Και Θέλω να 'Ρθω να σ' Αρπάξω απ' το Κεφάλι
«Το χιούμορ είναι η επιβεβαίωση της αξιοπρέπειας, μια διακήρυξη της υπεροχής του ανθρώπου σε σχέση με όλα αυτά που τον βασανίζουν».
♦ Με αυτή τη ρήση του Ρομέν Γκαρί, του Γαλλο-Λιθουανού λογοτέχνη και διπλωμάτη, τα Jumbo απαντούν στους επικριτές της πιο ηλίθιας διαφήμισης στην ιστορία της διαφήμισης και εμάς πάντοτε μας αρέσει μία πρόκληση, όταν μία ανίδεη και ανεπίδεκτη επιχείρηση ή άνθρωπος υποπίπτει στο ατόπημα της μη-συγγνώμης όταν έχει ξεκάθαρα διαπράξει μία αυνανία.
♦ Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Όταν κάποιος σε κατηγορεί για σεξισμό, δεν απαντάς "χιούμορ ήταν βρε μην παρεξηγείστε". Η απάντηση πρέπει να είναι, "δεν το θέλαμε να προκαλέσουμε παρεξήγηση με τη διαφήμισή μας, την αποσύρουμε οικειοθελώς συμπάσχοντες με όλα τα θύματα κακοποίησης". Ακόμα δε χειρότερα, αν θεωρείς ότι με το χιούμορ επιβεβαιώνεις την αξιοπρέπεια των γυναικών που έχουν στερηθεί τη δική τους όντας θύματα κακοποίησης, είσαι και λίγο μειωμένης αντίληψης.
♦ "Το χιούμορ", συνεχίζει η ανακοίνωση της Pollen, της διαφημιστικής εταιρείας του Jumbo των τόσων επιτυχιών, "είναι ένας καθρέφτης αλήθειας που πολλές φορές σε σοκάρει κοιτάζοντας το είδωλό σου". Δεν θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε περισσότερο. Όπως έχει πει και ο Πίτερ Ουστίνοφ, "η κωμωδία είναι ένας αστείος τρόπος για να πεις κάτι σοβαρό".
♦ Αν πιστέψουμε τους δύο σοφούς, τότε όντως η διαφήμιση προοριζόταν να διακωμωδήσει την κουλτούρα σεξισμού της ελληνικής κοινωνίας; Αυτό ήθελαν οι δημιουργοί; Να ψάξουμε να βρούμε τα κρυφά νοήματα; Για να μην τα βρήκαμε τα κρυφά νοήματα, ένα από τα δύο ακόλουθα συμβαίνει: ή δεν ήταν πολύ καλή η αλληγορία που χρησιμοποιήσατε, ή απλά δεν υπήρχαν ποτέ.
♦ Και προφανώς δεν υπήρχαν, αφού ποτέ στην ιστορία των Jumbo δεν υπήρξε ποτέ διαφημιστική καμπάνια που να σε κάνει να σκεφτείς κάτι διαφορετικό από το "πώς κλείνει αυτό το ραδιόφωνο, ματώνουν τα αυτιά μου με αυτά που ακούω".
♦ Ας κοιταχτούμε λοιπόν στον καθρέφτη αλήθειας που ευαγγελίζονται τα Jumbo και η Pollen χωρίς χιούμορ. Στην Ελλάδα, το λίκνο της δημοκρατίας και του δυτικού πολιτισμού, μία στις τρεις γυναίκες έχουν πέσει ή εξακολουθούν να αποτελούν θύματα ενδοοικογενειακής βίας. Μία στις τρεις. Αν υποθέσουμε ότι οι μισοί κάτοικοι της Ελλάδας είναι γυναίκες, τότε σχεδόν δύο εκατομμύρια γυναίκες είναι ήδη ή εν δυνάμει θύματα ενδοοικογενειακής βίας. Αστείο, ε;
♦ Όταν λοιπόν το Συμβούλιο Ελέγχου Επικοινωνίας, ένας ΜΗ-ΚΡΑΤΙΚΟΣ (γιατί ακούστηκαν και τα περί λογοκρισίας από τους Χρυσοχοΐδηδες) φορέας, έρχεται και σου λέει "ΕΙΣΑΙ ΣΕΞΙΣΤΗΣ", τότε μάλλον ΕΙΣΑΙ.
♦ Όσο και αν η Λαίδη Άντζυ είναι θυμωμένη γιατί ΤΟΣΑ έχει προσφέρει για τα δικαιώματα των γυναικών, και όσο και αν καλεί να απαγορευθεί και "Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο", μία ταινία του 1959 (μπράβο που αυτοπυροβολήθηκες Άντζελα, λέγοντας ότι μια διαφήμιση του 2016 στηρίζεται στα ίδια κοινωνικά πρότυπα με μια ελληνική ταινία 57 ετών (!)), το χιούμορ είναι αναπόσπαστο κομμάτι του δημόσιου λόγου και της κοινωνικής αλληλεπίδρασης.
♦ Και, εντελώς χιουμοριστικά και εντελώς μη-σεξιστικά, καλούμε τον ιδιοκτήτη του Jumbo να κάνει το χιούμορ του πράξη. Να βάλει ένα μπικίνι και να παλέψει στη λάσπη με τον διαφημιστή του στο Σύνταγμα τραγουδώντας "και θέλω να 'ρθω να σ' αρπάξω απ' το κεφάλι, να σε ρωτήσω με τα μάτια μαυρισμένα". Εφόσον το χιούμορ είναι uber-alles και αποτελεί "επιβεβαίωση της αξιοπρέπειας", φανταζόμαστε δεν θα έχει πρόβλημα. Και όλοι μας σίγουρα θα γελάσουμε. Γιατί αυτό θα είναι αντικειμενικά αστείο.
ΥΓ. Όταν επιλέγεις να απαντήσεις σε κατηγορίες περί σεξιστικής διαφήμισης με quote του Ρομέν Γκαρί, ενός ανθρώπου που ο ίδιος ο γιος του τον περιγράφει ως "συναισθηματικά απόμακρο, εξαρτημένο από τη δουλειά του", με αποτυχημένους γάμους, ίσως δεν είναι σοφό. Γι' αυτό ας αφήσουμε τον Μαχάτμα Γκάντι να μιλήσει περί σεξισμού:
"Από όλα τα δεινά για τα οποία ευθύνεται ο άνθρωπος, κανένα δεν είναι τόσο υποτιμητικό, τόσο σοκαριστικό και τόσο βάρβαρο όσο η κακοποίηση του καλύτερου μισού της ανθρωπότητας: του γυναικείου φύλου".
Και αυτό είναι η πλήρης αλήθεια. Χωρίς Jumbo. Χωρίς Άντζελα. Χωρίς Στανίση. Χωρίς χιούμορ.
