Ανήκουμε σε εκείνους που πιστεύουν ότι η νέα γενιά είναι κάθε φορά σε μέσο όρο καλύτερη από την προηγούμενη. Από την εποχή, κατά την οποία οι αρχαίοι Έλληνες ανακάλυπταν τα οχήματα των Επιστημών και των Τεχνών με τον κανόνα «πάντων μέτρον Άνθρωπος», η ανθρωπότητα, επιβάτης μόνιμος αυτών των οχημάτων κάνει συνεχώς εντυπωσιακά άλματα. Όχι στο κενό... ούτε στο σκοτάδι.
Είναι ανθρώπινο χαρακτηριστικό ο εγωϊσμός με κάθε έννοια. Με κάποια από αυτές τις έννοιες οι άνθρωποι της προηγούμενης και προ-προηγούμενης γενιάς δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν ότι η κάθε νέα γενιά δεν έχει παιδιά που μετράνε άστρα, αλλά παιδιά που σε πολύ-πολύ μεγάλο ποσοστό είναι τα ίδια άστρα.
Μια ματιά στο επίπεδο των Επιστημών και των Τεχνών, όπως ήταν αυτά τα επίπεδα πριν πολλές γενιές και πριν λίγες γενιές και πως είναι σήμερα δικαιώνει αυτή την άποψη.
Είναι μια επιλογή μας, μέσα απο αυτές τις σκέψεις να παρουσιάσουμε ένα παιδί-αστέρι από κάθε πλευρά σε συνέντευξη αρχικά για να την γνωρίσετε. Και ύστερα, όπως οφείλουμε, να της δώσουμε τη σκυτάλη να τρέξει στο δικό της στίβο.
Αθλήτρια επιπέδου με εσωτερική και εξωτερική ομορφιά σε υψηλότατα αρμονικά πορευόμενα επίπεδα η Κλέλια Χαρίση καταπλήσσει, όποιον την γνωρίσει είτε πολύ καλά, είτε και απλά επιφανειακά. Οι ποιητικές της δυνατότητες για τους αδαείς, όπως εμείς, είναι τέτοιες που μας καταγοητεύουν. Για τους μύστες, είναι τέτοιες που τις βραβεύουν.
Μαζί με την συνέντευξη παρουσίαση, απολαύστε και ενα από τα βραβευμένα ποιήματά της, το - βραβευμένο με το τρίτο βραβείο της Αμφικτυονίας Ελληνισμού, "Αλλαγή Φρουράς".
- Σας βρίσκουμε σήμερα δημοσιογραφικά στην οικογένεια του Alpha. Παράλληλα έχετε τη διεύθυνση λόγου και τέχνης της Unesco Πειραιώς και Νήσων και ετοιμάζετε τη δεύτερη ποιητική σας συλλογή μετά το πρώτο σας έργο με τίτλο ''Στέγη Αναζητήσεων''. Είναι για εσάς αυτά τα τρία μονοπάτια δρόμοι που διασταυρώνονται μεταξύ τους;
Καταρχήν, η δημοσιογραφία είναι ένα απέραντο σύμπαν εμπειριών και διερεύνησης του ''έσω'' και του "έξω κόσμου". Ποτέ δε γνωρίζεις πόσα κλαδιά μπορεί να φυτρώσουν μέσα από το "δέντρο της έρευνας".
Κάπως έτσι είναι και η ποίηση. Μία εν ενεργεία και διαρκής συνέντευξη με τον εαυτό σου για το πώς νιώθεις ,τι σκέφτεσαι, προς τα πού θες να πάς...
Κάθε φορά που αποτυπώνεις τις λέξεις στο χαρτί θέτεις ερωτήματα.
Μέσα από αυτά πηγάζει η έμπνευση, πάνω στην έμπνευση με τη σειρά τους βαδίζουν και αυτά..! Το τρίτο μονοπάτι της ζωής μου αυτή τη περίοδο, το διοικητικό στην Unesco Πειραιώς και Νήσων μέσα από τη συνεργασία μου με τον κο Μαρωνίτη τον οποίο και εκτιμώ, είναι μια πρόκληση για μένα.
