Του Ιάκωβου Μ. Φριζή
«…Το να πάρει κανείς το μέρος των Εβραίων δεν είναι πια δίλημμα. Είναι χρέος στην αξιοπρέπεια και στην τιμή του ανθρώπου».
Α. Προκοποίου, Καθηγητής Πολυτεχνείου
Να το κρύβουμε ότι υπάρχει γύρω μας ένας έντονος αντισημιτισμός; Θα ήταν ανώφελο και μάλιστα βλαβερό για μας, τους λίγους Εβραίους που ζούμε σήμερα στην Ελλάδα, γιατί παραγνωρίζοντας το μίσος, μη βλέποντας αυτά που οι άλλοι αισθάνονται για μας, κάνουμε κακό ανεπανόρθωτο στον εαυτό μας και γενικότερα στο σύνολο του Εβραϊκού λαού. Κι αν κάποιοι αμφιβάλ-λουν, είμαι υποχρεωμένος να αναφέρω τα στοιχεία μιας παγκόσμιας δημοσκόπησης για τον αντισημιτισμό, σε έντεκα χώρες, που έγινε πριν λίγο καιρό.
Έχουμε και λέμε: Γάζα 93% αντισημιτισμός, Ελλάδα 69%, Σαουδική Αραβία 69%, Ιράν 56%, Πολωνία 45%, Βουλγαρία 44%, Σερβία 42%, Γαλλία 37%, ΗΠΑ 9%, Σουηδία 4% και Ολλανδία 4%. Βλέποντας τα νούμερα αυτά ανατριχιάζω για την Ελλάδα μας και μου έρχονται στο μυαλό τα λόγια, πριν πολλά χρόνια, της υπουργού Εξωτερικών της Γαλλίας, που είπε: «Το μόνο αραβικό κράτος στην Ευρώπη, είναι η Ελλάδα».
Γενικά, στον ελληνικό χώρο υπάρχει, εδώ και δεκαετίας μία συνωμοσιολογία κατά των Εβραίων, έχοντας σαν βασικό της κορμό, τον αντισημιτισμό και τον αντισιωνισμό, που και οι δύο αυτές μορφές πολιτικο-θρησκευτικού ρατσισμού στηρίζονται στο πλαστογράφημα της μισαλλοδοξίας, στο αγαπημένο βιβλίο του Χίτλερ «Τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών». Το θλιβερό γεγονός είναι ότι το περιεχόμενο του βιβλίου αυτού αγκαλιάστηκε σχεδόν από μεγάλο μέρος όλου του πολιτικού φάσματος, αν όχι ολοκληρωτικά, πάντως είχε πολλούς θερμούς υποστηρικτές.
Επανερχόμενος στο φαινόμενο του αντισημιτισμού, σκέφτομαι πως όλοι μας έχουμε κάποια εμπειρία από τις ανόητες επιθέσεις εναντίον μας. Εξάλλου, μπορούμε πολύ συχνά να δούμε το σύμβολο της ντροπής και του μίσους, τον αγκυλωτό σταυρό, ζωγραφισμένο στους τοίχους των σπιτιών και όχι μόνο και ξέρουμε πως αυτό το καταραμένο σημάδι, σαν στόχο του κύριο έχει εμάς, τους Εβραίους.
Μπορεί να υπάρχουν εκατομμύρια αντιφασίστες και αντιναζιστές, μπορεί να υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που πολεμούν κάθε μορφή φασισμού και νεοναζισμού, κάθε μορφή εθνικοσοσιαλισμού, αλλά η πάλη τους, είναι πάλη ιδεολογική μόνο, πάλη με πολιτικά κίνητρα και κριτήρια. Μπορούν πολλοί να είναι ταγμένοι ενάντια στο ναζιστικό τέρας, αλλά η εναντίωσή τους αυτή, να μην έχει μέσα της το περιεχόμενο που βρίσκεται σε μας. Σε μας, η πάλη εναντίον του ναζισμού έχει μια ξεχωριστή μορφή, είναι ολοκληρωτική, δεμένη τόσο γερά, όσο σε κανέναν άλλο λαό.
