Ο Σέρβος προπονητής αναφέρθηκε στην πρόκληση, την οποία δεν μπορούσε να αγνοήσει, στις συγκρίσεις με τον Ομπράντοβιτς, καθώς και στην αξιοποίηση των νέων παικτών. Ο Τζόρτζεβιτς αποθέωσε τον Δημήτρη Διαμαντίδη, δήλωσε σίγουρος πως θα πάει κάποια στιγμή το ΝΒΑ και απάντησε χωρίς δισταγμό στο δίλημμα «προπονητής ή παίκτης».
Για την επιλογή του να αναλάβει τον Παναθηναϊκό, ενώ κάθεται και στον πάγκο της Εθνικής: «Αρχικά ο στόχος μου, η μεγαλύτερη επιθυμία μου ήταν να κοουτσάρω την εθνική ομάδα. Το έχω πετύχει και είναι μεγάλη τιμή και το κάνω με την καρδιά μου. Ξέρω ότι είναι δύσκολο να τα συνδυάσεις, όμως νομίζω ότι ήταν η σωστή στιγμή. Η ευκαιρία για κάποιον σαν εμένα, όχι μόνο για τον προπονητή, αλλά για τον άνθρωπο. Γιατί υπάρχουν πολλοί εξαιρετικοί προπονητές, που θα δικαιούνταν μια τέτοια ευκαιρία. Και την άρπαξα, γιατί μου αρέσουν οι προκλήσεις. Οι μεγάλες προκλήσεις. Να βάζω στον εαυτό μου φιλόδοξα πρότζεκτ».
Για το γεγονός πως ο Παναθηναϊκός μπήκε σε φάση... επανεκκίνησης το καλοκαίρι: «Πράγματι. Πολλοί άνθρωποι με τους οποίους θέλω να μιλάω, μεγαλύτεροι, πιο έμπειροι προπονητές, από την πατρίδα μου, που είναι καλοί μαζί μου και με συμβουλεύουν, ήταν λίγο επιφυλακτικοί με αυτή μου την απόφαση. Αλλά όχι εγώ. Την ξεχώρισα αμέσως μόλις μου έγινε η πρόταση. Και ανέλαβα την δουλειά με την ίδια αφοσίωση που έχω και στην εθνική ομάδα».
Για το γεγονός πως όλοι στον Παναθηναϊκό σκέφτονται ακόμη το Ζέλικο Ομπράντοβιτς: «Κανείς δεν μπορεί να συγκριθεί με τον Ομπράντοβιτς ή τον Ίβκοβιτς, ή τα μεγάλα ονόματα προπονητικής στο μπάσκετ. Δεν χρειάζεται όμως να το κάνεις αυτό. Ο χρόνος είναι με το μέρος μου. Ποιος ξέρει πού θα είμαι το 2027; Πού θα χει φτάσει η καριέρα μου; Δεν μπορείς να πεις. Δεν ανησυχώ καθόλου. Έχω τον τρόπο μου, τους στόχους μου. Δεν θα θελα ποτέ να με συγκρίνουν με άλλους. Είμαι «εγώ και ο εαυτός μου», όπως λέει και το τραγούδι».
Για το τί ήθελε να αλλάξει από την περσινή ομάδα: «Ο Παναθηναϊκός πέρυσι είχε το στίγμα του και έναν σπουδαίο προπονητή, όπως ο Ιβάνοβιτς. Δεν θέλω όμως να κάνω σύγκριση. Όπως δεν είναι σωστό να συγκρίνεις τους παίκτες την μια χρονιά με την άλλη. Ή να λες ο νέος Γκάλης ή ο νέος Ντανίλοβιτς. Δεν συγκρίνεις τους παίκτες ή το πώς αγωνίζονταν. Όλοι οι προπονητές έχουν τον ίδιο στόχο άλλωστε.
