14 Μαΐου 1948 (5 Ιγιάρ 5708) – 5 Ιγιάρ 5774 (14 Μαΐου 2014)
66 χρόνια απερίγραπτης δημιουργίας
Ποιος το περίμενε, ύστερα από 1.878 χρόνια -19 ολόκληρους αιώνες– ότι θα ξαναζωντάνευε ένα κράτος με έναν λαό κατατρεγμένο, βασανισμένο, διασκορπισμένο, έναν λαό που διώχθηκε από τη γη του το 70 μ.Χ. και σκορπίστηκε σε όλα τα σημεία του πλανήτη. Έναν λαό που δέχθηκε τη βαρβαρότητα, το μίσος, τον εξευτελισμό, τη σφαγή, την εξορία, την απομόνωση, την ταπείνωση, την γκετοποίηση, τα ναζιστικά στρατόπεδα και τους φούρνους, έναν λαό περιφρονημένο από τους «πολιτισμένους» λαούς, που όμως άντεξε τα πάντα, γιατί είχε ζωντανή τη συνείδηση της ιδιαιτερότητάς του και της αποστολής του μέσα στον κόσμο. Στο διάβα των αιώνων, ο εβραϊκός λαός δεν αλλοιώθηκε, παρά την καταφρόνια του κόσμου, κι αυτό γιατί ο λαός του Ισραήλ έδωσε στο παγκόσμιο πνεύμα μια διάσταση που δεν υπήρχε σε κανέναν λαό, δηλαδή έδωσε τον Μονοθεϊσμό.
Σε όποια χώρα κι αν βρέθηκαν οι Εβραίοι, είτε ελεύθεροι, είτε διωκόμενοι, δεν έχασαν ποτέ τη συνείδηση της ιστορικής τους συνέχειας, τόσο πνευματικά, όσο και γεωγραφικά. Μπορεί ο Μέγας Αλέξανδρος να σεβάστηκε την πνευματική παράδοση των Εβραίων, δεχόμενος να δοθεί το όνομά του στα νεογέννητα εβραιόπουλα για ένα χρόνο, αντί να βάλουν το άγαλμά του μέσα στο Ναό (ακόμη και σήμερα, μετά από τόσους αιώνες, ο εβραϊκός λαός δίνει στα παιδιά του το όνομα Αλέξανδρος, τιμώντας τον μεγάλο στρατηλάτη), μπορεί οι Ρωμαίοι να κατέστρεψαν το Ισραήλ, καταδιώκοντας με σφαγές τους Εβραίους, μπορεί ακόμη και ο Αδριανός να άλλαξε το όνομα της γης του Ισραήλ, σε Παλαιστίνη, προκειμένου οι Εβραίοι να χάσουν την ιστορική τους συνέχεια, μπορεί η Ισαβέλλα και ο Φερδινάνδος και η Ιερή Εξέταση να σκότωσαν, να έκαψαν, να έδιωξαν χιλιάδες Εβραίους από την Ισπανία, μπορεί οι Γερμανοναζί να εξολόθρευσαν εκατομμύρια Εβραίων της Ευρώπης, αλλά ο λαός του Ισραήλ άντεξε και κράτησε μέσα του τη συνείδηση της θρησκευτικής, της εθνικής και της πνευματικής ταυτότητάς του, φτάνοντας ύστερα από 19 αιώνες, στην επανίδρυση του κράτους του.
Το όνειρο να ξαναζωντανέψει το Ισραήλ κράτησε γερά μέσα στις καρδιές των Εβραίων, περνώντας από διάφορους κατακτητές. Ρωμαίους, Βυζαντινούς (330-640 μ.Χ.), Άραβες (7ος αιώνας μ.Χ.), Σελτζούκους (1071 μ.Χ.), Σταυροφόρους (1099-1187), Μαμελούκους (1250-1516), Οθωμανούς (1516-1831), Αιγυπτίους (1831-1841), Τούρκους (1841-1917), Βρετανούς (1920-1948).
