Aπό τη σκοπιά της κυβερνητικής πολιτικής, η επιλογή του Άδωνι Γεωργιάδη ως Υπουργού Υγείας είναι απολύτως επιτυχής. Ο Αντώνης Σαμαράς στο πρόσωπό του έχει ανακαλύψει το τελειότερο δείγμα πολιτικού προσώπου διαθέτοντος την αποφασιστικότητα να προωθεί τις πιο ανάλγητες αποφάσεις σε έναν από τους πιο ευαίσθητους τομείς, αλλά και την επιθετικότητα που δεν συγχωρεί το παραμικρό σφάλμα στους αντιπάλους του.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η προσωπική του βεντέτα με τον Πάνο Καμμένο, διεξαγόμενη από τη Βουλή έως τις αίθουσες των δικαστηρίων. Απευθύνονται αμφότεροι σε ένα κοινό «λαϊκής Δεξιάς». Έντονα καταγγελτικοί στους λόγους τους και με ροπή στους υψηλούς τόνους, βρίσκονται σε θεωρητικά «όμορους» χώρους, που εντούτοις χωρίζει πλέον πολιτική και ψυχική άβυσσος. Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες αντιτίθενται σθεναρά, χωρίς επιτηδευμένα ιδεολογικά σχήματα και με όπλο τον αποκαλυπτικό και αιχμηρό σε προσωπικό επίπεδο τόνο του αρχηγού τους, στην εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας στην αλλοδαπή κηδεμονία και στις μεθοδεύσεις της για την απόκτηση του εθνικού πλούτου έναντι ψιχίων. Άλλωστε ο Πάνος Καμμένος ουσιαστικά κατάφερε να συγκροτήσει το κίνημα και να ηγηθεί διαφόρων ρευμάτων των Αγανακτισμένων χάρη στη «στόμα με στόμα» διάδοση που είχαν στους καιρούς του μνημονιακού «σοκ» οι πύρινοι κοινοβουλευτικοί του λόγοι, συχνά στηριζόμενοι από στοιχεία και από λόγο ασυνήθιστο για την ξύλινη γλώσσα των «προκάτ» αντιπαραθέσεων.
Απέναντι ακριβώς σε αυτή τη χειμαρρώδη παρουσία βρέθηκε ο Υπουργός Υγείας, ασκώντας ταυτόχρονα και καθήκοντα επιτελούς της επικοινωνίας. Την ίδια στιγμή που το Υπουργείο του προωθούσε το μέτρο της καθιέρωσης εισιτηρίου 25 ευρώ στα δημόσια νοσοκομεία ακόμη και για τους ανέργους, καθώς και το τίμημα του ενός ευρώ ανά συνταγή, ο Αδ. Γεωργιάδης, ως μετρ του αποπροσανατολισμού, κατόρθωνε να ασχολείται το πανελλήνιο με το σπίτι που φέρεται να έκτισε ο Π. Καμμένος στην Ικαρία ενθυλακώνοντας τουριστική επιδότηση στο όνομα της πεθεράς του. Καθώς γκρεμιζόταν ο εγγυητικός της δημόσιας υγείας αλλά και αναδιανεμητικός του πλούτου ρόλος του Εθνικού Συστήματος Υγείας, ο ηγέτης του βασικού πολιτικού φορέα ικανού να αρθρώσει αντικυβερνητικό λόγο σε δημοκρατικά πλαίσια στην ευρύτερη «δεξιά» πλευρά του πολιτικού φάσματος αδυνατούσε να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τη μομφή ότι πλούτιζε σε βάρος του δημοσίου ταμείου.
Ευνόητο είναι ότι, ακόμη και αν η καταγγελία ευσταθεί, η φερόμενη ζημία του ελληνικού λαού από την πράξη του Π. Καμμένου είναι ασύγκριτα μικρότερη από εκείνη που προκαλούσε την ίδια στιγμή η ουσιαστική κατάργηση του δικαιώματος στην δωρεάν περίθαλψη, του δικαιώματος να μην νοσήσει κανείς αβοήθητος απλώς και μόνο επειδή δεν μπορεί να καλύψει τα νοσήλειά του. Εξίσου πρόδηλο είναι ότι τα Μέσα Ενημέρωσης, σταθερά ταγμένα στο στρατόπεδο της κυβέρνησης και της εγχώριας ολογαρχίας, ασμένως θα δυιλίσουν τον κώνωπα καταπίνοντας την κάμηλο πολλών και απείρως βαρυτέρων σε απαξία και οικονομικό εκτόπισμα υποθέσεων, στρεβλώνοντας τη δημόσια συζήτηση και τις εντυπώσεις κατά βούληση. Φανερό, ότι οι ευαισθησίες καλλιεργούνται επιλεκτικώς και υποκριτικώς. Όπως είναι προφανές, από την άλλη, ότι διαφορετική βαρύτητα έχει η επίθεση σε μία, ανάλγητη έστω, πολιτική από αυτή στο προσωπικό ήθος, μάλιστα από τη στιγμή που ευνοεί την προπαγάνδα ότι το φαύλο παρελθόν των κυβερνητικών κομμάτων αυτοεξορίστηκε δήθεν στα «αντιμνημονιακά» κόμματα.
Όμως όλα αυτά είναι γνωστά σε οποιονδήποτε υπηρετεί με συνέπεια αξίες που τον φέρνουν αντιμέτωπο με το εν ευρεία εννοία σύστημα, με τον τρόπο που λειτουργούν τα «πράγματα». Είναι επίσης άκρως αναμενόμενα. Αν ο Αδ. Γεωργιάδης δεν υπήρχε, μία κυβέρνηση που κατεδαφίζει το κοινωνικό κεκτημένο δεκαετιών θα έπρεπε να τον εφεύρει. Γι’ αυτό ακριβώς η ευθύνη όσων αναλαμβάνουν τον αγώνα εναντίον της υπερβαίνει τα όρια της προσωπικής τους υπόστασης. Οι όποιες αδυναμίες τους συμπαρασύρουν διακυβεύματα απείρως σημαντικότερα της προσωπικής τους σταδιοδρομίας.
Εκτύπωση
Email