Καλούμαι να ενώσω στο "παζλ της τέχνης" τα κομμάτια εκείνα που το συνθέτουν εξ' ολοκλήρου: διοικητικές ικανότητες, οργάνωση, δημιουργία, φαντασία, επικοινωνία.
Όλα αυτά, άμεσα επίσης συνδεδεμένα με τον πλούτο που παράγει η δημοσιογραφία μέσα από τον κόσμο των ιδεών, της καθημερινότητας, του πολιτισμού, των τεχνών, των γραμμάτων.
Συνδεδεμένα επίσης και με την ποίηση μιας και η ευθύνη μου αντανακλά εκδηλώσεις λογοτεχνίας, ποίησης, μουσικής, ακόμη και αθλητικές εκδηλώσεις με την ευρύτερη έννοια του πολιτισμού.
Αν κάτι μας κρατάει ζωντανούς στην εποχή μας πέρα από τη βασική ανάγκη της επιβίωσης, είναι η ανάγκη για δημιουργία ακόμη και όταν αυτή δεν αμοίβεται όπως της αρμόζει.
- Ποια ήταν η βάση στην οποία χτίσατε την πορεία σας;
Ο πρωταθλητισμός, η μουσική παιδεία και η αγάπη για μάθηση, νομίζω πως ήταν τα υλικά με τα οποία ακόμη και σήμερα προσπαθώ να συνεχίσω να χτίζω το σπίτι των ονείρων μου: έναν ανθρώπινο εσωτερικό εαυτό που να'χει λόγο "ύπαρξης"!
Ακούγεται σουρεαλιστικό... όμως έτσι θα'θελα να με βλέπω ένα αύριο, και όχι να "ψάχνω να με βρω".
Συγκεκριμένα, η επιμονή, η υπομονή, η πειθαρχία και η ευγενής άμιλλα που αναπτύσσει ο αθλητισμός σε συνδυασμό με τις ευαισθησίες που καλλιεργεί η μουσική, έχουν τη δύναμη μαζί με το πιο βασικό προσόν της ανθρώπινης ύπαρξης, την Αναζήτηση να θέσουν τα γερά θεμέλια αν όχι μιας ολοκληρωμένης προσωπικότητας, τουλάχιστον μιας "υγιούς" αντίστοιχα.
- Η πραγματικότητα όπως τη ζείτε, ως δημοσιογράφος αλλά και ως ποιήτρια, ανταποκρίνεται στα όνειρα που έχετε χτίσει;
Αν και το'χω ξαναπεί σε προηγούμενη συνέντευξη, ανταπόκριση και πραγματικότητα είναι συνήθως έννοιες αντιστρόφως ανάλογες.
Όσο προσεγγίζεις την αλήθεια, τόσο απομακρύνεσαι από τις προσδοκίες της. Σαν έννοιες τσακωμένες που συμφιλιώνονται μόνο όταν τις αποδέχεσαι!
Κι όμως... υπάρχει πάντα αυτή η μαγική στιγμή της "ηλιοφορεμένης ελπίδας" που ξεσκεπάζει κάθε αμφιβολία, κάθε φόβο, κάθε ανασφάλεια. Πόσο μάλλον στις μέρες μας όπου βαλλόμαστε από τα πάντα, από οικονομική, πολιτική, κοινωνική, μα πάνω απ'όλα Πνευματική κρίση!
Θέλω να πιστεύω, πως η ελπίδα δεν θα πάψει να είναι το "καλοαναθρεμμένο παιδί" της ζωής που φεύγει...
- Τι περιμένει μια νέα σε ηλικία ποιήτρια στην εποχή μας; Μήπως δεν είναι καιρός για ποιητές;
Η ανάγκη για επικοινωνία είναι ίσως η βασικότερη κινητήρια δύναμη ενάντια στην πτώχευση της "Πολυεθνικής εταιρίας της Ανθρώπινης Υπόστασης".
Η ποίηση όπως έλεγε ένας μεγάλος φιλόσοφος, είναι η "αιωνίως ομιλούσα φωνή"!