Δεν υπάρχει λογική ιστορική εξήγηση σ’ αυτό το «θαύμα» της επανεμφάνισης του Ισραήλ στο προσκήνιο της Ιστορίας. Απόδειξη της δύναμης αυτής είναι η σημερινή 66η επέτειος ανεξαρτησίας του Εβραϊκού κράτους, που παρουσιάζει ένα Ισραήλ δυνατό σε όλους τους τομείς της ζωής, όπως στην παιδεία, στην επιστήμη, στην τεχνολογία, στη γεωργία, στην έρευνα, στην ανακάλυψη, στην ιατρική, στην κοινωνική δικαιοσύνη, στον ισχυρό στρατό. Τα 66 χρόνια προόδου στο Ισραήλ αποτελούν 66 σελίδες πρωτοπορίας, με τεράστια, απίστευτα επιτεύγματα, που ανέστησαν τον Εβραϊκό λαό από τις στάχτες του και φέρνουν περηφάνια σε κάθε Εβραίο, οπουδήποτε κι αν βρίσκεται. Ας τονίσουμε ότι τα κοιτάσματα φυσικού αερίου Ταμάρ και Λεβιάθαν του Ισραήλ, θα έχουν θετική επιρροή, τόσο στην οικονομία του Ισραήλ, όσο και στην προμήθεια φυσικού αερίου στην Ευρώπη. Είναι εντυπωσιακό ότι το κοίτασμα Λεβιάθαν είναι το μεγαλύτερο κοίτασμα που ανακαλύφθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο, μετά από μία δεκαετία.
Σήμερα, το Ισραήλ είναι η εθνική εστία του παγκόσμιου εβραϊσμού, που ξεπέρασε τα επτά εκατομμύρια κατοίκων. Όπως οι Ελλάδα και οι απανταχού Έλληνες της διασποράς αποτελούν μία οντότητα, έτσι και το Ισραήλ και οι Εβραίοι της διασποράς, αποτελούν μία και μόνη οντότητα. Με την έντονη εμφάνιση του αντισημιτισμού στον κόσμο, για κάθε Εβραίο, οπουδήποτε κι αν είναι πάνω σε τούτη τη γη, η ύπαρξη του Ισραήλ είναι συγχρόνως και η ύπαρξη του ίδιου του εβραϊκού λαού.
Πώς, όμως, φτάσαμε στο «θαύμα» της επανίδρυσης του Ισραήλ; Από ένα διασκορπισμένο λαό, χωρίς εθνική γλώσσα, χωρίς εθνική κουλτούρα, χωρίς κοινωνική συνοχή, έναν λαό που μιλούσε σχεδόν όλες τις γλώσσες του κόσμου, ένα συνοθύλευμα ανθρώπων, με διαφορετικές επιρροές, διαφορετικές συνήθειες, διαφορετικές προσεγγίσεις πάνω σε θέματα πολιτικής, εκπαίδευσης, συμπεριφοράς, κοινωνικής παρουσίας, ακόμη και σε θέματα ενδυματολογικής παρουσίας; Οι διαφορές του εβραϊκού λαού δεν είναι δυνατόν να αξιολογηθούν ή να περιγραφούν, αφού η κατοικία του, οι γείτονές του, οι φίλοι του, η δουλειά του, οι συνήθειές του, ακόμη οιι διάφορες κλιματολογικές συνθήκες όπου ζούσε, αλλά και οι διατροφικές συνήθειες που διέφεραν από τόπο σε τόπο, η συνύπαρξη με το διαφορετικό από πολλές απόψεις, όπως γλώσσας, θρησκείας, εθίμων και ηθών, η αγάπη μέχρι θυσίας της ζωής του για την πατρίδα –φωτεινό παράδειγμα οι 513 νεκροί στρατευμένοι Εβραίοι στον πόλεμο του 1940, με κορυφαίο τον ήρωα συνταγματάρχη Μαρδοχαίο Φριζή, τον στρατιωτικό θεμελιωτή της Νίκηας του 40– για μια πατρίδα εκτός από τη δική του, η διαφορά σε όλα, τον έκαναν έναν λαό, χωρίς δεσμούς με τον ίδιο τον λαό του. Τι σχέση και δεσμούς μπορεί να έχει ο Εβραίος της Ελλάδας με τον Εβραίο της Ουκρανίας ή της Ρωσίας, της Πολωνίας, της Αμερικής, της Γερμανίας, της Βραζιλίας, της Γαλλίας, της Αγγλίας, της Αργεντινής, του Μεξικού, του Καναδά και σε κάθε γωνιά της γης;
Ποιο ήταν το βασικό κίνητρο που έκανε έναν λαό, που ήταν ξένος ο ένας με τον άλλο, να σηκωθεί από κάθε γωνιά της γης και να πορευθεί προς τη νέα πατρίδα; Μια πατρίδα άγνωστη, που δεν την είχε ζήσει ποτέ από κοντά και την ήξερε από κάποιες διηγήσεις της Βίβλου μόνο; Πήγε στο Ισραήλ, χωρίς να ξέρει τη γλώσσα, τα έθιμα, τη νοοτροπία, τις συνήθειες, χωρίς να ξέρει τίποτα. Πήγε σε μια πατρίδα που την είχε αφήσει 1.878 χρόνια και άφηνε μια άλλη πατρίδα, που είχε δεσμούς αίματος αιώνων. Τι έσπρωξε αυτό τον λαό ν’ αφήσει τη σιγουριά του και να πορευτεί προς τη νέα πατρίδα του; Δύο βασικά στοιχεία που κάνουν τον Εβραίο να μη ξεχνά τις ρίζες του, έστω κι αν πέρασαν 19 αιώνες, μακριά από τη γη του Ισραήλ, είναι ο τρόπος ζωής του, που προέρχεται από τη θρησκεία του και ο παγκόσμιος αντισημιτισμός, που σήμερα τον ονομάζουν κάποιοι αντισιωνισμό, αλλά στην ουσία είναι το ίδιο. Οι δύο αντίθετες δυνάμεις, θρησκεία και αντισημιτισμός, κάνουν τον εβραϊκό λαό να σπεύδει στην αγκαλιά μιας πατρίδας, που ποτέ δεν θα νοιώσει την αποστροφή, την ταπείνωση και τον διωγμό, ακόμη και το θάνατο. Πάει στη νέα πατρίδα, χωρίς να ξεχνά τον τόπο που γεννήθηκε και έζησε αυτός και οι πρόγονοί του για αιώνες, άλλοτε με αγάπη, άλλοτε με πίκρα, άλλοτε με φιλία κι άλλοτε με διωγμό. Στη διασπορά, ο Εβραίος στις πατρίδες που τον αγκάλιασαν ή τον βασάνισαν, θα στολίζει με τα έργα του μυαλού του και των πληγωμένων χεριών του, το μεγάλο οικοδόμημα του πολιτισμού και θα δίνει στον άνθρωπο τη δύναμη, τη σκέψη και την αγάπη του,α διφορώντας ότι εισπράττει μίσος, κακία και αποστροφή. Ο λαός της διασποράς θα δένει τη μέρα με τη μέρα, το χρόνο με το χρόνο, τον αιώνα με τον αιώνα, με αμέτρητες συμφορές και θυσίες και θα περιμένη με αφάνταστα πονεμένη καρτερικότητα, τη λύτρωση, που ήλθε πριν 66 χρόνια.
