Το Ισραήλ, το Παλαιστινιακό και η Ειρήνη

Για πολλοστή φορά κατέρρευσαν παταγωδώς, παρά την αμερικανική πίεση, οι ειρηνευτικές συνομιλίες ανάμεσα σε Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους. Αιτία: η «συμμαχία» της Φατάχ του Αμπάς με τη διεθνώς αναγνωρισμένη, ως τρομοκρατική οργάνωση, της Χαμάς. Πώς είναι δυνατόν να συνομιλεί το δημοκρατικό Ισραήλ με την τρομοκρατική οργάνωση της Χαμάς, η οποία ποτέ δεν σταμάτησε να διακηρύττει, σε όλους τους τόνους, την καταστροφή του Ισραήλ, ακόμη και με ρουκέτες, που εκτοξεύει από τη Γάζα κατά των πόλεων του Ν. ισραήλ. Πρόσφατα, κατά δήλωση του πρωθυπουργού του Ισραήλ κ. Β. Νετανιάχου, την ευθύνη για την απαγωγή των τριών Ισραηλινών εφήβων, έχει αποκλειστικά η Χαμάς.

Μέσα σ’ αυτό το εκρηκτικό περιβάλλον, ας δούμε ξεκάθαρα το Παλαιστινιακό πρόβλημα και τον μύθο που έχουν δημιουργήσει οι Άραβες γύρω από αυτό και το μέλλον της ειρήνης στην εύθραυστη περιοχή της Μέσης Ανατολής, τώρα μάλιστα που στο Ιράκ, η κατάσταση είναι φοβερά εκρηκτική, με τους εκατοντάδες νεκρούς.

Ουσιαστικά, η παλαιστινιακή στάση αποδεικνύει για χιλιοστή φορά, πως οι Άραβες δεν ενδιαφέρονται για καμία μορφή αληθινής ειρήνης με το Ισραήλ, παρά μόνο για τον σταδιακό κατακερματισμό και εξασθένισή του, που θα βοηθήσει στην αραβική ελπίδα για την τελική καταστροφή του. Όσοι πιστεύουν αφελέστατα πως ο μόνος στόχος των Αράβων είναι η δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους, στα δήθεν «κατεχόμενα» εδάφη της Δυτικής Όχθης και Γάζας, κάνουν μεγάλο λάθος. Οι Άραβες δεν επιθυμούν μόνο να δουν την παλαιστινιακή σημασία να κυματίζει στην Ιεριχώ, τη Χεβρώνα ή τη Γάζα (γεγονός που ήδη το κατάφεραν), αλλά και σε ολόκληρη την Ιερουσαλήμ, όπως επίσης και στη Γιάφα, στη Χάιφα, στο Εϊλάτ, στον Τελ Αβίβ και σε όλη τη γη του Ισραήλ!

Αν πραγματικά τους ενδιέφεραν μόνο τα λεγόμενα ως «κατεχόμενα» εδάφη, που ο ισραηλινός στρατός απελευθέρωσε κατά τον πόλεμο των Έξι Ημερών, το 1967, τότε γιατί τα αραβικά έθνη ξεκίνησαν αυτόν τον πόλεμο, όταν μόλις πριν την έναρξη των εχθροπραξιών, όλη η Ιουδαία, η Σαμάρια, η Γάζα, το Σινά, το Γκολάν και η ανατολική Ιερουσαλήμ ήταν επί την κυριαρχία τους; Τότε γιατί οι αραβικοί στρατοί εισέβαλαν στο νεοσύστατο κράτος του Ισραήλ, το 1948, τη στιγμή που τα σύνορα του εβραϊκού κράτους ήταν ακόμα πιο συρρικνωμένα; Και τότε, γιατί, αγριεμένα αραβικά πλήθη ξεχύθηκαν σε βίαια και αιματηρά πογκρόμ εναντίον του εβραϊκού πληθυσμού, που ζούσε στην επί βρετανικής κατοχής γη του Ισραήλ, το 1929 στη Χεβρώνα, και αργότερα το 1936, το 1937 και το 1938 στην Ιερουσαλήμ και σε άλλες περιοχές, με αποτέλεσμα τη σφαγή εκατοντάδων αμάχων Εβραίων, ανδρών, γυναικών και παιδιών;