Σήμερα βλέπουμε τη σβάστιγκα ζωγραφισμένη κακόγουστα και βιαστικά στους τοίχους των σπιτιών μας. Σήμερα διαβάζουμε ακόμη και άρθρα στον Τύπο που εξυμνούν τις χιτλαρικές ιδέες. Κι αν θέλετε, ακόμη υπάρχει μια ισχυρή τάση φιλογερμανισμού ή καλύτερα φιλοχιτλερισμου από μία σημαντική ομάδα ανθρώπων, τόσο σε κοινωνικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο, στον τόπο μας. Ανάμεσα στους Έλληνες, στους Άγγλους, στους Γάλλους, στους Ιταλούς, στους Αμερικανούς, ακόμη και στους Ρώσους, υπάρχουν φανερά ή κρυφά ομάδες ατόμων ή μεμονωμένα άτομα, που συνειδητά είναι φιλοναζιστές. Ανάμεσα στον εβραϊκό λαό δεν υπάρχει ούτε ένας Εβραίος που να αισθάνεται έστω και μια ελάχιστη συμπάθεια απέναντι σ’ αυτό που λέγεται φασισμός, ναζισμός, εθνικοσοσιαλισμός. Αυτή είναι η διαφορά, η μεγάλη διαφορά μας με τους άλλους λαούς. Οι Εβραίοι έχουν ξεκαθαρίσει μέσα τους μια για πάντα τα αισθήματά τους, τις ιδέες τους, τις κατευθύνσεις τους προς την δημοκρατική πορεία του κόσμου. Τα βάσανα και οι διωγμοί έκαναν τους Εβραίους σκληρούς δημοκράτες.
Ο Εβραϊκός λαός είναι ένας λαός σφιχτά δεμένος εναντίον του ναζισμού. Κανένας λαός πάνω στη γη δεν μπορεί να διεκδικήσει αυτό το προνόμιο. Είναι δυνατόν ποτέ ένα δικό μας παιδί, ένα Εβραιόπουλο να ζωγραφίσει τη σβάστιγκα; Όχι, αυτό είναι αδιανόητο, απραγματοποίητο. Η θυσία των δικών μας στα κρεματόρια, μας έταξε για πάντα στο στρατόπεδο της δημοκρατικής πάλης, από το οποίο δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει ούτε μια λιποταξία. Αυτή είναι η διαφορά μας, με τους άλλους λαούς.
Είναι αναμφισβήτητο γεγονός, πως σε όλους τους λαούς υπάρχει σήμερα αναπτυγμένο το αίσθημα του αντιναζισμού. Αλλά αυτό το αίσθημα δεν είναι γενικό, δεν είναι αδιάρρηκτο στους άλλους λαούς. Μόνο σε μας υπάρχει η αντιφασιστική συνοχή γερά δεμένη σε όλα τα παιδιά του λαού μας, χωρίς ούτε μια εξαίρεση. Εξάλλου, όπου υπάρχει πνεύμα αντισημιτισμού, υπάρχει και γόνιμο έδαφος να αναπτυχθεί ο φιλοναζισμός. Αυτές οι δύο «ιδεολογίες», αντισημιτισμός και ναζισμός, είναι φοβερά δεμένες μεταξύ τους. Και τα ποσοστά που ανέφερα πιο πάνω του αντισημιτισμού σε διάφορες χώρες, είναι δυνατά φυτώρια να αναπτύξουν τον νεοναζισμό.
Και πριν την χιτλερική καταστροφή του εβραϊκού λαού, υπήρχε ανάμεσα στο λαό του Ισραήλ ένα δυνατό δημοκρατικό πνεύμα, τόσο δυνατό, που πολλοί Εβραίοι δείλιασαν μπροστά στο γέννημα του Σιωνιστικού κινήματος και θα μπορούσα να πω ότι αντέδρασαν δυναμικά στην εμφάνισή του. Είναι όμως ανάγκη να εξηγήσω πως και γιατί αντέδρασαν πολλοί Εβραίοι στην εμφάνιση του Σιωνισμού, που τελικά τον δέχθηκαν σχεδόν όλοι, σαν τον μόνο εκφραστή τους, γιατί κατάλαβαν πως μόνο μια δική τους εβραϊκή πολιτική ιδεολογία, θα τους οδηγούσε, με δημοκρατικά μέσα, στην ελευθερία ενός δικούς τους κράτους.