Ποιος λοιπόν, δεν έχει την ανάγκη να μιλήσει, να εκφραστεί, με οποιαδήποτε μορφή τέχνης, όταν η ψυχή του "φωνάζει"; Και οι ψυχές σήμερα φωνάζουν όχι από ικανοποίηση, αλλά από διαμαρτυρία... Τους έχουν κόψει το "ρεύμα στην οικία των ονείρων"! Η μόνη ηλεκτροδότηση που μπορεί να παραχθεί στην εποχή μας είναι από τον εγκέφαλο της ψυχής - και αυτό είναι η Τέχνη.
[...] Τη γραφή δεν την επιλέγω, με επιλέγει.
- Από πότε γράφετε και με ποιές πηγές-αιτίες έμπνευσης;
Ανακάλυψα την ποίηση σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών. Η τότε ανάγκη μου να επικοινωνώ με ερωτήματα που συνεχώς έθετα στον εαυτό μου και που δε τολμούσα να μοιράζομαι με τους συνομήλικούς μου, με οδήγησε στο να φτιάξω έναν τελείως δικό μου κόσμο όπου οι λέξεις και οι εικόνες τους είχαν τον πρώτο λόγο.
Δεν απαντούσαν απαραίτητα, μου δήλωναν όμως ότι σε κάθε μου σκέψη, σε κάθε μου απορία, ήταν εκεί... παρούσες στην ύπαρξη της στιγμής!
Τη στιγμή που αποτυπώνεις το λόγο στο χαρτί, έχεις ήδη χαράξει το δρόμο της λύτρωσης. Δε λυτρωνόμαστε μόνο όταν έχουμε λύση σε ένα πρόβλημα, λυτρωνόμαστε απλά με το να κατανοήσουμε τη βασική εξίσωση. Και ας μη τη λύσουμε ποτέ..!
Συνήθως όταν γεννιέται ένα ποίημα, με βρίσκει απροετοίμαστη.. Έχω γράψει στο τρένο, στο μετρό, συχνά στη θάλασσα όταν πάω για περπάτημα με το σκυλάκι μου, αρκετές φορές μετά τη προπόνησή μου στο γήπεδο. Αν μπορώ να διακρίνω μια ομοιότητα σε σχέση με τον χρόνο των συγκεκριμένων περιστάσεων, είναι πως όλες οι φασεις με συναντούν φαινομενικά απροετοίμαστη μιας και εμφανίζεται η γραφή ξαφνικά από μόνη, κι όμως τόσο ώριμη και κατάλληλη γι αυτήν η στιγμή όταν την επιλέγει..!
Με λίγα λόγια, τη γραφή δεν την επιλέγω, με επιλέγει.
- Ποιοι ποιητές σας επηρέασαν; Διαβάζετε περισσότερο Ελληνική ή Ξένη Λογοτεχνία και Ποίηση;
Aν και η ποίηση και τα αριστουργήματά της δεν έχουν Εθνικότητα, με όλο το σεβασμό προς τους ξένους ποιητές, από τον Πάμπλο Νερούντα, τον Mπουκόφσκι, Μαγιακόφσκι, τον Πούσκιν, ως το Ρεμπώ και πολλούς άλλους, δε μπορώ να μην εκφράσω τον υπέρτατο μου θαυμασμό στην Ελληνική Τέχνη της ποίησης η οποία και αποτέλεσε η βάση από την Αρχαιότητα μέχρι σήμερα.
