Προς τιμήν τους, υπάρχουν μέλη του εγχώριου «σταρ σύστεμ» ή «σόου μπιζ» ή όπως θέλετε πείτε το, που επιλέγουν να είναι απολύτως ειλικρινείς σε ό,τι αφορά την προσωπική τους ζωή και τον σεξουαλικό προσανατολισμό. Κάποια ονόματα έρχονται άμεσα στο μυαλό και δίνουν ένα παράδειγμα έλλειψης υποκρισίας – o Αύγουστος Κορτώ για παράδειγμα, για τον οποίον τόσος ντόρος έχει γίνει τις τελευταίες μέρες.
Δεν γνωρίζουμε προσωπικά τον κ. Κορτώ ούτε και το έργο του, γνωρίζουμε όμως μία βασική παραδοχή: ουδέναν αφορά ο σεξουαλικός προσανατολισμός του καθενός παρά μόνο τον ίδιο. Η προσωπική ζωή ενός ομοφυλόφιλου άνδρα ή γυναίκας δεν αφαιρεί ούτε τον ανδρισμό του ούτε τη θηλυκότητά της αντίστοιχα.
Πόσο γελοίοι είναι όμως εκπρόσωποι του ίδιου «σταρ σύστεμ» όταν αποδέχονται μπροστά στις κάμερες να παριστάνουν κάτι άλλο από αυτό που είναι; Όταν αποδέχονται να απαντούν σε ερωτήσεις φίλων τους για το «κορίτσι» τους ή ακόμα και τη «γυναίκα» τους, τη στιγμή που και οι ίδιοι οι φίλοι τους γνωρίζουν την αλήθεια – άλλωστε λίγο-πολύ όλοι όσοι βρίσκονται στο χώρο γνωρίζουν αλήθειες.
Έτσι κι αλλιώς ο ρόλος της «συζύγου» έχει παιχτεί στο εργάκι αυτό από πολλές γυναίκες και η ερμηνεία τους αξίζει Όσκαρ. Όσο κατακριτέα είναι λοιπόν η αναφορά του Κορτώ στον «άντρα» του (που δεν είναι, αφού τουλάχιστον αυτός έχει την ανδρεία να μην το κρατά κρυφό), εκατό φορές πιο κατακριτέα είναι κάθε αναφορά βαρβατάντρα κρυπτο-ομοφυλόφιλου της δημοσιογραφίας ή της σόου μπιζ στη «γυναίκα» του. Αλλά ουδείς φαίνεται να ανοίγει το στοματάκι του εκεί.
Μήπως ήρθε επιτέλους η ώρα να προχωρήσουμε σε μια καινούρια εποχή μακριά και πέρα από την υποκρισία; Η προσωπική ζωή είναι προσωπική για τον καθένα, αυτό είναι προφανές. Μήπως όμως να ρίξουμε επιτέλους την αυλαία σε αυτή την – μπροστά από τις κάμερες – κακόγουστη θεατρική παράσταση;
Ούτε ένας άνθρωπος είναι καταδικασμένος επειδή είναι ομοφυλόφιλος, ούτε ένας άνθρωπος είναι ευλογημένος επειδή είναι ετεροφυλόφιλος.
Ας είμαστε τελείως ειλικρινείς. Όποιος επιλέγει να βρίσκεται κάτω από τα φώτα της δημοσιότητας με τη ζωή του δίνει ένα παράδειγμα. Είναι λοιπόν απαραίτητο το παράδειγμα να περιστρέφεται γύρω από μια άσβεστη δίψα για το «τι θα πει ο κόσμος»; Μια νοοτροπία που οδηγεί πολλούς να παντρεύονται και να ζουν κρυφά την αληθινή τους ζωή, καταστρέφοντας όχι μόνο τους ίδιους τους εαυτούς τους αλλά και τις οικογένειές τους; Μήπως πρέπει με τη δική μας ζωή να εκπαιδεύσουμε σιγά-σιγά, γενιά-γενιά, τους ανθρώπους γύρω μας να αποδέχονται κάτι διαφορετικό, έστω και ας μην συμφωνούν με αυτό;
Εκτύπωση
Email