Όποιος καταλαβαίνει την πορεία της ανθρώπινης ιστορίας, εύκολα συνειδητοποιεί ότι η εχθρότητα ανάμεσα στον εβραϊκό και αραβικό λαό δεν είναι απλά βασισμένη μόνο σε μία μοντέρνα εδαφική αντιπαλότητα του 20^ου αιώνα, αλλά έχει βαθιές ρίζες, σε ένα προαιώνιο παραδοσιακό θρησκευτικό και εθνικό μίσος, που ξέσπασε στη χειρότερη μορφή του, όταν το εβραϊκό έθνος, ύστερα από 2000 χρόνια εξορίας, ξαναγύρισε στην αρχαία του κοιτίδα, που μέχρι τότε κατοικείτο κυρίως από Άραβες. Η αλήθεια είναι μόνο μία, όσο σκληρή και αν φαίνεται. Οποιαδήποτε ειρηνευτική συμφωνία δεν θα επιφέρει αληθινή ειρήνη στην περιοχή, όσο Εβραίοι και Άραβες ζουν στην ίδια ακριβώς γη!

Την τόσο λογική αυτή διαπίστωση την έχουν κατανοήσει τα αραβικά έθνη και κυρίως οι λεγόμενοι ως Παλαιστίνιοι, προ πολλού, και γι’ αυτό έχουν θέσει ως βασικό σκοπό τους, την καταστροφή και εξαφάνιση του εβραϊκού κράτους από το μεσανατολικό χάρτη.

Μόνο που τα τελευταία χρόνια, οι Άραβες άλλαξαν τις μεθόδους, αλλά όχι και το σκοπό. Ζώντας δίπλα στους Ισραηλινούς και μαθαίνοντας έτσι σιγά-σιγά τις αδυναμίες τους, ο αραβικός πληθυσμός της γης του Ισραήλ έφτασε γρήγορα στο συμπέρασμα ότι με κατά μέτωπο επίθεση και εξεγέρσεις δεν θα καταφέρουν ποτέ να πετύχουν το όνειρό τους και γι’ αυτό στράφηκαν στο τραπέζι των ειρηνευτικών συνομιλιών, σε συνδυασμό με το ισχυρό όπλο της τρομοκρατίας, που το χρησιμοποιούν ως φόβητρο ενάντια στο εβραϊκό έθνος, σε περιόδους κρίσης.

Αυτό το τόσο τραγελαφικό δράμα, δεν μπορεί πια να συνεχιστεί ακόμα περισσότερο. Πρέπει να δοθεί μια σωστή λύση, διότι διαφορετικά η ίδια η ύπαρξη και οντότητα του Ισραήλ απειλείται αμεσότατα. Η τόσο ιερή και σημαντική, προπαντός για τον εβραϊκό λαό, πρωτεύουσα Ιερουσαλήμ, όπως και όλη η εβραϊκή πατρίδα, βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου κινδύνου. «Αν σε ξεχάσω Ιερουσαλήμ, ας μου κοπεί η δεξιά μου χείρα…», βροντοφωνάζει κάθε τείχος, κάθε πέτρα, κάθε σπιθαμή της πανάρχαιας εβραϊκής πόλης του βασιλέα Δαυίδ!

Η γη του Ισραήλ, όπως και η Ιερουσαλήμ, δεν μπορεί να χωρέσει δύο λαούς, που αντιμάχονται ο ένας τον άλλο. Γιατί οι «Μεγάλες Δυνάμεις», η Ε.Ε. και ο ΟΗΕ, αποφεύγουν να δουν το άλυτο αυτό πρόβλημα, όπως ακριβώς είναι;

Πολλοί θεωρούν πως αν δημιουργούταν στη Δυτική Όχθη και Γάζα κράτος Παλαιστίνης, αυτό θα έλυνε δια μαγείας το μεσανατολικό.

Και όμως, η δημιουργία ενός τέτοιου κράτους, θα οδηγήσει σε μεγαλύτερη ακόμα αιματοχυσία στην περιοχή. Νωπές είναι ακόμη οι μνήμες των Ισραηλινών πολιτών από την ανελέητη ρίψη ρουκέτων από τη λωρίδα της Γάζας, στην οποία κυριαρχεί αποκλειστικά η Χαμάς. Και για όποιον θυμάται, η άνοδος της Χαμάς έγινε εφικτή, μόνο όταν το Ισραήλ αποχώρησε μονομερώς μέσα από όλη τη λωρίδα της Γάζας.