Το να ταξιδεύεις με σκοπό το ταξίδι και όχι τον προορισμό μέσα από την Ιθάκη του Καβάφη, να πνίγεσαι στην απεραντοσύνη της αγάπης μέσα από το Μονόγραμμα του Ελύτη, να εξομολογείσαι εκ των βαθέων για ζωή και ελπίδα μέσα από τη Σονάτα του Σεληνόφωτος του Ρίτσου, να αναρωτιέσαι αν ο κόσμος γεννήθηκε για να συναντήσεις τον Έρωτα μέσα από τη δύναμη του Λόγου του Τάσου Λειβαδίτη, να μεταμορφώνεις σε κίνδυνο με τον πιο ταχύ και αλάνθαστο τρόπο ''Αγαπώντας'' μέσα από το ριψοκίνδυνο όραμα της φαντασίας της Κικής Δημουλά, ν'αναρωτιέσαι για τα λόγια της ''Μοναξιάς'' της αγαπημένης μου δασκάλας: της εξαιρετικής Κατερίνας Αγγελάκη Ρουκ, και έπειτα να φιλοσοφείς μέσα από το έντονο πνέυμα της Ασκητικής του Καζαντζάκη... δεν μπορείς παρά να μην υποκλίνεσαι στην εκπληκτικά βγαλμένη ποιητική φράση πως η ζωή είναι το μεταξύ φωτεινό διάστημα ανάμεσα στη σκοτεινή άβυσο από την οποία προερχόμαστε και σε αυτή που καταλήγουμε.
Κάπως έτσι δεν είναι και όλοι αυτοί οι Έλληνες ποιητές, από αυτό το φως βγαλμένοι;
- Η ποίηση επιλογή ζωής από παιδί. Η δημοσιογραφία, πως προέκυψε;
Είναι συγκινητικό κατά κάποιο τρόπο να μπορείς να κάνεις χόμπυ ζωής αυτό που αγαπάς. Παρόλο που ο χώρος μας βάλλεται συνεχώς τα τελευταία χρόνια λόγω της κρίσης, αν και υπάρχουν στιγμές που μπορεί να με απογοητεύει ο κύκλος των ανθρώπων που τον περιβάλλει, όχι το προιόν του και το έργο που μπορεί να προσφέρει, συνεχίζει να με γοητεύει κάθε φορά σαν να είναι η πρώτη.
Από μικρή με γοήτευε ο κόσμος της τηλεόρασης, του ραδιοφώνου, του εντύπου. Μεγαλώνοντας, απλά διαφοροποιήθηκε μέσα μου η ιεραρχία της αξίας τους:
Έντυπο, ραδιόφωνο, τηλεόραση. Με βοήθησαν πολλοί και τους ευχαριστώ ελπίζοντας ότι θα μου δοθεί η ευκαιρία να βοηθήσω και εγώ, όποιους και όπως το έχουν ανάγκη... Νομίζω ότι έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν πως η αληθινή δημοσιογραφία κρύβεται στο έντυπο κάλεσμά της..!
Και αυτό γιατί, όσο πιο κοντά έρχεται η μετάδοση μιας πληροφορίας με την εικόνα της, τόσο πιο μακρυά βρίσκεται από την "υψηλή ανάλυση της ταυτότητάς της". Παρόλα αυτά δεν αμφισβητώ την αναγνώριση που έχω λάβει από τηλεοπτικό πρώτα μέσο ενημερωσης.
- Θεωρείτε ότι το επάγγελμα το οποίο ασκείτε αμείβεται ικανοποιητικά στις μέρες μας σε σχέση με την αγορά, τον κόπο αλλά την εκπαίδευση που έχετε λάβει;
Στις μέρες μας, κανείς δεν αμοίβεται επαρκώς συγκριτικά με αυτά που προσφέρει. Οι εποχές έχουν αλλάξει, και ίσως είναι η πιο κατάλληλη στιγμή για να κωδικοποιήσουμε με διαφορετικό τρόπο τους όρους της προσφοράς, της ζήτησης και τη μεταξύ τους σχέση.
Δε χρειάζεται ο νόμος αυτός ν'αξιολογείται εξ' ολοκλήρου από τα οικονομικά μεγέθη.
Η αξιολόγηση μπορεί ν άντισταθμιστεί και με άλλους παράγοντες πέρα από τον οικονομικό όπως η ποιοτική αναγνώριση της δουλειάς από τον συνάνθρωπό μας, η επιστροφή της εκτίμησης με οποιοδήποτε άλλο τρόπο.
Αν κάτι μας κρατάει ζωντανούς στην εποχή μας πέρα από τη βασική ανάγκη της επιβίωσης, είναι η ανάγκη για δημιουργία ακόμη και όταν αυτή δεν αμοίβεται όπως της αρμόζει.
