Διαβάσαμε το κύριο άρθρο της “Αυγής” γα την υπόθεση Σαμπιχά και ξύναμε το κεφάλι μας διερωτώμενοι τι είναι το τόσο απλό – κατά το άρθρο – που δεν το καταλαβαίνουμε.
Διαβάσαμε στη συνέχεια το άρθρο – ανάλυση του Γιάννη Τριάντη στην Ελευθεροτυπία της 24ης Απριλίου 2014 και ανακαλύψαμε γιατί δεν είμαστε ελέφαντες.
Φυσικά προσυπογράφουμε το άρθρο – απάντηση του κ. Τριάντη με τον αναστεναγμό ανακούφισης του “ούφ, ευτυχώς, που δεν ανήκαμε ποτέ σε κανένα Κόμμα και άρα έχουμε επιλογή να ψηφίζουμε κάθε φορά και κάτι διαφορετικό, ανάλογα με το ποιo κατά την κρίση μας υπηρετεί τα ελληνικά συμφέροντα καλύτερα”.
Σωστός ή λάθος αυτός είναι ο κεντρικός μας άξονας και ύστερα προσμετρούμε ποιο έχει τους λιγότερους κλέφτες και ψεύτες, τους περισσότερους δημοκράτες (μόνο δημοκράτες δεν έχει απολύτως κανένα Κόμμα…) και ποιο κυνηγάει με τη μεγαλύτερη αποφασιστικότητα τους διεφθαρμένους, τα πρακτόρια διαφόρων συμφερόντων εγχώριων και μη κλπ
ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ “ΑΥΓΗΣ” με τίτλο “ΕΚΕΙ ΨΗΛΑ ΣΤΗ ΘΡΑΚΗ”
Ήταν αναμενόμενο το σύστημα να προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί την εξέλιξη με την υποψηφιότητα της μουσουλμάνας Ρομά, Σεμπιχά Σουλεϊμάν, και την αντικατάστασή της από τον μουσουλμάνο Μ.Ο. Μουμίζ. Ο Δ. Βίτσας, με μια καθαρή δήλωσή του, είπε ότι η νέα υποψηφιότητα δεν υπακούει σε κάποιον εθνικισμό. Εξ αυτού μπορεί να συμπεράνουμε εμείς, οι απληροφόρητοι, ότι η αποσυρθείσα υποψηφιότητα της Σεμπιχά Σουλεϊμάν υπακούει σε κάποιον εθνικισμό. Αν μάλιστα λάβουμε υπόψη μας το επί μέρες σχεδόν προεκλογικού χαρακτήρα ενδιαφέρον ακροδεξιών κύκλων υπέρ της αποσυρθείσης υποψηφιότητας, με πιο εμφανή τα δημοσιεύματα της εφημερίδας «Δημοκρατία», αν ακούσουμε τις δηλώσεις του Φ. Κρανιδιώτη και του Θ. Πάγκαλου, τότε αντιλαμβανόμαστε ότι η αποσυρθείσα υποψηφιότητα απηχούσε το «βαθύ ελληνικό κράτος». Για όσους δεν γνωρίζουν τι εστί το «βαθύ ελληνικό κράτος», σημειώνουμε ότι λειτουργούσε με άλλοθι το «βαθύ τουρκικό κράτος», με οργανωτικό – πολιτικό βραχίονα το γραφείο του υπουργείου Εξωτερικών στην Καβάλα ως ανταγωνιστικό του τουρκικού προξενείου στην Κομοτηνή, δηλαδή το ελληνικό κράτος αντιμετώπιζε τη μειονότητα ως πολίτες… άλλου κράτους!