Η λωρίδα αυτή δεν είναι αυτόνομο κράτος, και όμως αυτό δεν εμπόδισε να εξοπλιστεί σαν αστακός, κάτω από τα μάτια των διεθνών οργανισμών. Πόσο μάλλον, πως αν δημιουργηθεί ένα ανεξάρτητο «παλαιστινιακό» κράτος, ο διεθνής έλεγχος θα είναι ακόμα λιγότερος, αφήνοντας έτσι την μετατροπή του κράτους αυτού σε ένα φυτώριο τρομοκρατίας, που θα χώνει βαθειά τα φαρμακερά αγκάθια του μέσα στο εβραϊκό κράτος…

Εκτός από το άμεσο πρόβλημα ασφάλειας του Ισραήλ, τίθεται και το ηθικό ερώτημα, αν πράγματι υπάρχει ιστορικό δικαίωμα δημιουργίας ανεξάρτητης αραβικής «Παλαιστίνης» στην περιοχή, την στιγμή μάλιστα που οι άραβες δεν κρύβουν πως ένα τέτοιο βήμα, αποτελεί την αρχή για την καταστροφή της λεγόμενης «σιωνιστικής οντότητας».

Iστορικά δεν δύναται να συνδέει κανείς τους αρχαίους λαούς της Χαναάν, τους αρχαίους Φιλισταίους, ή τους Σαμαρείτες με τους σύγχρονους Άραβες «παλαιστίνιους». Όλοι οι παραπάνω αρχαίοι λαοί (εκτός των ολιγάριθμων σήμερα Σαμαρειτών), χάθηκαν, αφομοιώθηκαν ή μεταλλάχτηκαν στην πάροδο των αιώνων, και δεν προέρχονται άλλωστε από τον εθνάρχη των αραβικών φυλών, τον Ισμαέλ. Η μόνη ιστορική σχέση των «παλαιστινίων» με το αρχαίο παρελθόν της γης του Ισραήλ, είναι συνδεδεμένη με τους νομάδες απόγονους του Ισμαέλ, οι οποίοι στην αρχαιότητα ποτέ δεν δημιούργησαν ένα ξεχωριστό αυτόνομο αραβικό παλαιστινιακό κράτος. Η απεγνωσμένη προσπάθεια να τους συνδέσει κανείς με τόσους διαφορετικούς μεταξύ τους λαούς και υποτιθέμενους προγόνους φανερώνει από μόνη της, την έλλειψη μιας αληθινής ιστορικής βάσης, και θυμίζει κατά πολύ την άκυρη προσπάθεια των Σκοπιανών να αποδείξουν πως είναι απόγονοι του Μ.Αλεξάνδρου και των αρχαίων Μακεδόνων.

Προκειμένου όμως να πέσουν μια και καλή οι μάσκες του «παλαιστινιακού» ψεύδους και μύθου, αξίζει να ανατρέξει κανείς σε δηλώσεις των ίδιων των ηγετών του «παλαιστινιακού αγώνα» σχετικά με τις ρίζες και την καταγωγή τους. Ιδού μερικές από αυτές:

1. Το 1946 ο γνωστός τότε Αμερικανοάραβας ιστορικός Φίλιπ Χίττι, προσπαθόντας να αποτρέψει την απόφαση των Ηνωμένων Εθνών για δημιουργία δύο κρατών στην περιοχή, δήλωσε μπροστά στην Αγγλο-Αμερικανική Συνέλευση: «Δεν υπήρχε ποτέ “Παλαιστίνη” στην ιστορία, ποτέ μα ποτέ».

2. Στο 1^ο Κονγκρέσο Μουσουλμανικών και Χριστιανικών φορέων που έγινε στην Ιερουσαλήμ, το Φεβρουάριο του 1919 σχετικά με την εθνική «παλαιστινιακή» ταυτότητα αποφασίστηκε: «Θεωρούμε την Παλαιστίνη ως μέρος της Αραβικής Συρίας, ως αναπόσπαστο κομμάτι της. Είμαστε ενωμένοι με αυτήν [την Συρία] με δεσμούς εθνικούς, θρησκευτικούς, γλωσσολογικούς, φυσικούς, οικονομικούς και γεωγραφικούς».

3. Το 1937 ο ντόπιος άραβας ηγέτης Αούνι Μπέϊ Αμπντούλ Χάντι δήλωσε μπροστά στην Συνέλευση Πιίλ: «Δεν υπάρχει κράτος με το όνομα ‘Παλαιστίνη’! Τη ονομασία “Παλαιστίνη” την δημιούργησαν οι ίδιοι οι Σιωνιστές! Ποτέ δεν υπήρξε Παλαιστίνη στη Βίβλο. Η χώρα μας για αιώνες ήταν τμήμα της Συρίας».