- Η ποίηση αμοίβεται στην εποχή μας και πώς;
Εδώ τίθεται ένα άλλο θέμα... το θέμα της "ηθικής αμοιβής ενός καλλιτέχνη". Ανέκαθεν η αληθινή τέχνη αναγνωρίζετο πολύ μετά το ''τσουνάμι της σύμπνοιας της εποχής του δημιουργού με την εποχή της κατανόησής του''.
Εννοώ πως πρώτα ο καλλιτέχνης κωδικοποιεί το νέο ρεύμα της εποχής ενώ ο έξω κόσμος ούτε καν την έχει συλλάβει, στη συνέχεια το αποτυπώνει, ενώ ο κόσμος έχει πατήσει παύση στη προηγούμενη εκ του ασφαλούς πεπατημένη μέχρι να το συλλάβει, ακολουθεί η λεγόμενη σύμπνοια εποχών (ενώ ο καλλιτέχνης εχει ήδη μεταβεί στη κωδικοποίηση νέας), και στο τέλος η αναγνώριση..!
Οπότε... υφίσταται πάντα το σφάλμα του χρόνου ανάμεσα στον δημιουργό και στον αποδέκτη του. Και η ηθική αναγνώριση μένει πάντα ελλειπής.
- Κάποτε ρώτησαν τον νεαρό - τότε - αλλά ήδη αστέρι του Σινεμά, Πωλ Νιούμαν, ποιοι είναι οι στόχοι του για το μέλλον και απάντησε ότι όνειρό του να ασπρίσουν τα μαλλιά του και να περπατάει κρατώντας ακόμα τη Τζόαν (Γούντγουορντ) από το χέρι. Εσείς πώς θα απαντούσατε στο ίδιο ερώτημα;
Θα μου επιτρέψετε να απαντήσω με ένα από τα αγαπημένα μου ποιήματα:
"Σταματώ να βλέπω το χρόνο μηπως και η ενέργειά του με χωρέσει. Εξάλου ποιος τόλμησε ποτέ να τον ερωτευτεί κατάματα; Μόνο στο προχωράω αρμόζει να τον αγαπά και να τον ανέχεται''.
Στόχος μου πάντα είναι η ενέργεια με την οποία με τροφοδοτεί από μόνος ο χρόνος που περνάει. Προσπαθώ όσο μπορώ να είμαι παρούσα στο Τώρα μου, απαλλαγμένη από ψεγάδια παρελθόντος και υποσχέσεις μέλλοντος, είτε είναι αυτό προσωπική ζωή, είτε δουλειά, είτε οτιδήποτε.
Με λίγα λόγια, να μπορώ να ζω με αξιοπρέπεια μέσα σε αυτό το "Φωτεινό μεταξύ Αρχής και Τέλους μας διάστημα" που αγαπημένος Καζαντζάκης ονομάζει... ζωή!
- Ποια ήταν τα ως τώρα βήματά σας, για να μετρήσουμε κάποτε τα επόμενα;
Εργάζομαι από τα δεκαοκτώ μου. Από μικρή μου άρεσε να νιώθω δημιουργική και ανεξάρτητη. Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου έκανα διάφορες δουλειές όπως δημόσιες σχέσεις, μετάφραση, και παρουσίαση επιδείξεων μόδας και εκδηλώσεων. Στον τομέα των ΜΜΕ βρίσκομαι τα τελευταία οκτώ χρόνια, ξεκινώντας τηλεοπτικά με δική μου ταξιδιωτική εκπομπή (Αποστολή) το 2007 στην ΕΡΤ3, συνεχίζοντας για δυο χρόνια στο πλευρό του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου στον Κίτρινο Τύπο και στη Ζούγκλα όπου έμαθα πολλά.
Το 2008 για ενάμιση χρόνο ανέλαβα την παρουσίαση και την ευθύνη της παραγωγής μιας ταξιδιωτικής εκπομπής στο zougla.gr. Ορόσημο για μένα μέχρι στιγμής στη καριέρα μου ήταν η συνεργασία με τον Όμιλο Alpha, όπου σε διοικητικό ρόλο πλέον αναλαμβάνω το 2011 τη Γενική Διεύθυνση του ραδιοφωνικού σταθμού Παλμού 96.5 Θεσσαλονίκης και του Channel 9 για περίπου 2 χρόνια. Ακολουθεί η παρουσίαση του τηλεπαιχνιδιού "ΘΕΣτηΝΙΚΗ" στην ΕΡΤ3, σε μουσική Σταμάτη Κραουνάκη και σκηνοθεσία Ρέινας Εσκενάζυ.