Αυτό το «βαθύ ελληνικό κράτος», όπως συνέβη και στην Κωνσταντινούπολη με το «βαθύ τουρκικό κράτος», πρωταγωνίστησε στις διακρίσεις εις βάρος της μειονότητας, προκάλεσε ακόμη και επεισόδια αμφισβητώντας την ελληνική υπηκοότητα των μουσουλμάνων πολιτών, η μεγάλη πλειονότητα των οποίων τα τελευταία χρόνια δηλώνουν Τούρκοι. Όπως ακριβώς δηλώνουν, άλλωστε, Έλληνες οι Αλβανοί πολίτες της Βορείου Ηπείρου. Το ελληνικό κράτος, αρχής γενομένης από την επίσκεψη του τότε πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη στη Θράκη το 1991, άρχισε να αλλάζει και να βελτιώνει την επίσημη οπτική του έναντι της μειονότητας. Σε αυτό συνετέλεσαν και οι μετέπειτα κυβερνήσεις Α. Παπανδρέου και Κ. Σημίτη, με πρωταγωνιστή τον Γ.Α. Παπανδρέου. Η αλλαγή, ωστόσο, επειδή γινόταν σε συνθήκες ραγδαίας ανάπτυξης της χώρας (και κατ” επέκτασιν ενίσχυσης της εθνικής αυτοπεποίθησης μέσα σε ένα ισχυρό ευρωπαϊκό περιβάλλον), προκαλούσε ολοένα και λιγότερες αντιδράσεις. Τώρα, με την κρίση, τα κοράκια της νεο-εθνικοφροσύνης, που έχουν φωλιάσει στο Μαξίμου, ξαναρχίζουν το μακάβριο πέταγμά τους…
Μια κυβέρνηση της Αριστεράς δεν μπορεί να υπαναχωρήσει από πολιτικές θέσεις που συγκροτούν το αξιακό υπόστρωμά της, όπως η ισοπολιτεία, η δημοκρατία και η ενότητα όλων των Ελλήνων ανεξαρτήτως θρησκεύματος και καταγωγής. Το δικαίωμα του εθνικού αυτοπροσδιορισμού αποτελεί διεθνή υποχρέωση της χώρας. Και συνιστά τέχνασμα με προφανή αντιδημοκρατική επιδίωξη οι νεο-εθνικόφρονες να παριστάνουν ότι δεν αντιλαμβάνονται την αναπόδραστη συνέπεια σύμφωνα με την οποία, όταν οι ολοένα και περισσότεροι πολίτες αυτοπροσδιορίζονται ως άτομα εθνοτικά, τότε εξ αντικειμένου προσδιορίζεται και η όποια μειονότητα.
Είναι γνωστό ότι το τουρκικό προξενείο παρεμβαίνει για να «περιφρουρήσει» όχι μόνο την εθνική συνείδηση, αλλά και την πολιτική συμπεριφορά των μουσουλμάνων συμπολιτών μας. Το ίδιο άλλωστε συμβαίνει αλλαχού! Η νόμιμη αντίδραση του ελληνικού κράτους δεν δικαιολογεί τον θεσμοποιημένο αυταρχισμό, την ένταση και τα μέτρα αποκλεισμού, καθώς και την υπαγόρευση της πολιτικής προτίμησης των ψηφοφόρων (τα συστημικά κόμματα, παρά την εθνικιστική ρητορική τους, συχνά διαβουλεύονταν με το «εθνικό κέντρο» της Άγκυρας!). Αντιθέτως επιβάλλεται η συνεχής προσπάθεια για τη δημοκρατική ένταξη της μειονότητας στην ελληνική κοινωνία και Πολιτεία. Τα κόλπα με την κατευθυνόμενη «τριχοτόμηση» της μειονότητας, όπως συμβαίνει με τους Ρομά και τους Πομάκους, που είναι οι ασθενέστερες κοινωνικές ομάδες μέσα στη μειονότητα, λειτουργούν ως «κριοί» για την «αποτουρκοποίηση» της μειονότητας. Αποδεικνύεται όμως ότι όχι μόνο αποπνέουν ολοκληρωτική αντίληψη, αλλά παράγουν και το αντίστροφο αποτέλεσμα.
Όλα αυτά είναι πασίγνωστα. Το ερώτημα είναι: ποιος είχε τη φαεινή ιδέα να συμπεριφερθεί με την αραχνιασμένη νοοτροπία της ΕΥΠ και να υποβάλει στον ΣΥΡΙΖΑ, σχεδόν λάθρα, την υποψηφιότητα μιας μουσουλμάνας – Ρομά, που έχει υιοθετηθεί εδώ και χρόνια από την ελληνική Ακροδεξιά; Είναι προφανές ότι η Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ, καλή τη πίστει, παρασύρθηκε και τώρα αποκαθιστά, με κάποιο πολιτικό κόστος όμως. Ωστόσο η προγραμματική ωρίμανση του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να γίνεται στα κρυφά και, δυστυχώς, χωρίς πολιτικό κόστος, το οποίο θα αποδειχθεί ασύγκριτα μικρότερο από την επιμονή σε μια επιλογή που προσέβαλλε τις αξίες της Αριστεράς και την αντίληψη περί της δημοκρατικής κοινωνίας και χώρας.