Όμως, τα βάσανα του λαού της Βίβλου δεν έχουν τελειωμό. 21 αιώνες η Χριστιανική ανθρωπότητα θα στηρίζει τα εχθρικά αισθήματά της απέναντι στον αδικημένο λαό του Ισραήλ. Πίσω από το σαθρό επιχείρημα της σταύρωσης, ο Χριστιανισμός θα κρύβει τα πραγματικά του αισθήματα και στο όνομα της σταύρωσης θα καταδιώκει και θα πολεμά με πάθος ένα κοπάδι ανυπεράσπιστων ανθρώπων που είχαν την τύχη να γεννηθούν Εβραίοι. Κάνουν πως δεν γνωρίζουν οι Χριστιανοί, εκτός ολίγων, ότι η σταύρωση δεν την έκανε ο εβραϊκός λαός, αλλά οι εγκάθετοι της Ρωμαϊ-κής εξουσίας. Ξεχνούν οι Χριστιανοί ότι ο σκλαβωμένος εβραϊκός λαός περίμενε έναν επίγειο Μεσσία –όχι νέο Θεό, ο Θεός είναι Ένας και μόνο– που θα τον ελευθέρωνε από τη ρωμαϊκή σκλαβιά και τυραννία. Ξεχνούν ότι ο Ιησούς ήταν ένας Εβραίος επαναστάτης, που ήθελε να ελευθερώσει την πατρίδα του από τον Ρωμαϊκό ζυγό. Όσο υπεύθυνοι για την καταδίκη του Σωκράτη σε θάνατο είναι οι Αθηναίοι, άλλο τόσο υπεύθυνοι είναι και οι Εβραίοι της Ιερουσαλήμ για τη σταύρωση του Ιησού. Μια σταύρωση που στάθηκε η αιτία να υποφέρει αφάνταστα ένας ολόκληρος λαός, αιώνες και αιώνες.
Ήλθε, όμως, κάποτε η ώρα της λευτεριάς και σήμερα οι Εβραίοι του κόσμου και του Ισραήλ εορτάζουν την 66η επέτειο της αναγέννησης του Ισραήλ, αφού για 1.878 χρόνια κράτησαν με ατσάλινη θέληση για προκοπή και δημιουργία, ανοικτούς τους δρόμους του πολιτισμού. Οι Εβραίοι του κόσμου δούλεψαν νύχτα και μέρα και ήταν έτοιμοι πάντα να δεχτούν τα ξεσπάσματα της ανθρωπότητας. Τα αμέτρητα χτυπήματα και οι ατέλειωτες συμφορές αιώνων, δημιούργησαν έναν λαό σκληρό, κλειστό, αδιάφορο, ευέλικτο, δημιουργικό, αλλά με υπεράνθρωπη θέληση για πρόοδο πάνω σε όλους τους κλάδους της ζωής. Οι Εβραίοι της διασποράς κρατήθηκαν πάνω από όλες τις εχθρότητες και έγιναν ένα με την πατρίδα τους, όπου κι αν ήταν αυτή, χωρίς ποτέ να ξεχάσουν ότι υπάρχει ένα κομμάτι γης, πάνω στην πλανήτη μας, που τους ανήκει. Το μεγαλείο του εβραϊκού λαού είναι ότι δεν κράτησε ποτέ κακία στην ανθρωπότητα, που τόσο τον χτύπησε, τον εξευτέλισε, τον ταπείνωσε, τον χλεύασε, τον θανάτωσε. Και μέσα από τα αμέτρητα βάσανά του, ποτέ δεν σκέφθηκε να αρνηθεί την καταγωγή του. Στηρίχθηκε στις δικές του δυνάμεις και στη δύναμη που του δίνει η μοναδική του πίστη στον ΕΝΑΝ και μόνο Θεό του, που είναι άυλος και πνεύμα, για να ξαναχτίσει τη δική του χώρα. Μια χώρα μικρή, που το 60% του εδάφους της είναι έρημος κι όμως, η δύναμη που έχει από τους καρπούς του μυαλού και των χεριών των κατοίκων της, είναι υπερφυσική.