Το να πιστεύουμε σε άλλα κόμματα ήταν φυσικό, αφού ζούσαμε σε όλο τον κόσμο και συμμετείχαμε ενεργά στη ζωή των διαφόρων χωρών. Πιστέψαμε τις διάφορες ιδεολογίες, κομμουνισμό, σοσιαλισμό, αλλά βγαίνοντας μέσα από τα στρατόπεδα του θανάτου,α φήνοντας πίσω μας τις στάχτες των παιδιών μας, των μανάδων μας, των γυναικών μας, των ανδρών μας, των πατεράδων μας, των παππούδων μας, των συγγενών μας, αφήσαμε εκεί μέσα στην πηγή του θανάτου και όλες τις άλλες ξένες ιδεολογίες, που μας δάνεισαν οι διάφοροι λαοί και ξεκινήσαμε πια, με τη δική μας ιδεολογία και δικό μας πολιτικό πιστεύω, τον Σιωνισμό. Φθάσαμε στον Σιωνισμό, αφού περάσαμε πάνω από τις στάχτες των εκατομμυρίων δικών μας πτωμάτων. Φθάσαμε στον Σιωνισμό αφού πρώτα τον πολεμήσαμε, γιατί πιστεύαμε σε κάποιο άλλο κοινωνικό πανανθρώπινο σύστημα, που δυστυχώς μας απογοήτευσε.
Πριν 96 χρόνια, ο Εμίρης Φεϋζάλ, ο οποίος ήταν πληρεξούσιος των Αράβων –και όχι των Παλαιστινίων– και ο Δρ. Χαΐμ Βάισμαν, που εκπροσωπούσε το παγκόσμιο Σιωνιστικό Κίνημα, υπέγραψαν τη Δήλωση Μπάλφουρ. Ακριβώς τότε, μετά την υπογραφή αυτή, που στάθηκε ιστορική στην πορεία του Εβραϊκού λαού, η Εβραϊκή Κοινότητα Θεσσαλονίκης καλεί τους Εβραίους της πόλης να γιορτάσουν τη Δήλωση Μπάλφουρ, τη δήλωση που επισημοποιούσε το δεσμό του Εβραϊκού λαού με τη γη του Ισραήλ, καθώς και το δίκαιο δικαίωμά του να αποκτήσει την εθνική του εστία. Ήταν ένα κρύο πρωϊνό, που οι Εβραίοι κατά δεκάδες μαζεύτηκαν σε κλειστό χώρο, για να γιορτάσουν το γεγονός, με ομιλίες και συγκρατημένους ενθουσιασμούς. Το απόγευμα της ίδιας μέρας, μεγάλες μάζες Εβραίων, από διανοούμενους και εργάτες, γεμίζουν τους δρόμους της Θεσσαλονίκης, με κόκκινες σημαίες, φωνάζοντας συνθήμα-τα εναντίον της δημιουργίας ενός Εβραϊκού κράτους. Συγχρόνως, με σηκωμέ-νες τις γροθιές τους φώναζαν συνθήματα υπέρ μιας παγκόσμιας σοσιαλιστικής κοινωνίας όπου αδελφωμένοι με όλους τους λαούς του κόσμου, θα εξασφάλιζαν οι Εβραίοι τη ζωής τους, την ασφάλειά τους και την ευτυχία τους.