Παράλληλα εκδίδω το πρώτο βιβλίο ποίησης μου με τίτλο «Στέγη Αναζητήσεων» (Εκδόσεις Διάττων), γράφω στίχους στο cd single της Κρινιώς Νικολάου «Μ'ένα Φιλί» και αρθρογραφώ στο Παρασκήνιο έχοντας τη στήλη «Λόγου Χάρις» με συνεντεύξεις που καθόρισαν έπειτα τη προσωπική πορεία μου.
Μετά το κλείσιμο της ΕΡΤ, συνεργάζομαι για λίγους μήνες στην Ελευθεροτυπία και έπειτα επανέρχομαι στον Alpha στο πλευρό του Σπύρου Χαριτάτου στην Πρωινή Ενημέρωση τα Σαββατοκύριακα με ελεύθερο ρεπορτάζ, διατηρώντας πάντα ένα στίγμα από τις εκπομπές που έκανα. Σήμερα συνεχίζω να είμαι στο πλευρό του Alpha και παράλληλα έχω τη διεύθυνση λόγου κ τέχνης Unesco Ομίλου Πειραιώς κ Νήσων.
Οπότε αντιλαμβάνεστε πως αν κάτι χαρακτηρίζει τη δουλειά αυτή, είναι η ποικιλομορφία στον τρόπο έκφρασης και μετάδοσης πληροφοριών με σημείο αναφοράς τον πολιτισμό.
* Η Κλέλια έχει εκδώσει την πρώτη της ποιητική συλλογή, "Στέγη Αναζητήσεων" (Εκδόσεις Διάττων) και ετοιμάζει την έκδοση της δεύτερης.
ΑΛΛΑΓΗ ΦΡΟΥΡΑΣ
Αλλαγή φρουράς ζητούν τα μάτια μου από τα μάτια της ''σοφίας''.
Έξι κόρες αναπαύονται ζωντανές στην άκρη της πόλης κάτω από Θεών Συνοικία.
Ένα κλαδί ελιάς σκεπάζει τη μακροβιότητα τους..
Ένα δόρυ τρυπά της μνήμης το βράχο για να ποτίσει η γνώση.
Περιηγούμαι ανάμεσα τους- πλανόδια φιγούρα
στις λιλιπούτειες συνοικίες του σήμερα
ρεμβάζοντας το Αρχαίο Θέατρο των σκιών τους.
Σκιές που δε χάθηκαν...
Σκιές που φωταγωγούν τις φιλονικίες των καιρών
διαγράφοντας κύκλους ιστορίας!
Αλλαγή φρουράς ζητούν τα μάτια μου από τα μάτια της ''σοφίας''.
Καθώς κοιτώ του Αδριανού τη Πύλη ,
από το αιωνόβιο δέντρο της Ζωής
Φυτρώνει διφυής η όψη της:
από το ένα κλαδί Γενέτειρα,
από το άλλο Αιώνια Ερωμένη !
Και από τις ''πολλές'' στη ''μια'' ονομασία η ενσάρκωση της:
Αθήναι- Αθήνα!
Λαξευμένη από μάρμαρο Πεντελικόν η Πέτρα της,
ατενίζει με ζαφείρι αθανασίας
το μέλλον των Πατρίων Λίθων της.
Λίθοι- πυρφόρα κράματα,
Από τ’ ουρανού και από της Θάλασσας το χρώμα..
Αθήνα εσύ της γης η ζαφειρόπετρα,
και εγώ, Πυρφόρος ´Έλλην που το χιτώνα σου ατενίζω,
…..Φρουρός Δημοκρατίας!
Αλλαγή φρουράς ζητούν τα μάτια μου από τα μάτια της ''σοφίας''..
