προκοπής.

Σε μια από αυτές, για παράδειγμα, μία κυρία με περίεργο αξάν μουγκρίζει, δοκιμάζοντας τα καλλιτεχνήματα των προσκεκλημένων της, χειρότερα κι από τη Μαρίνα Κουντουράτου (των “Δυο Ξένων”) σε οργασμό. “Καλά, ε, δεν υπάρχει”.

♦ Σε μια άλλη, ένας συμπαθής (αλλά χαρούμενος μέχρι σημείου παρεξηγήσεως) νεαρός σεφ δημιουργεί μια τούρτα στην οποία βάζει σαντιγύ από το μπουκάλι που μοιάζει με αφρό ξυρίσματος, γιατί απ’ ό,τι φαίνεται είναι ανυπέρβλητο εμπόδιο για έναν «σεφ» να χτυπήσει μια κρέμα γάλακτος σε σαντιγύ. Πώς θα χωρέσει και το γρατσούνισμα της κιθάρας, αν κάτσεις να κάνεις τη συνταγή όπως πρέπει.

♦ Σε εκπομπή ζαχαροπλαστικής, ο εκεί σεφ με τα χρυσά μαλλιά (που φημίζεται γιατί “τα χώνει” σε όσους κακομοίρηδες τηλεθεατές στέλνουν παράπονα για λάθος συνταγές, τολμώντας να αμφισβητήσουν την αυθεντία του) και την εκνευριστικά τσακλοκούδουνη γκεστ συνοδό του δημιουργεί μία συνταγή με ένα από τα υλικά να είναι, κατόπιν υποδείξεως, το “σιρόπι σφενδάμου”.

♦ Ψωμί δεν είχαμε, τυρί μας ήρθε. Γιατί ενάμισι μπουκάλι που απαιτεί η συνταγή, κοστίζει 15 ευρώ. Και λυπάμαι, αλλά σε τέτοια τιμή προτιμώ να καλλιεργήσω ένα σφένδαμο στον κήπο και να τον χαράξω να βγάλω σιρόπι μόνος μου.

♦ Σε γνωστή πρωινή εκπομπή, η σεφ των “διασήμων του Κολωνακίου” αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει παρθενογέννεση ούτε στην μαγειρική, αντιγράφοντας τη συνταγή πουτίγκας με κρουασάν από την πολύ διασημότερη βρετανίδα μαγείρισσα Nigella Lawson.

♦ Ωστόσο, το μακράν ενοχλητικότερο σε αυτές τις εκπομπές είναι οι εκτός ελέγχου χορηγίες. Οι εταιρείες το έχουν βάλει σκοπό της ζωής τους να μας τρελάνουν. Δεν εξηγείται διαφορετικά γιατί, για παράδειγμα, σε μία συνταγή απαιτείται να ξεροψήσεις μπισκότο “στο πρόγραμμα Crispy” (sic) του φούρνου μικροκυμάτων γνωστής εταιρείας. Σε φούρνους μικροκυμάτων άλλων εταιρειών δεν γίνεται; Πρέπει να ξεμανταλιάσουμε το φουρνάκι που ήδη έχουμε για να βάλουμε στη ζωή μας το “πρόγραμμα Crispy” (sic); Και στους δικούς μας φούρνους που είχαν την ατυχία να γεννηθούν στη ζωή χωρίς “πρόγραμμα Crispy” (sic), τι κάνουμε εν τέλει;

♦ Και το ίδιο ισχύει με τα υλικά. Όντως, κάποια υλικά είναι καλύτερα από άλλα όταν μαγειρεύονται. Όμως, πέρυσι γνωστός υπέρβαρος μάγειρας έπαιρνε έτοιμα μείγματα μαγειρικής από το σούπερ μάρκετ και τα μαγείρευε. Χρυσέ μου, γράφουν πάνω οι συσκευασίες πώς γίνονται, δεν έχουμε ανάγκη οπτικής επίδειξης των συντηρητικών E107 και Ε130.

♦ Πράγματι, αυτή η τελευταία εκπομπή είναι μια πραγματικά κακή ιδέα. Αλλά πάλι, ο Γιώργος Παπανδρέου κάνει δικό του κόμμα. Οπότε ίσως υπάρχουν και χειρότερες.