4. Το 1977 σε συνέντευξη του στην ολλανδική εφημερίδα «Τροβ», ο τρομοκράτης και ηγετικό στέλεχος της PLO, Ζουαγιέρ Μουχασίν δήλωσε: «Ο παλαιστινιακός λαός δεν υφίσταται. Η ιδέα δημιουργίας παλαιστινιακού κράτους είναι ένα νέο όπλο στον συνεχόμενο πόλεμο ενάντια στο Ισραήλ και στοχεύει επίσης στην αραβική ενότητα. Σύμφωνα με τη πραγματικότητα δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα στους παλαιστίνιους Σύριους, και τους παλαιστίνιους Ιορδανούς ή Λιβανέζους. Μόνο εξαιτίας πολιτικών και τακτικών στόχων, δηλώνουμε σήμερα για ύπαρξη παλαιστινιακού λαού, διότι το εθνικό καλό όλων των Αράβων απαιτεί την δημιουργία μιας ξεχωριστής παλαιστινιακής οντότητας και ταυτότητας, προκειμένου να λειτουργεί ως αντίβαρο ενάντια στον Σιωνισμό. Από πλευρά τακτικής, η Ιορδανία, η οποία έχει ήδη οριοθετημένα σύνορα, δεν μπορεί να επιζητήσει κυριαρχία στη Γιάφα και τη Χάϊφα. Όμως, εγώ ως Παλαιστίνιος, μπορώ να διεκδικήσω τη Χάϊφα, τη Γιάφα, την Μπεερ Σέβα και την Ιερουσαλήμ… Αφού καταφέρουμε να πετύχουμε κυριαρχία πάνω σε όλη την Παλαιστίνη, απαγορεύεται να καθυστερήσουμε ούτε για μια στιγμή την ένωση εκ νέου της Παλαιστίνης με την Ιορδανία».

5. Το 1987 σε παναραβική συνδιάσκεψη στο Ραμπάτ Αμόν, ο τότε πρόεδρος της Συρίας Άσαντ δήλωσε: «Κράτος με το όνομα “Παλαιστίνη” δεν υπήρξε ποτέ». Και τότε ο βασιλιάς της Ιορδανίας Χουσεϊν του απάντησε: «Η εμφάνιση της εθνικής παλαιστινιακής οντότητας πραγματοποιήθηκε προκειμένου να δωθεί μια απάντηση στη θέση του Ισραήλ πως η Παλαιστίνη είναι εβραϊκή».

6. Το 1970, ο ίδιος ο Γιασέρ Αραφάτ δήλωσε: «Το ζήτημα των συνόρων δεν μας ενδιαφέρει. Από την αραβική σκοπιά δεν πρέπει να μιλάμε για σύνορα. Η Παλαιστίνη δεν είναι παρά μια σταγόνα μέσα στον τεράστιο [αραβικό] ωκεανό. Η εθνότητα μας είναι η αραβική εθνότητα, η οποία απλώνεται από τον αντλαντικό ωκεανό μέχρι και την Ερυθρά θάλασσα, και ακόμα πιο πέρα». Όταν μάλιστα ο Αραφάτ ήταν στην Ιορδανία δήλωσε στην Ιταλίδα δημοσιογράφο Οριάνα Φαλάτζι πως η PLO πολεμάει το Ισραήλ στο όνομα και τη χάρη του παναραβισμού και πως για αυτόν η Ιορδανία είναι η Παλαιστίνη.
7. Το 1956 ο πρώτος πρόεδρος της PLO, Άχμεντ Σούκρι, ως εκπρόσωπος της αραβικής λίγκας δήλωσε στον ΟΗΕ: «Είναι γνωστό σε όλους πως η Παλαιστίνη δεν είναι τίποτε άλλο παρά η νότια Συρία».

Οι ίδιοι λοιπόν οι «παλαιστίνιοι» παραδέχονται πως όντως ποτέ δεν υπήρξε ούτε Παλαιστίνη, ούτε παλαιστινιακός λαός, πως είναι αναπόσπαστο κομμάτι του αραβικού έθνους, και πως δεν τους ενδιαφέρει η ανεξαρτησία, παρά μόνο η καταστροφή του ενός και μοναδικού στον κόσμο εβραϊκού κράτους, του κράτους του Ισραήλ!

