Τον Κωστή κι αν τον πλένεις, το σαπούνι σου χαλάς

Αυτή την εβδομάδα κυριάρχησε στην ειδησεογραφία η είδηση για τον τραγικό θάνατο του 20χρονου σπουδαστή Βαγγέλη Γιακουμάκη. Αν και η υπόθεση έχει περισσότερα κενά και από στραγγιστήρι, τα οποία επισημάνθηκαν εξαρχής και πολύ πριν τα επισημάνουν άλλα ΜΜΕ από τα “Ντοκουμέντα”, η είδηση αυτή καθαυτή σε καμία περίπτωση δεν προσφέρεται για θέμα σε μία – ως επί το πλείστον – χιουμοριστική στήλη.

♦ Ένα σχόλιο όμως πάνω στο θέμα, σύμφωνα με όσα έχουν ακουστεί μέχρι σήμερα, θα μπορούσε να είναι η διάθεση ενός κομματιού της κοινωνίας – μικρού ή μεγάλου, ελάχιστη σημασία έχει από τη στιγμή που καταφέρνει να είναι ηχηρό, να υποβαθμίσει το ζήτημα και να το αποσυνδέσει από τις αληθινές αιτίες του λεγόμενου “bullying”: τη διάθεση ορισμένων να θεωρούν εαυτούς ανώτερους και να απαιτούν από τους άλλους να χωρούν στα στάνταρ και τα “καλούπια” που αυτοί δημιουργούν γι’ αυτούς. Οτιδήποτε άλλο δεν έχει θέση στην κοινωνία, σύμφωνα με τη στενόμυαλη νοοτροπία τους.

Κλείνοντας αυτή τη σοβαρή παρένθεση, ολόκληρη η χώρα αυτή την εβδομάδα αντανακλά ακριβώς τον βαθμό παραλογισμού που επικρατεί.

♦ Με το που άλλαξε η κυβέρνηση, το ένα δημόσιο κτίριο πίσω απ’ τ’ άλλο τελεί υπό κατάληψη, με Συριζαίους και ΝουΔίτες φοιτητές (αν είναι δυνατόν) να τσακώνονται on air, για το “Syriza Effect”: σου λένε οι αντιεξουσιαστές, αν κατάφερε ο ΣΥΡΙΖΑ από το 3% να κυβερνήσει, γιατί όχι κι εμείς;

♦ Αν βέβαια η ιδέα διαφημιστικής καμπάνιας τους είναι να καταστραφούν όλα τα αγάλματα και οι προτομές της Αθήνας, μάλλον κάτι δεν πάει καλά. Ίσως και μιλάμε για ανθρώπους που ποτέ τους δεν χώνεψαν ότι η μαμά τους απαγόρευσε να ζωγραφίζουν στους τοίχους του πατρικού τους. Αλλά τη φοβούνται ακόμα αρκετά για να εκτονώσουν τα αχαλίνωτα καλλιτεχνικά τους ένστικτα στους τοίχους της.

♦ Το άγαλμα του Παλαμά, πάντως, είναι ίσως το πιο κατάλληλο να βανδαλιστεί. Το ύφος του ποιητή προδίδει ακριβώς την απόγνωσή του με αυτά που βλέπει καθημερινά. “Dafuq?”, αναρωτιέται εύγλωττα – και σε άπταιστα σουαχίλι – καθημερινά. Δεν είναι σκεπτόμενος, είναι απελπισμένος.

♦ Ακόμα πιο ανησυχητικά βέβαια, ουδείς διαμαρτυρήθηκε για την αγοραπωλησία και την χρήση ναρκωτικών σε κοινή θέα δίπλα στη Νομική και στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου στη Μασσαλίας – μη δεν τους είδαν την ώρα που έκαναν το άγαλμα του Παλαμά σαν τον Κώστα Βουτσά – “ο Μοχάμεντ ξεβάφει”;

♦ Άλλωστε ο καλλιτεχνικός οίστρος δεν περιορίζεται – άμα σου ‘ρθει έμπνευση, ήρθε. Να την αφήσεις να πάει χαμένη; Ο Δήμος σπεύδει βέβαια να καθαρίσει τα ακαθάριστα, αλλά το προφανές αστείο είναι μπροστά στα μάτια μας: τον Κωστή κι αν τον πλένεις, το σαπούνι σου χαλάς.

♦ Μιλώντας σε αυτό το σημείο για οίστρο, όχι καλλιτεχνικό αλλά τον οίστρο που έχουν οι γάτες το Γενάρη, μαθαίνουμε και πάλι από τα Γιάννενα ότι αδειοδοτείται – λέει – οίκος ανοχής μέσα σε κατοικημένη περιοχή, κάτι που έχει προκαλέσει τις σοβαρές αντιδράσεις των κατοίκων. Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες μας, αυτό γίνεται στα πλαίσια του Προγράμματος Σεξουαλικής Διαπαιδαγώγησης του Δήμου. Γιατί να ξενιτευτείς 450 χιλιόμετρα να έρθεις στην Αθήνα; Πάρτο μέσα στην πόρτα σου.

♦ Μαθαίνουμε μάλιστα πως ο συγκεκριμένος οίκος θα ενταχθεί στο τοπικό ΤΕΙ, ως Τμήμα Μηχανικών Επιστήμης Αναπαραγωγής. Όσο για τους εισακτέους; Θα μπαινοβγαίνουν και δεν θα καταλαβαίνουν τίποτα. Σαν αληθινό ελληνικό πανεπιστήμιο δηλαδή.