Μέσα σ’ αυτό το πλήθος κυριαρχούσαν δύο συνθήματα, ένα υπέρ της παγκό-σμιας σοσιαλιστικής επανάστασης, το άλλο κατά του Σιωνισμού. Πριν περίπου 100 χρόνια, ενώ οι Εβραίοι της Παλαιστίνης προσπαθούσαν, κάτω από χίλιες δυσκολίες, να στεριώσουν μια καινούργια πατρίδα, οι Εβραίοι της Θεσσαλονί-κης, αλλά και χιλιάδες άλλοι Εβραίοι σε όλο τον κόσμο, που ζούσαν με το όραμα του σοσιαλισμού και αγωνίζονταν στις πρώτες γραμμές του Κινήματος για την επικράτησή του.
Στα σοσιαλιστικά επαναστατικά κόμματα, η αναλογία των Εβραίων μελών, ήταν ασύγκριτα μεγαλύτερη από την αναλογία τους στο σύνολο του πληθυσμού, γιατί πίστευαν πως μόνο με την επικράτηση του σοσιαλιστικού κινήματος θα μπορούσαν να δουν μια καλύτερη μέρα. Όμως, αυτή η μέρα δεν ήλθε ποτέ, αφού η κομμουνιστική Ρωσία, ενώ στην αρχή αγκάλιασε τις εβραϊ-κές μάζες, μετά στράφηκε εναντίον τους, με διαφόρους τρόπους και πολλές φορές με διωγμούς.
Τώρα, πώς οι Εβραίοι αυτοί, που ήταν οι πιο γνήσιοι διεθνιστές επαναστάστες, μεταμορφώθηκαν σε εθνικιστές; Πώς εκείνες οι σοσιαλιστικές εβραϊκές μάζες της Θεσσαλονίκης άλλαξαν πορεία και από εχθροί της ιστορικής Δήλωσης Μπάλφουρ έγιναν θερμοί υποστηρικτές της; Πώς ο Σιωνισμός από κίνημα ενός μικρού αριθμού οπαδών έγινε μαζικό κίνημα και αγκάλιασε κάτω από τη δημοκρατική του σημαία όλους τους Εβραίους του κόσμου, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων; Απλά, κατάλαβαν όλοι οι Εβραίοι, πως κανένα ιδεολογικό κίνημα, όσο δημοκρατικό κι αν ήταν, δεν θα μπορούσε να δώσει στους Εβραίους του κόσμου ένα κομμάτι γης, που θα γινόταν, αποκλειστικά γι’ αυτούς, η ανάσταση της πατρίδας.
Σήμερα, ο Σιωνισμός δέχεται μια φοβερή επίθεση από κάθε πλευρά, με διάφορες ανύπαρκτες κατηγορίες, ότι θέλει να κατακτήσει όλο τον κόσμο. Αν είναι δυνατόν 16 εκατομμύρια Εβραίοι σε όλο τον κόσμο, να καταλάβουν 7 δισεκατομμύρια στον πλανήτη γη. Ο ισχυρισμός αυτός είναι τελείως τρελός, αλλά δυστυχώς υπάρχουν πάρα πολλοί αφελείς, που πιστεύουν αυτό το τερά-στιο ψέμα. Αυτοί οι δημοκράτες, οι σοσιαλιστές, οι κομμουνιστές σε όλο τον κόσμο που χρησιμοποιούν εναντίον των Εβραίων μια σκληρή γλώσσα που δεν διαφέρει και πολύ από τη γλώσσα του Γκαίμπελς, δεν έθεσαν ποτέ στον εαυτό τους αυτά τα ερωτήματα που αναφέρω πιο πάνω;
Το Σιωνιστικό κίνημα για την επανίδρυση του Ισραήλ μετά από 2000 χρόνια, είχε αρχίσει να γίνεται υπόθεση μεγάλων εβραϊκών μαζών, αρκετά χρόνια πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και από την μαζική μας σφαγή από τους ναζιστές του Χίτλερ. Η επιθυμία, η ελπίδα, η προσδοκία, η προσμονή, η αισιο-δοξία και το κουράγιο να γίνουμε πάλι ένας λαός ελεύθερος, ανεξάρτητος, αδέσμευτος, αυτοτελής, αδούλωτος, με δική του ξανά πατρίδα, άρχισε από τότε που οι ελπίδες των εβραϊκών μαζών για την κοινωνική χειραφέτηση είχαν αρχίσει να σβήνουν, από τότε που άρχισε να γίνεται φανερό ότι αυτό που πίστευαν ότι ήταν η πραγματοποίηση του προαιώνιου ονείρου των καταπιεζομένων του κόσμου, δεν ήταν παρά ένας φρικτός εδιάλτης. Μετά ήλθε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, τα κρεματόρια, στα στρατόπεδα θανάτου, η τρομερή σφαγή εκατομμυρίων Εβραίων, με το αιτιολογικό ότι ήταν και μόνον Εβραίοι, το Ολοκαύτωμα της Βαρσοβίας με την έμμεση βοήθεια των Ρώσων, η απάνθρωπη στάση της Γαλλίας και της Αγγλίας, απέναντι στους φυγάδες, ο γενικός παντού διωγμός εναντίον των Εβραίων του κόσμου.