Θέλουμε να παίζουμε καλά. Αυτό που ήθελα πρώτα από όλα, ήταν να φέρω αξιόλογους ανθρώπους στην ομάδα. Αυτός ήταν ο βασικός στόχος μου. Σωστούς ανθρώπους. Που αξίζουν να φορούν την φανέλα του Παναθηναϊκού. Αξίζουν αυτή την ευκαιρία και ξέρουν πως πρέπει να παίξουν. Δεν είναι όλοι που γνωρίζουν τι σημαίνει να είσαι μέλος μιας τεράστιας ομάδας και με τέτοια ιστορία όπως ο Παναθηναϊκός. Η επιλογή λοιπόν των «κατάλληλων» ήταν ο πρώτος στόχος. Και όχι μόνον οι παίκτες. Αλλά και οι συνεργάτες μου. Δεν είμαι μόνο εγώ. Είναι όλο το επιτελείο, που δουλεύει μαζί μου και φαίνομαι εγώ. Χάρη σε αυτούς έχω μεγάλη βοήθεια, από όλο το σταφ και έχουμε όχι μόνο επαγγελματική αλλά και φιλική σχέση».
Για το αν είναι ευχαριστημένος με την μέχρι τώρα πορεία: «Δεν είμαι ποτέ ευχαριστημένος. Ποτέ δεν θα είμαι αν δεν φτάσουμε στο τέλος. Τους στόχους μου, τους στόχους του Παναθηναϊκού, θα τους ανακοινώσω σε κανά-δυο εβδομάδες. Θα το ανακοινώσω στους παίκτες μου. Θα τους πω, «για αυτό πρέπει να αγωνίζεστε». Γιατί δεν μ' αρέσει να παίζω μπάσκετ για να παίζω. Θέλω να παίζω για να κερδίζω».
Για το αν ο Παναθηναϊκός στο παιχνίδι με την Μπαρτσελόνα ήταν «ομάδα Τζόρτζεβιτς»: «Αν το νομίζετε με κάνει πολύ χαρούμενο. Γιατί ήταν πολλά παιχνίδια που δεν μπορούσε η ομάδα να κερδίσει έναν τέτοιο μεγάλο αντίπαλο όπως η Μπαρτσελόνα. Και είναι σημαντικό γιατί η Μπαρτσελόνα κάθε χρόνο είναι υποψήφια για το Final-4. Για τον τίτλο στην Ευρωλίγκα. Και έχουν διάρκεια. Αυτός λοιπόν είναι ο στόχος. Να είμαστε ξανά έτοιμοι να βρεθούμε εκεί. Ο αγώνας με την Μπαρτσελόνα ήταν μια «σφραγίδα». Πρώτα από όλα να καταλάβουμε εμείς οι ίδιοι, οι παίκτες, όλοι μας, ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε. Απέναντι στους καλύτερους. Αυτό έχουμε ανάγκη, αυτό πρέπει να κάνουμε. Ίσως δεν είναι εύκολο αλλά αυτό πρέπει να γίνει».
Για τη φιλοσοφία που θέλει να έχει η ομάδα του: «Σκληρή άμυνα. Είναι ακριβώς το αντίθετο από το πώς ήμουν σαν παίκτης. Έτσι είναι όμως. Σκληρή άμυνα, γιατί έτσι νομίζω ότι μπορείς να χτίσεις και να έχεις κάτι. Που έχουμε καταφέρει σε ένα επίπεδο. Να παίζεις ομαδικά και να έχεις μια ωραία ατμόσφαιρα ανάμεσα στους παίκτες. Και οι σχέσεις με το προπονητικό τημ είναι εξαιρετικές. Η φιλοσοφία μου είναι ότι σημασία δεν έχει το «εγώ», αλλά το «εμείς». Δεν είναι το παιχνίδι «μου», αλλά το παιχνίδι «μας». Οι παίκτες πρέπει να το καταλάβουν το συντομότερο δυνατό. Και νομίζω ότι θα γίνει».