Το δημογραφικό πρόβλημα του Ισραήλ, είναι όντως υπαρκτό! Στο Σιωνισμό υπάρχουν βασικά τρεις αποκλείσεις: ο σοσιαλιστικός Σιωνισμός, ο ρεβιζιονιστικός εθνικός Σιωνισμός και ο θρησκευτικός Σιωνισμός. Οι δύο πρώτες αποκλείσεις σκεφτόμενες με τη λογική του «τώρα» κατευθύνονται στη ‘λύση’ που προτείνεις, στη δημιουργία «παλαιστινιακού» κράτους… Υπάρχει όμως και εδώ μια παγίδα: Όταν αύριο –Θεός φυλάξει, κατά τη γνώμη μου– υπάρξει ένα ανεξάρτητο αραβικό «παλαιστινιακό» κράτος, «καθαρό» από κάθε Εβραίο, όπως διατυμπανίζουν ακόμη και οι «μετριοπαθείς» της Φάταχ (το σύμβολο της ακόμα και σήμερα εμπεριέχει όλο το κράτος του Ισραήλ, εκτός του Γκολάν…), τί θα γίνει με τους Ισραηλινούς Άραβες της Γαλιλαίας και της Νέγκεβ, οι οποίοι δηλώνουν «παλαιστίνιοι» και ήδη από τώρα απαιτούν ή παραχώρηση αυτονομίας και σε αυτούς, ή μετατροπή του εβραϊκού κράτους, σε κράτος διεθνιστικό, χωρίς κανένα εβραϊκό χαρακτήρα.

Όποιος υποστηρίζει τη δημιουργία ενός τέτοιου κράτους, με άλλα λόγια, εσκεμμένα ή μη, άμεσα ή έμμεσα υποστηρίζει την εξαφάνιση του Ισραήλ. Ακόμα και η πρόταση για δημουργία ενός ενιαίου κράτους ή μιας ουτοπικής ομοσπονδίας στοχεύει στην εξαφάνιση κάθε εβραϊκού χαρακτήρα από το κράτος αυτό, τη ώρα που ήδη υπάρχουν 22 αραβικά και μουσουλμανικά κράτη! Αφού έτσι και αλλιώς οι «παλαιστίνιοι» αισθάνονται τμήμα της Συρίας, της Ιορδανίας και του παναραβισμού, ας δημιουργήσουν αυτόνομο δικό τους κράτος εκεί, και όχι στα αρχαία εβραϊκά εδάφη της μικρής έτσι και αλλιώς γης του Ισραήλ. Και σύμφωνα με τη αίωνια θεϊκή υπόσχεση στους Πατριάρχες του εβραϊκού λαού διαμέσου της Βίβλου, του βιβλίου της αλήθειας, η γη του Ισραήλ και η Ιερουσαλήμ θα ανήκουν για πάντα στο λαό του Ισραήλ, ο οποίος μετά από 2300 περίπου χρόνια εξορίας γύρισε και πάλι στην αρχαία του κοιτίδα!

Το Ισραήλ περπατά στο δρόμο του δικαίου, γι’ αυτό δεν πρόκειται να σβήσει ποτέ. Σκοπός του ήταν και είναι η ειρήνη. Όμως, η ειρήνη θέλει συμφωνία δύο πλευρών. Αν οι Άραβες ήθελαν την ειρήνη και όχι την καταστροφή του Ισραήλ, από το 1947 θα είχαν δεχθεί τη δημιουργία των δύο κρατών, που τους προτάθηκε στον ΟΗΕ και αντ’ αυτού κήρυξαν τον πόλεμο στο νεοπαγές Ισραήλ, με τα γνωστά αποτελέσματα πολέμων, 70 χρόνια τώρα. Το Ισραήλ τότε είχε δεχθεί τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους. Αν το ήθελαν και οι Άραβες, δεν θα είχαμε τόσους νεκρούς, τόσες καταστροφές και από τις δύο πλευρές.

Δυστυχώς και για τους δύο λαούς, Ισραηλινούς και Άραβες, δεν θα υπάρξει ειρήνη ποτέ, εφ’ όσον μοναδικός σκοπός και στόχος των Αράβων είναι η καταστροφή του Ισραήλ. Κάτι που δεν πρόκειται να γίνει ποτέ. Άρα, μην περιμένουμε να δούμε ποτέ την ειρήνη, εκτός κι αν αλλάξουν στάση οι Άραβες, πράγμα που δεν φαίνεται στον ορίζοντα.

* Ο Μορδεχάϊ Φριζής είναι εγγονός του συνταγματάρχη Μαρδοχαίου Φριζή, του πρώτου Ανώτερου Αξιωματικού που έπεσε στο μέτωπο στις 5 Δεκέμβρη 1940.

** Οι στήλες, όπως αποδεικνύουμε συνεχώς, είναι στη διάθεση όποιου θα ήθελε να προσθέσει η να απαντήσει. Λίαν προσεχώς και άρθρο από την πλευρά των Παλαιστινίων.