Εντελώς δικαιολογημένα, μέσα σε συνθήκες που το σοσιαλιστικό και διεθνιστικό ιδεώδες καταποντιζόταν μέσα σε έναν ωκεανό του πιο δυσώδους και του πιο ηλίθου εθνικιστικού μίσους, όλοι οι Εβραίοι του κόσμου, με πρωτεργάτες τους διασωθέντες από τα στρατόπεδα του θανάτου, θέσανε σαν άμεσο σκοπό της ζωής τους, να γίνουν Σιωνιστές, να γυρίσουν στη γη των πατέρων τους, να εγκατασταθούν εκεί για πάντα, να δημιουργήσουν ένα πρότυπο δημοκρατικού κράτους και να πεθάνουν υπερήφανοι, εκεί τουλάχι-στον, υπερασπίζοντας με τα όπλα τον εαυτό τους.
Αυτός είναι ο Σιωνισμός, ένα απελευθερωτικό κίνημα που εκφράζει όλους τους Εβραίους, εκτός ελαχίστων. Κανένας Εβραίος δεν μπορεί να μείνει έξω από τις γραμμές του Σιωνισμού, του πρώτου και του μεγαλύτερου Κινήματος που στρέφεται εναντίον του παγκόσμιου φασιστοναζισμού και κάθε μορφής ολοκληρωτισμού. Σήμερα, το μεγαλύτερο δημοκρατικό κίνημα μπορεί να εκφρασθεί μέσα από τις τάξεις του Σιωνισμού, γι’ αυτό πρέπει να πυκνώσουν τις τάξεις του και μη Εβραίοι. Φυσικά, είναι λίγο δύσκολο, όχι όμως ακατόρθω-το, αν εμείς το θελήσουμε.
Τώρα που το Ισραήλ γιόρτασε, πριν λίγες μέρες, τα 67 του χρόνια και που με χαρά ακούσαμε τον Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης κ. Δραγασάκη να μιλά εγκωμιαστικά υπέρ της στενής συνεργασίας της Ελλάδας με το Ισραήλ, αισθα-νόμαστε οι Έλληνες Εβραίοι ικανοποιημένοι και ευτυχισμένοι.
Και πριν κλείσω αυτή την αναφορά μου για τον Σιωνισμό και το Ισραήλ, θέλω να τονίσω, πως η ειρήνη δεν θα έλθει ποτέ στην ταραγμένη περιοχή της Μέσης Ανατολής, αν οι Άραβες δεν αναγνωρίσουν την ύπαρξη του Ισραήλ, σταματώντας τις διακηρύξεις περί της εξαφάνισής του. Το Ισραήλ δεν πρόκειται να καταστραφεί ποτέ, γιατί έχει την υποστήριξη όλων των υγιώς σκεπτομένων ανθρώπων του κόσμου και τη θέληση του Θεού του.
Χρόνια Πολλά Ισραήλ, από όλους τους φίλους σου, μη Εβραίους, και φυσικά από όλους εμάς, που ζούμε στη διασπορά. Η ΕΙΡΗΝΗ θ’ αργήσει να έλθει, αλλά σίγουρα θα έλθει κάποτε….
Εκτύπωση
e-mail