Για την αξιοποίηση των νέων παικτών: «Δουλειά του προπονητή είναι να βγάζει νέους παίκτες. Και είμαι χαρούμενος που έχω αυτά τα παιδιά. Τίποτε όμως δεν χαρίζεται σε κανέναν. Τίποτε δεν πρέπει να χαρίζεται, ούτε σε κάποιον νέο, ούτε σε κάποιον «βετεράνο». Πρέπει να το αξίζει. Η δουλειά μου λοιπόν και των βοηθών μου είναι να τους κάνουμε να καταλάβουν πόσο δύσκολη είναι αυτή η ζωή. Ότι θα πρέπει να «κερδίσουν» κάθε λεπτό που θα αγωνίζονται στο παρκέ. Με την καθημερινή δουλειά. Αυτό που πρέπει να αποδείξουν και να κερδίσουν είναι τον σεβασμό και την αποδοχή των συμπαικτών τους. Μέσα από την καθημερινή δουλειά στο γήπεδο. Αυτός είναι ο πρώτος κανόνας που πρέπει να διδάξουμε σε αυτά τα παιδιά. Μετά θα έρθουν τα αγωνιστικά λεπτά, ο αυτοσεβασμός, η ικανοποίηση για το τι κατάφεραν να πετύχουν, και ότι τίποτε δεν τους χαρίστηκε. Προς το παρόν, το να τους κάνεις «δώρο», να τους δώσεις λεπτά έτσι, είναι το χειρότερο, που μπορείς να προσφέρεις σε αυτά τα παιδιά. Θα νιώσουν πραγματικά υπέροχα, όταν το αξίζουν. Είναι μια διαδικασία, που στην πατρίδα μου την ξέρουμε καλά. Ότι θα πρέπει να το αξίζεις για να πάρεις την ευκαιρία. Και έτσι νιώθω και εγώ».
Για το αν θα ένιωθε ωραία ακούγοντας πως ο Διαμαντίδης θα συνεχίσει: «Αυτό θα ήταν εξαιρετικό. Έτσι όπως παίζει. Είναι ένας φανταστικός παίκτης. Και προσωπικότητα. Πάνω από όλα. Είναι ένας εκπληκτικός άνθρωπος. Και το χω πει. Είναι στόχος μου να τον πείσω να συνεχίσει να αγωνίζεται. Γιατί το μπάσκετ έχει ανάγκη τον Διαμαντίδη και ο Διαμαντίδης πρέπει να παίζει σε αυτό το υψηλό επίπεδο. Είναι ο παίκτης που όταν μπαίνει στο δωμάτιο η λάμψη του φωτίζει τα πάντα. Το κλειστό. Είναι μια κληρονομία για το Ευρωπαϊκό μπάσκετ. Θα πρέπει να κατανοήσει ότι το όνομα του και αυτά που έχει επιτύχει ξεπερνούν την σεμνότητα του. Είναι μια αρετή του χαρακτήρα του. Να είναι τόσο ταπεινός. Όταν όμως βάζει την φανέλα του Παναθηναϊκού αντιπροσωπεύει κάτι μεγαλύτερο για το μπάσκετ. Όλοι το ξέρουν και ας μην θέλει εκείνος να το δεχθεί επειδή είναι τόσο σεμνός. Αυτός είναι. Θα προσπαθήσουμε να συνεχίσουμε να τον κάνουμε να νιώθει καλά στο γήπεδο. Και πρέπει να βρούμε χρόνο να τον ξεκουράζουμε. Μέχρι τώρα μας έχει δώσει πολλά. Με τον τραυματισμό του Μποχωρίδη, σε ό,τι αφορά τα αγωνιστικά λεπτά, ανατράπηκε ο σχεδιασμός μας. Παίζει και στο πρωτάθλημα πολλά λεπτά και αυτό είναι απώλεια ενέργειας. Για εκείνον, για την ομάδα. Ευτυχώς αυτές τις 3 εβδομάδες που μείναμε στην Αθήνα, είχαμε την δυνατότητα να προπονηθούμε και να γεμίσουμε τις «δεξαμενές ενέργειας». Για να συνεχίσουμε στην τόσο απαιτητική σεζόν. Βοηθά πλέον και τον ίδιο να υπάρχουν παίκτες στο ρόστερ να τους δίνουν ανάσες. Να παίζει λιγότερο σε κάποιους αγώνες και να είναι πιο δυναμικός όσο αγωνίζεται».