ΥΓ.: Για όσους καλόπιστα διερωτώνται σχετικά με την απροκάλυπτη συνηγορία του συστήματος (ακροδεξιού και… παγκαλικού) υπέρ της υποψηφιότητας της μουσουλμάνας Ρομά, ας αναλογιστούν τις προσπάθειες του συστήματος να σπρώξει τη μειονότητα στην αποχή ή ακόμα και σε «ανεξάρτητο» ψηφοδέλτιο. Δηλαδή να την αποκόψει από τον ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο μαζικά και αυτόβουλα επέλεξαν οι συμπολίτες μας στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, προσβλέποντας σε ένα μέλλον δημοκρατίας και ισοπολιτείας. Τόσο αδίστακτο και «πατριωτικό» είναι το σύστημα όταν τα παίζει όλα για όλα και υπολογίζει και την τελευταία ψήφο…
Το άρθρο – απάντηση του ΓΙΑΝΝΗ ΤΡΙΑΝΤΗ με τίτλο «Ο ΔΟΓΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ 4%» (Ελευθεροτυπία, 24 Απριλίου 2014)
Το στραπάτσο του ΣΥΡΙΖΑ στην υπόθεση της Σαμπιχά Σουλεϊμάν δεν αφορά τόσο στην ατυχή διαχείριση του ζητήματος. Αυτά συμβαίνουν σε όλα τα κόμματα. Η ουσία του θέματος εντοπίζεται αλλού. Και είναι εξαιρετικά σοβαρή. Αφορά στην εδραιωμένη αντίληψη μιας Αριστεράς που κατατρύχεται μονίμως από ιδεοληψίες στα λεγόμενα «εθνικά θέματα», μιας Αριστεράς που αντιδρά σπασμωδικά και αντιμετωπίζει με λοιδορίες και συκοφαντίες όλους όσοι έχουν αντίθετη άποψη.
Δεν είναι της ώρας η εκτενής αναφορά στα της Θράκης. Σωστά επισημαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι πρόκειται για θέμα που δεν προσφέρεται για αβαθείς προσεγγίσεις. Ωστόσο, ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ καταφεύγει σε αυτά που ξορκίζει. Στις ευκολίες ενός ιδεοληπτικού δογματισμού που αδικεί την εικόνα ενός σοβαρού, ανοιχτού κόμματος της Αριστεράς. Πρωτίστως, όμως, αδικεί την ίδια την πραγματικότητα. Ας τη δούμε.
Η συμπεριφορά του ελληνικού κράτους έναντι της μουσουλμανικής μειονότητος υπήρξε απαράδεκτη. Εγκληματική. Η μυωπική αυτή πολιτική έσπρωξε τη μειονότητα στην αγκαλιά της Τουρκίας, η οποία είχε -και έχει- κάθε λόγο και δικαίωμα να νοιάζεται. Η κατάσταση βελτιώθηκε αισθητά από τη δεκαετία του ’90 και εντεύθεν. Εκείνο που χειροτέρεψε ήταν η συμπεριφορά της Τουρκίας. Μονάχα μύωπες ή αφασικοί δεν αντιλαμβάνονται ότι η γείτων -και ορισμένα στελέχη της μειονότητος- μιλούν για Τούρκους της Θράκης και συγχρωτίζονται με Γκρίζους Λύκους, αδιαφορώντας τόσο για τη Συνθήκη της Λωζάννης όσο και για το γεγονός ότι δεν είναι ολόκληρη η Μειονότητα τουρκογενούς προελεύσεως. Υπάρχουν Πομάκοι και Ρομά μουσουλμάνοι, όπως καλή ώρα η Σαμπιχά.
Ιδού, λοιπόν, το θλιβερό παράδοξο μιας σκονισμένης και ιδεοληπτικής Αριστεράς: ενώ ενδιαφέρεται και πασχίζει για τα δικαιώματα της μουσουλμανικής μειονότητος -εγκαλώντας σωστά, και μόνη αυτή, το ελληνικό κράτος για τη συμπεριφορά του- ταυτόχρονα αδιαφορεί ή μάλλον εχθρεύεται τις φωνές εκείνες που, όπως η Σαμπιχά, αντιδρούν στην ολοκληρωτική λογική του Προξενείου και πράττουν το παν ώστε να εξαφανίσουν από τον χάρτη τις ιδαιτερότητες των Πομάκων και των Ρομά. Εκείνων, τέλος πάντων, όπως η Σαμπιχά, που θέλουν να μαθαίνουν τη γλώσσα τους και όχι την Τουρκική. Εκείνων που δεν επιθυμούν να ανήκουν σε συλλόγους και οργανώσεις που αποκαλούνται τουρκικές.