Το Ισραήλ αναστήθηκε μέσα από τα δάκρυα και την ελπίδα. Είναι η πατρίδα του περιπλανώμενου λαού, που άναψε πάλι την επτάλυχνο λυχνία, το σβησμένο καντηλέρι, το μενορά με τις επτά αρετές. Η ανάσταση του Ισραήλ είναι ένα χρονικό που δεν έκλεισε με το θάνατο ενός λαού, που πολλοί το θέλησαν και κάποιοι ακόμη το θέλουν. Το Ισραήλ έχει μια πορεία ελπίδας για ένα μόνιμο ειρηνικό αύριο, παρά τις θελήσεις πολλών γειτόνων του, που θέλουν την καταστροφή του. Στα 66 του χρόνια, το Ισραήλ πολεμά για την ασφάλειά του, για την ύπαρξή του. Γιατί δεν γίνεται ειρήνη, παρά τις ατέλειωτες διαπραγματεύσεις; Το κλειδί της ειρήνης είναι στα χέρια των Αράβων. Το Ισραήλ κάνει διαπραγματεύσεις υπό την ασφυκτική πίεση της Αμερικής, με έναν αντίπαλο που δεν αναγνωρίζει την ύπαρξή του και θέλει μόνο την καταστροφή του. Για το Ισραήλ, πραγματική ειρήνη θα είναι η στιγμή που ο Αραβικός κόσμος θα δεχθεί αυτή καθ’ εαυτή την ύπαρξη του Ισραήλ. Ποτέ δεν συνέβη στην Ιστορία να διαπραγματεύονται μεταξύ τους Έθνη, όταν το ένα από τα δύο δεν παραδέχεται την ύπαρξη του άλλου.
Πριν κλείσω το άρθρο αυτό για τα 66 χρόνια ζωής του νέου Ισραήλ, θέλω να κάνω κάποιες παρατηρήσεις για τις σχέσεις της πατρίδας μου, που γεννήθηκα, με το Ισραήλ. Σήμερα η Ελλάδα μας έχει πολύ καλές σχέσεις με το Ισραήλ. Όμως, όταν η πατρίδα μας υποστηρίζει τους αγώνες των εχθρών του Ισραήλ, πώς είναι δυνατόν να έχουν ισχυρούς δεσμούς οι σχέσεις μας με το Ισραήλ; Καλή η διπλωματία, αλλά δεν μπορείς να υποστηρίζεις π.χ. και την Κύπρο και την Τουρκία ταυτόχρονα. Η πολιτική, για να έχει επιτυχία, πρέπει να βασίζεται στο συμφέρον της χώρας. Και σήμερα, το συμφέρον μας ποιο είναι; Το Ισραήλ; Ή οι φανατικοί μουσουλμάνοι που θέλουν την εξαφάνιση του Ισραήλ; Στην περίπτωση αυτή δεν υπάρχουν περιθώρια διπλωματίας. Ή με τον έναν θα είσαι ή με τον άλλον. Αν είσαι και με τους δύο, δεν θα έχεις την εμπιστοσύνη κανενός, άρα θα βγεις χαμένος. Η Ελλάδα σήμερα, οφείλει να εγκαινιάσει μία νέα εποχή, εγκάρδιας συνεννόησης με το Ισραήλ, γιατί οι ανακατατάξεις στη Μεσόγειο έχουν πολλούς κινδύνους και η ασφάλεια του Ισραήλ είναι και δική μας ασφάλεια. Θα το καταλάβουν οι πολιτικοί μας, όλων των αποχρώσεων;
Η πατρίδα μας δεν χρειάζεται εξωτερική πολιτική «ανέξοδης συμβατικότητας», αλλά μια πολιτική καθαρή απέναντι στον άλλον. Επιβάλλεται να πάρουμε επιτέλους σοβαρά θέση, κατά τέτοιον καθαρό τρόπο, ώστε να πάρουν και οι άλλοι θέση. Η Ευρώπη, μακριά από τη «θερμή» περιοχή της Μέσης Ανατολής, κρατά μια καμουφλαρισμένη αντιϊσραηλινή προπαγάνδα, που πουλάει στο εσωτερικό της και «παρασύρει» δυστυχώς και τη χώρα μας, σε πολιτικές όχι υπέρ του Ισραήλ. Είναι καιρός πλέον, να ξεκαθαρίσουμε τη θέση μας, με πράξεις πολιτικές και όχι με λόγους που διακηρύσσουν μια πολιτική υπέρ του Ισραήλ, αλλά δεν εφαρμόζονται.
Εκτύπωση
Email