Για τις φιλοδοξίες του: «Για την εθνική ομάδα, να ακούγεται ο εθνικός ύμνος σε κάθε διοργάνωση. Αυτό είναι το όνειρό μου. Γιατί ξέρω τι σημαίνει για τον καθένα, που το κάνει εφικτό. Να κερδίσεις μετάλλιο για την χώρα σου. Πάντα χρησιμοποιούσα σαν παράδειγμα τον Νοβίτσκι ή τον Πάρκερ, για να μην πω τους συμπατριώτες μου ή εσάς τους Έλληνες. Το 1987 και το 2005 είναι κάτι ξεχωριστό για εσάς. Και αν ρωτήσετε αυτούς τους παίκτες, ποια είναι η κορυφαία στιγμή, οι 9μιση στους δέκα θα πουν, ότι άκουσαν τον εθνικό ύμνο. Έτσι είναι. Όσοι με γνωρίζουν ή τώρα με μαθαίνουν σιγά-σιγά, ξέρουν ότι θέλω να επαναλάβω αυτό που πέτυχα σαν παίκτης. Δεν είναι εύκολο. Όλες οι ομάδες θέλουν να πετύχουν. Δεν θα μου επιτρέψουν να το κάνω κάθε μέρα. Και να απολαμβάνεις αυτή την αίσθηση κάθε φορά».
Για το αν θα πάει κάποια στιγμή στο ΝΒΑ: «Θα πάω! Γιατί όχι; Κοιτάξτε. Κανείς δεν μπορεί να σου απαγορέψει να έχεις μεγάλα όνειρα. Πρέπει απλά να δουλεύεις σκληρά. Και να είσαι ταπεινός. Και να έχεις δίπλα σους ανθρώπους που εμπιστεύεσαι».
Για το αν είναι καλύτερο να είσαι προπονητής ή παίκτης: «Το δεύτερο!!! Παίκτης! Είναι διασκέδαση. Το μπάσκετ είναι διασκέδαση. Να σας δώσω ένα παράδειγμα. Βάζεις 10 προπονητές στο παρκέ, ποιος θα έρθει να τους δει; Κανείς. Αν όμως βάλετε δέκα παίκτες χωρίς προπονητή, θα είναι γεμάτο το κλειστό. Όλα έχουν να κάνουν με τους παίκτες».
Για το τί θα ήθελε να υποσχεθεί στον κόσμο του Παναθηναϊκού: «Πρώτα από όλα πρέπει να τους πω ευχαριστώ. Γιατί πριν το ματς με την Καρσίγιακα ήρθαν στο κλειστό και μας έδωσαν τρομερή στήριξη. Και για τους νέους παίκτες στην ομάδα ειδικά, που δεν έχουν συνηθίσει σε τέτοια υποστήριξη ή να παίζουν σε μια τόσο απαιτητική ομάδα, ήταν σημαντικό. Τους νιώθω κοντά μας, μείνετε κοντά μας. Δώστε μας αυτό που μας έχετε δώσει μέχρι σήμερα. Είναι μεγάλη ώθηση για εμάς. Θέλουμε να νιώθουμε οικογένεια. Αυτός είναι ο στόχος. Όταν ήρθα εδώ άκουγα συνέχεια την λέξη «οικογένεια». Πρέπει να αξίζουμε για να γίνουμε μέλος της οικογένειας του Παναθηναϊκού αλλά και εσείς (οι φίλαθλοι) πρέπει να ανοίξετε την πόρτα σε εμάς. Να μας δείξετε ότι αποδέχεστε την αξία μας».