Αντιεπιστημονική και βαθύτατα αντιδραστική, δυστυχώς, η επιχειρηματολογία, όπως τουλάχιστον αναπτύσσεται αυτές τις ημέρες από τον υποψήφιο ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ και πανεπιστημιακό Δ. Χριστόπουλο: «Οι διάφοροι μηχανισμοί ελαφρού και βαθέος κράτους βάλθηκαν να μας πουν ότι η μειονότητα δεν είναι ένα συμπαγές τουρκικό πράμα, αλλά δυο και τρεις εθνοτικές ομάδες Πομάκων, Τσιγγάνων και τουρκογενών»… Πράγματι, μηχανισμοί υπήρχαν και υπάρχουν. Και του ελληνικού «βαθέος κράτους» και της Μειονότητος και της Τουρκίας. Το θέμα είναι τι λέει η πραγματικότητα: Υπάρχουν ή όχι Πομάκοι και Τσιγγάνοι που αυτοπροσδιορίζονται διαφορετικά από τους τουρκογενείς ομοθρήσκους τους; Αν υπάρχουν, όπως δείχνει η περίπτωση της Σαμπιχά -και όχι μόνη αυτή- τότε προκύπτουν δύο τινά ως επιλογές: ή θα αναγνωριστεί το δικαίωμα να υπάρχουν Μουσουλμάνοι ως μη Τουρκογενείς, με ό,τι αυτό σημαίνει και για τα δικά τους ανθρώπινα δικαιώματα, ή θα… διαγράψουμε την πραγματικότητα!
Υπό το κράτος των εντυπώσεων που δημιούργησε η υπόθεση Σαμπιχά, ο ΣΥΡΙΖΑ -ένα κόμμα ανοιχτό, που υπεραμύνεται του πλουραλισμού- αντέδρασε με κατεδαφιστικές λοιδορίες και συκοφαντίες εναντίον εκείνων που δεν συμμερίζονται τη δική του άποψη. Τους ενέταξε όλους στον χώρο της εθνικιστικής ακροδεξιάς! Εκείνη, όμως, που έφτασε σε ακρότατο όριο ήταν η χθεσινή «Αυγή», η οποία έθεσε στο κύριο άρθρο της ένα ανατριχιαστικό ερώτημα, που θύμισε τις βαριές, σκοτεινές εποχές της ελληνικής Αριστεράς. Ιδού: «Ποιος είχε τη φαεινή ιδέα να συμπεριφερθεί με την αραχνιασμένη νοοτροπία της ΕΥΠ και να υποβάλει στον ΣΥΡΙΖΑ, σχεδόν λάθρα, την υποψηφιότητα μιας μουσουλμάνας-Ρομά, που έχει υιοθετηθεί εδώ και χρόνια από την ελληνική Ακροδεξιά;»… Με άλλα λόγια, η «Αυγή» μιλάει για ΚΥΠατζή στα ανώτερα κλιμάκια του ΣΥΡΙΖΑ! Γιατί, προφανώς, την υποψηφιότητα της Σαμπιχά -και γενικώς τις υποψηφιότητες- δεν την προτείνουν συνήθως απλά μέλη ή κάποιοι περαστικοί.
Ενδεχομένως να κοστίσει ακριβά στον ΣΥΡΙΖΑ η υπόθεση της Τσιγγάνας από τη Θράκη. Οχι για τις ψήφους της περιοχής. Αλλά γιατί αποκαλύπτει ένα υπαρκτό έλλειμμα στο ιδεολογικό credo του ΣΥΡΙΖΑ, σχετικά με τα λεγόμενα «εθνικά θέματα» και το μεταναστευτικό. Η εμμονική καθήλωση σε τέτοιες προσεγγίσεις ίσως να περιποιεί τιμή στο 3%-4% του ΣΥΡΙΖΑ, που φαίνεται να πιστεύει ότι οι απόψεις αυτές συνιστούν επιτομή προοδευτικών αντιλήψεων. Αν είναι έτσι, τότε δεν έχει νόημα να ενδιαφέρεται η ηγεσία του κόμματος για το υπόλοιπο της σημερινής του δύναμης ούτε για την εκτατική δυναμική του. Το «υπόλοιπο» αυτό ανήκει προφανώς στην… Ακροδεξιά ή στο εθνικιστικό τόξο. Οπότε…
Εκτύπωση
Email
