Γράψαμε ένα ρεπορτάζ για τον θάνατο Εισαγγελέα Σωτήρη Μπάγια. Και αναφερθήκαμε ΜΟΝΟ στα ζώα, για τα οποία δεν τηρούνται οι κανόνες υγιεινής, είτε σε δημόσιους, είτε σε ιδιωτικούς χώρους. Ούτε λέξη για εκείνα, για τα οποία τηρούνται αυτοί οι κανόνες. Και συστήνουμε προσοχή στο αν οι γείτονες τηρούν τους κανόνες στα κατοικίδιά τους, όπως είναι υποχρεωμένοι. Και μεταξύ άλλων προκαλέσαμε και το σχόλιο της καθηγήτριας του ΑΠΘ Ρεγγίνας Αργυράκη.
Τι να κάνουμε να την πείσουμε για την καλοπιστία μας και γενικά για τη φιλοζωϊκή (αυτό σημαίνει τήρηση κανόνων υγιεινής) στάση μας;
Ως πρώτο βήμα, της παραχωρούμε το… βήμα αυτό να διαδοθούν οι απόψεις της μέσα από δικό της άρθρο. Ιδού:
Επιστολή της καθηγητριας ΑΠΘ κ Ρεγγίνας Αργυράκη
(α. Το κείμενο που ακολουθεί ειναι γραμμένο στην καθαρευουσα, εξ ου και η γραμματική του κειμένου και
β. Οι απόψεις της απηχούν και τις απόψεις της ΠΦΠΟ και Πανελλαδικης Συντονιστικης Επιτροπης 115 Ζωοφιλικων Σωματειων)
Δύο γεγονότα συνέτειναν στην απόφασή μου να καταθέσω μερικές σκέψεις. Αφ’ενός οι απαράδεκτες συμπεριφορές ωρισμένων οιωνεί φιλόζωων στην περί τα δικαστήρια περιοχή κατά την προσαγωγή κατηγορουμένων για παραβάσεις του Ν.4039/2012, καθώς και ένα γενικώτερο υβρεολόγιο που εφαρμόζεται σε επίπεδο διαλόγου ευρύτερα σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αφ’ετέρου η συμμετοχή μου σε δέκα τουλάχιστον επιστημονικά προεδρεία στο 23ο Παγκόσμιο Συνέδριο Φιλοσοφίας, απ’όπου συνήγαγα τα εξής συμπεράσματα.
Σήμερα η ανάγκη επανατοποθέτησης του ορισμού του ανθρώπου απέναντι στα ζώα ως βιολογικούς εταίρους και στην φύση εν γένει γίνεται όχι μόνον απαραίτητη, αλλά ανάγεται σε επίπεδο νέας πολιτικής ιδεολογίας, από την οποία απορρέουν οικονομικές, κοινωνιολογικές και πολιτισμικές παράμετροι. Φαίνεται λοιπόν πως σιγά – σιγά σχηματοποιείται στο Δυτικό Κόσμο ένας τέτοιος πολιτικός – φιλοσοφικός πόλος αντίστασης απέναντι στους άκρατους οικονομισμούς που τείνουν να διαλύσουν όλον τον συνεκτικό ιστό του σύγχρονου πολιτισμού.
Το να είναι κανείς φιλόζωος επομένως, δεν μπορεί να αποτελή το επιστέγασμα ψυχοπάθειας, υστερίας ή αναίδειας, επειδή είναι τίτλος τιμής πολύ ειδικών ανθρώπων με πολύ σημαίνουσα ιδεολογία. Όλοι εμείς που συνειδητά είμαστε οι σύγχρονοι παρτιζάνοι του δάσους του τσιμέντου, όλοι εμείς που αγωνιζόμαστε για την αλλαγή των νόμων και των Κοινοτικών και άλλων διαχειριστικών μηχανισμών, δεν επιτρέπεται σε καμμία περίπτωση και με κανέναν τρόπο να ταυτιζώμαστε με συμπεριφορές που υποδηλώνουν κοινωνική παθογένεια, γιατί έτσι ενεργούμε αυτοαναιρετικά και αυτοκαταστροφικά. Δεν έχει νόημα να οχυρωνώμαστε πίσω από τα πολιτειακά μας επιτεύγματα ή να υπερηφανευώμαστε για τις κοινοβουλευτικές μας παρεμβάσεις, αν η συμπεριφορά μας στον καθ’ημέραν βίον μας θέτη αυτομάτως εκτός και της απλής έστω σύμβασης ανταλλαγής απόψεων. Ο,τιδήποτε δεν βασίζεται σε ψύχραιμη επιχειρηματολογία και κατευναστική, έως συγκαταβατική, οπτική, πρέπει να μας κάνει να ντρεπώμαστε βαθύτατα, γιατί προδίδουμε και καταστρέφουμε εν τη γενέσει του ένα ιδεολογικό οικοδόμημα προς το οποίο τείνει να εναποθέση πολλές ελπίδες όσος πολιτισμένος κόσμος μπορεί ακόμα να σκεφθή εποικοδομητικά και για το μέλλον. Από τούδε λοιπόν, τα όποια τέτοια δείγματα πρέπει να αποβάλωνται άμεσα από τους κόλπους του ευρύτερου φιλοζωικού δικτύου και να παραμένουν δακτυλοδεικτούμενα μέχρι την πλήρη τους εξάλειψη ή απομόνωση.
Ειλικρινά δική σας
Ρεγγίνα Αργυράκη
Συντονίστρια των Πανεπιστημιακών της Πανελλαδικής Φιλοζωικής και Περιβαλλοντικής Ομοσπονδίας
Εκτύπωση
e-mail
