Δεν τίθεται ζήτημα: η επαναφορά της θανατικής ποινής είναι ίσως η χειρότερη δυνατή επιλογή για την απαραίτητη μεταρρύθμιση της δικαιοσύνης.
Είναι σαφές ότι, τα εγγενή προβλήματα του δικαστικού και σωφρονιστικού συστήματος είναι αυτά που εγείρουν τις αντιδράσεις και φουντώνουν τις φωνές που καλούν σε μία τέτοια κίνηση. Τα προβλήματα αυτά φυσικά, είναι αποτέλεσμα τόσο της αδιαφορίας, διαχρονικά, των κυβερνήσεων (της παρούσης φυσικά μη εξαιρουμένης, καθώς ο αρμόδιος Υπουργός, Χ. Αθανασίου επιδεικνύει χαρακτηριστική απάθεια και κωλυσιεργία). Ωστόσο, και παρά το γεγονός ότι οι συγγενείς και οι κοντινοί άνθρωποι των θυμάτων έχουν όλα τα δίκια του κόσμου, η θανατική ποινή δεν είναι η λύση. Πολλοί μάλιστα εξ” αυτών θα συμφωνήσουν πως η μωσαϊκή προσέγγιση του θέματος δεν αποτελεί λύση.
Για αρχή, το θέμα είναι σαφέστατα ηθικό. Η θανάτωση ανθρώπου που έχει θανατώσει άλλον άνθρωπο είναι, κατ” ελάχιστον, ανήθικη. Αν δε το έγκλημα είναι τόσο ειδεχθές, κατά πάσα πιθανότητα ο δράστης δεν διαθέτει ούτε την ψυχική ισορροπία, ούτε καν την ιδεολογική ισορροπία για να αντιληφθεί το μέγεθος της φρίκης που προκαλεί.
Θα πρέπει να επισημανθεί επίσης πως, η επαναφορά της θανατικής ποινής εγείρει και θέμα νομιμοποίησης της ευθανασίας. Αν παραχωρήσουμε στο κράτος το δικαίωμα να κρίνει πότε κάποιος ζει και πότε πεθαίνει, δεν είναι υποκριτικό το ίδιο το κράτος να απαγορεύσει σε έναν άνθρωπο που υποφέρει σωματικά την δυνατότητα επιλογής τερματισμού της ζωής του; Αντιστρέφοντας μάλιστα αυτό, δεν είναι υποκρισία να τερματιστεί η ζωή ενός ανθρώπου που έχει προκαλέσει τόσο πόνο και τόση φρίκη (και ο οποίος θα έπρεπε να τιμωρηθεί στερούμενος την ελευθερία του, αλλά εν ζωή και σε απομόνωση σε φυλακές υψίστης ασφαλείας);
Και τέλος, ποιος αποφασίζει ποιος ζει και ποιος πεθαίνει; Ποιος δικαστής θα προσυπογράψει μια τέτοια πράξη; Ξεχνάμε μήπως πως ο χώρος της δικαιοσύνης αποτελεί πεδίο εκτεταμένης διαφθοράς και διαπλοκής; Ποιος θα βεβαιώσει ότι ένας άνθρωπος θα καταδικαστεί σε θάνατο δίκαια, όταν άνθρωποι με δις και τρις ισόβια βγαίνουν στα 20 χρόνια κράτησης;
Αν το ζήτημα της επαναφοράς της θανατικής ποινής χρησιμοποιείται ως μοχλός πίεσης για ευρείες αλλαγές στη νομοθεσία – πρακτικά ως μέσο ώστε τα ισόβια να παραμείνουν ισόβια χωρίς ΚΑΜΙΑ δυνατότητα μείωσης της ποινής, ας είναι. Καμία όμως δυτική δημοκρατία που σέβεται τον εαυτό της δεν πρέπει να επιτρέψει ένα τέτοιο ολίσθημα στο παρελθόν.
Τα ΙΣΟΒΙΑ να είναι ΙΣΟΒΙΑ λοιπόν και οι φυλακές να είναι ΣΩΦΡΟΝΙΣΤΙΚΑ καταστήματα και όχι καταστήματα ΚΡΑΤΗΣΗΣ, ώστε και οι συγγενείς των θυμάτων να ικανοποιούνται για τον χαμό των αγαπημένων τους, και φυσικά οι εγκληματίες να μην διαθέτουν καμία απολύτως δυνατότητα να επαναλάβουν τις πράξεις τους.
Εκτύπωση
Email
